Ένα έργο πολύ σπουδαίο, αλλά και πολύ δύσκολο, ένα έργο που με το δικό του τρόπο ψυχογραφεί το βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης φτάνοντας στα έγκατά της, εκεί που φωλιάζει και η έννοια του νοήματός της. Όπλο του Μπέκετ, αλλά και της παράστασης που είδαμε στο Τέχνης, το υποδόριο χιούμορ του και μία αλλόκοτη αισιοδοξία. Γιατί καταδεικνύεται ξεκάθαρα πως σε κάθε αρχή βρίσκεται πάντα το τέλος και πως όλα τελικά καταλήγουν στο εκτυφλωτικό φως. Ο αέναος κύκλος της ζωής, της ανθρώπινης ιστορίας, των ανθρώπινων σχέσεων, των πάντων….

Ο Κωνσταντίνος Χατζής με τη σκηνοθεσία του κατάφερε να αγγίξει το σήμερα στο μεδούλι του, παρόλο που ρίσκαρε επιλέγοντας γυναίκες να παίζουν τους ανδρικούς ρόλους του έργου. Μας εισήγαγε σ' έναν μικρόκοσμο που ζει και βασιλεύει ένας παντωκράτωρ τυφλός και ανάπηρος: ο Χαμ, που καθηλωμένος σ΄ένα αναπηρικό καροτσάκι προσπαθεί να κάνει μία ανασκόπηση των όσων έζησε εξουσιάζοντας απόλυτα τον Κλοβ. Ακολούθως ξεσκονίζει τις μορφές των γονιών που τους «βγάζει» μέσα από σκουπιδοντενεκέδες.

Η ίδια η Λυδία Κονιόρδου αποκάλυψε πως έμπνευσή της προκειμένου να ερμηνεύσει τον Χαμ ήταν ο ίδιος ο Σόιμπλε. «Τον φαντάστηκα, λίγο πριν το δικό του τέλος να αναρωτιέται για τις δικές του πράξεις και να ζει τις επιπτώσεις των αποφάσεων του» αναφέρει χαρακτηριστικά στο Tvxs και πραγματικά αυτό νιώσαμε και εμείς κοιτώντας την να δίνει άλλη μία εξαιρετική ερμηνεία.

Το ίδιο καλή και εντυπωσιακή στην κινησιολογία της ήταν και η Ελενα Τοπαλίδου στο ρόλο του Κλοβ, που σαν μαριονέτα δέχεται αδιαμαρτύρητα πάνω της όλα τα πυρά εξουσίας του Χαμ. Τι και αν ο Χαμ εξαρτάται περισσότερο από αυτόν τον ίδιο; Τι και αν στην πραγματικότητα οι ρόλοι είναι ανεστραμμένοι... Αυτό άλλωστε δεν βιώνουμε ως μονάδες και κοινωνικές ομάδες καθημερινά; Τα ίδια παράλογα στον πυρήνα του μοτίβα δεν αναπαράγουμε ακολουθώντας τυφλά και αδιαμαρτύρητα τις παράλογες απαιτήσεις των κυβερνώντων; Και τελικά ποιος τιμωρεί και ποιος τιμωρείται; Γι΄αυτό ακριβώς το Παιχνίδι του Τέλους δεν έχει τέλος… Έχει μόνο Αρχή.. Γι΄αυτό και θα παίζεται στο διηνεκές και –δυστυχώς- κανείς δεν θα διδάσκεται από το παρελθόν του….

Αξίζει να δει κάποιος το Τέλος του Παιχνιδιού; Και βέβαια, αρκεί να είναι μυημένος στον κόσμο του Μπέκετ. Η παράσταση έτσι όπως είναι στημένη δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό. Αυτό, το πιθανότερο είναι πως θα χαθεί στους δαιδαλώδεις συνειρμικούς λογισμούς των ηρώων του.

Γεωργία Οικονόμου
[email protected]