Η ιδέα της δημιουργίας του κόσμου. Από το τίποτα γεννιέται ο χώρος και ο χρόνος. Η Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang). Η οργάνωση των υλικών. Η δημιουργία των γαλαξιών, των πλανητών, των αστεριών και του πλανήτη μας. Και μέσα σ΄ολα αυτά ο άνθρωπος. Ένα ον που δεν αρκείται σ΄αυτό που βλέπει, αλλά ψάχνει την ουσία, αυτό που βρίσκεται παραπέρα, αναζητά τον δημιουργό του, την αιτία των πάντων και αναλώνεται σε μία διαρκή αποκωδικοποίηση και ανανοηματοδότηση, παραπαίοντας ανάμεσα στις επιστήμες και στις θρησκείες, στο πώς και το γιατί. Αυτό ακριβώς το πέρασμα από την αποδόμηση και την αποκωδικοποίηση στην ανασύνθεση ενός καινούργιου χώρου, αποτελεί το βασικό ζητούμενο αυτής της εξαιρετικής δουλειάς του Αντώνη Φωνιαδάκη. Μιας δουλειάς που δεν δίνει απαντήσεις, καταλήγει όμως να είναι βαθιά ανθρωποκεντρική και αισιόδοξη, καθώς βρίσκει την κάθαρσή της στην ανθρώπινη επαφή και συνύπαρξη.
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του μπαλέτου της Λυρικής δεν εμπνεύστηκε απλώς μία χορογραφία με σκηνικό υπόβαθρο τον έναστρο ουρανό. Δημιούργησε ο ίδιος ένα δικό του σύμπαν και μας χάρισε εικόνες ασύλληπτης εικαστικής ομορφιάς. Βυθίστηκε μέσα στην έννοια της απαρχής και συνέθεσε μία μοναδική μουσικοχοροθεατρική δημιουργία σ΄ έναν ιδιαίτερο, δικό του χωροχρόνο. Ρίσκαρε, μάλιστα, ακόμη παραπάνω και με τη βοήθεια στη δραματουργία της Ερις Κύργια, αξιοποίησε πολλών ειδών αφηγηματικά στοιχεία, όπως ηχογραφημένες συνομιλίες της ΝΑSA με αστροναύτες, φιλοσοφικά αποσπάσματα, στίχους, ορισμούς διαστημικών αντικειμένων, αλλά και προσευχές διαφόρων θρησκειών. Καθοριστικές ήταν οι εύστοχες μουσικές επιλογές των Γκυαίργκυ Λίγκετι, Ιάννη Ξενάκη και Ζυλιέν Ταρρίντ, που συνόδευσαν τους καλλιτέχνες στο "αστρικό" τους ταξίδι και προσέδωσαν στην παράσταση ένα μοναδικό ρυθμό. Εντυπωσιακή η λιτή μεν, ευρηματική δε σκηνογραφία και οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη, καθώς και ο ηχητικός σχεδιασμός και οι προβολές του Ζυλιέν Ταρρίντ
Οι χορευτές του Μπαλέτου της ΕΛΣ (Μάγδα Κούκου - Φέρρα, Στέλιος Κατωπόδης, Μάικλ Ντούλαν, Θανάσης Σολωμός) και του σύγχρονου χορού (Γιάννης Λάβνερ, Πιερ Μαζεντί, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Μάρω Σταυρινού) αποτέλεσαν ένα αδιάσπαστο σύνολο, εξέπεμψαν μοναδική χημεία και ήταν εντυπωσιακοί στην εκτέλεση των χορογραφιών. Ιδιαίτερη αίσθηση μάς προκάλεσε ο Στέλιος Κατωπόδης που μαγνήτισε με τον συγχρονισμό και την εύθραυστη πλαστικότητα των κινήσεών του.
Οι ηθοποιοί του Εθνικού Κωνσταντίνος Γεωργαλής και Λεωνή Καραβάσιλα έδωσαν το δικό τους στίγμα με τις ενδιαφέρουσες ερμηνείες και τις αφηγήσεις τους. Κορυφαία στιγμή της παράστασης η σκηνή που ο Κωνσταντίνος Γεωργαλής στην αγκαλιά του χορευτή Πιέρ Μαζεντί εκστομίζει παραληρηματικά, αποσπάσματα τριών προσευχών στην ελληνική και λατινική γλώσσα αναζητώντας τον... θεϊκό δημιουργό των πάντων.
Αξίζει να δει κάποιος τον Γαλαξία του Αντώνη Φωνιαδάκη; Θα λέγαμε πως επιβάλλεται, καθώς η παράσταση αυτή αποτελεί μία υπαρξιακή βουτιά στα άδυτα της δημιουργίας του σύμπαντος μέσω μιας μοναδικής συνομιλίας των τεχνών του χορού, του θεάτρου, της μουσικής και των εικαστικών....
Γεωργία Οικονόμου
