Η υπόθεση του έργου περιστρέφεται γύρω από τη Νόρα, μία γυναίκα που ζει μία ήρεμη οικογενειακή ζωή με το σύζυγό της Τόρβαλντ, ο οποίος μόλις έχει γίνει διοικητής τραπέζης. Η Νόρα, ωστόσο, στο παρελθόν, όταν ήλθε αντιμέτωπη μ’ ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας του συζύγου της, δανείστηκε χρήματα- για να τον σώσει και μάλιστα έφτασε στο σημείο να υποπέσει στο αδίκημα της πλαστογραφίας. Χρόνια αργότερα, ο άνθρωπος που δανείστηκε, ο Κρόγκσταντ, απειλεί να αποκαλύψει στο σύζυγό της την αλήθεια. Στο «παιχνίδι» αυτό μπλέκονται άλλοι δύο άνθρωποι, η φίλη της Κριστίνα και ο γιατρός Ρανκ. Σταδιακά, η καλόβολη και υπάκουη σύζυγος και μητέρα Νόρα κάνει την προσωπική της επανάσταση και αλλάζει ριζικά όχι μόνο τρόπο σκέψης, αλλά τρόπο ζωής...
Ο Γιώργος Σκευάς έκανε εξαιρετική δουλειά με το έργο αυτό σε μεταφραστικό και σκηνοθετικό επίπεδο. Η γλώσσα του καθημερινή, σχεδόν σύγχρονη. Γι’ αυτό και όταν από τα χείλη των ηθοποιών ρέουν αβίαστα τα λόγια του μεγάλου δραματουργού, δύσκολα πιστεύει κάποιος πως γράφτηκαν εκατόν σαράντα χρόνια πριν. Παράλληλα, δεν επιχείρησε ούτε για μια στιγμή να γοητεύσει με σκηνοθετικά μέσα ή εξυπνακίστικα τερτίπια. Προφανώς και γνωρίζει πολύ καλά πως αυτό το θεατρικό αριστούργημα μπορεί να διατηρήσει αναλλοίωτη τη δύναμή του, αρκεί κάποιος να το σεβαστεί… Και αυτό ακριβώς έκανε, καθώς μέσα σ΄ ένα διαχρονικό σκηνικό με έντονες κάποιες κλασικές πινελιές (όπως τα κοστούμια, η σόμπα στη γωνία, η ταπετσαρία στον τοίχο), στηρίχθηκε πάνω στο κείμενο του Ιψεν και εμπιστεύτηκε απόλυτα το υποκριτικό ταλέντο των ηθοποιών του.
Η Αμαλία Μουτούση έδωσε κανονικό ρεσιτάλ ερμηνείας, χαρίζοντάς μας μία Νόρα που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό. Η εκφραστικότητά της, οι κινήσεις των χεριών της, το αμυδρό της τρέμουλο, η στάση του σώματός της, το βλέμμα, η φωνή της, όλα ανεξαιρέτως συνέθεσαν μία μοναδική Νόρα. Μία Νόρα ευαίσθητη, εύθραυστη, σχεδόν διάφανη, μία Νόρα που εν μία νυκτί ωριμάζει, καθώς έρχεται αντιμέτωπη με τη σκληρή αλήθεια και τον ίδιο της τον εαυτό. Η σπουδαία αυτή ηθοποιός με αυτή την ερμηνεία της κατάφερε και κάτι πολύ πιο σημαντικό: να εκφράσει και να αντικατοπτρίσει όχι μόνο τη χειραφέτηση του γυναικείου φύλου στο πέρασμα του χρόνου, αλλά και την πορεία κάθε ανθρώπου που ζει μέσα στο δικό του Κουκλόσπιτο, εγκλωβισμένος στα δικά του ερωτικά και οικογενειακά «τρίγωνα» και υποταγμένος σε συμβάσεις και «πρέπει» που τον πνίγουν καθημερινά. Γι΄αυτό ίσως και ο ήχος της πόρτας που κλείνει πίσω της η ηρωίδα, αφήνοντας σύζυγο και παιδιά, ακούγεται εκκωφαντικός ακόμη και στα δικά μας αφτιά, το 2016.
Ο Αρης Λεμπεσόπουλος από την πλευρά του κατάφερε να σκιαγραφήσει έξοχα τον Τόρβαλντ Χέλμερ, του συζύγου της Νόρα. Στο πρώτο μέρος προσέδωσε στο χαρακτήρα του πιο χαμηλούς τόνους και αρκετές δόσεις στυλιζαρίσματος. Τίποτα, όμως, δεν προμήνυε την υποκριτική του κορύφωση στους λεκτικούς διαξιφισμούς του στο δεύτερο μέρος με τη Νόρα/Αμαλία Μουτούση. Εκεί είδαμε έναν διαφορετικό Άρη Λεμπεσόπουλο, που χρόνια είχαμε να δούμε. Ο Τόρβαλντ του σαν άγριο ζώο διεκδικούσε τα κεκτημένα του γάμου του από τη Νόρα. Ο Τόρβαλντ του κατάφερε να κόψει την ανάσα μας τη στιγμή που ένιωσε πως την χάνει από κοντά του….
Σπάνια έχουμε την τύχη να δούμε στο θεατρικό σανίδι τέτοια ζευγάρια. Ζευγάρια σε απόλυτη χημεία, αλλά και σε απόλυτη ισορροπία, που κανείς δεν υπολείπεται κανενός. Και μάλλον αυτό είναι που απογείωσε την παράσταση.
Πολύ καλοί στους ρόλους τους και οι υπόλοιποι ηθοποιοί. Η Μαρία Ζορμπά έδωσε μία πειστική ερμηνεία υποδυόμενη τη φίλη της Νόρας, Κριστίνα, πολύ καλός ο Γιώργος Συμεωνίδης ως Νιλς Κρόγκσταντ και λίγο πιο αδύναμος ο Νικόλας Παπαγιάννης ως Γιατρός Ρανκ.
Αξίζει να δει κάποιος το Κουκλοσπιτο αυτό; Και με το παραπάνω, γιατί είναι ένα κατά βάση κλασικό ανέβασμα που μέσα από την ποιητική διάσταση του λόγου του Ίψεν μας καλεί σ’ ένα ταξίδι αυτογνωσίας.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
