Ομολογώ πώς κάθε φορά που πηγαίνω σε ελληνικό μιούζικαλ, πηγαίνω με σφιγμένη καρδιά, καθώς ουκ ολίγες φορές το θέαμα είναι άκρως απογοητευτικό. Κακές φωνές, ελλιπής κίνηση και απλώς αξιοπρεπείς ερμηνείες είναι δυστυχώς η συνταγή των ελληνικών ανεβασμάτων που συνήθως συνιστά την αποτυχία τους.
Η περίπτωση του Nine είναι ευτυχώς διαφορετική, καθώς εδώ μιλάμε για μία πραγματική υπερπαραγωγή με την πλειοψηφία των ηθοποιών να διαθέτει ένα ικανοποιητικό πακέτο ικανοτήτων.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Με άξονα την αυτοβιογραφική ταινία του Φεντερίκο Φελλίνι 8 1/2, το Nine αφηγείται την κρίση και το αδιέξοδο στην προσωπική και καλλιτεχνική ζωή του Γκουίντο Κοντίνι (Βασίλης Χαραλαμπόπουλος), ενός σκηνοθέτη του κινηματογράφου που νιώθει την έμπνευσή του να στερεύει. Εισπράττει ωστόσο μία παχυλή προκαταβολή για ένα έργο που καν δεν έχει σκεφτεί το σενάριο, γι΄αυτό και υπό την πίεση της παραγωγής του (Αγορίτσα Οικονόμου) παίρνει τη γυναίκα (Τάνια Τρύπη) και την αιώνια ερωμένη του (Κατερίνα Παπουτσάκη) και πηγαίνουν σ΄ένα βενατσιάνικο σπα προκειμένου να εμπνευστεί τη νέα του ταινία. Εκεί συναντά την μοιραία γυναίκα της ζωής του (Κατερίνα Λέχου), αλλά και την εκρηκτική ιερόδουλη Σαραγκίνα (Ελενα Παπαρίζου). Πανταχού παρούσα η σκιά της αγαπημένης του –αλλά πεθαμένης- μητέρας του(Μάρω Κοντού). Όλο αυτό το ιδιότυπο πλέγμα σχέσεων από τις γυναίκες του περιβάλλοντος του, λειτουργεί ως πρόσθετη δυσκολία και τον μπλέκει ακόμα περισσότερο στο δαιδαλώδες μυαλό του.
Αυτή η παραγωγή του Nine δεν έχει τίποτα να ζηλέψει τίποτα απολύτως από τις αντίστοιχες ξένες. Τα σκηνικά του Μανώλη Παντελιδάκη είναι πολλά και άκρως εντυπωσιακά, ενώ στο βάθος της σκηνής λαμβάνει χώρα μία τεράστια ατμοσφαιρική κινηματογραφική προβολή αποσπασμάτων από τη ζωή του Φελίνι. Ο Γιάννης Κακλέας στηρίχθηκε και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τα σκηνικά, αλλά και τον τεράστιο σκηνικό χώρο του θεάτρου και προσπάθησε να σκιαγραφήσει τη διαφορετικότητα των ηρώων του φορτίζοντάς τους πρωταγωνιστές με ξεχωριστό δυναμισμό και κατάφερε να τους συντονίσει σ΄ένα πολύ αξιοπρεπές επίπεδο
Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος έδωσε μία εξαιρετική ερμηνεία στον κεντρικό ρόλο του Γκουίντο. Μπορεί τα φωνητικά να μην αποτελούν το δυνατό του σημείο, κατέφερε όμως με το ανεξάντλητο υποκριτικό του ταλέντο να αντισταθμίσει αυτή του την αδυναμία και να συγκινήσει.
Μεγάλη έκπληξη της βραδιάς ήταν η άψογη και απολύτως ολοκληρωμένη ερμηνεία της Ελενας Παπαρίζου. Η γνωστή τραγουδίστρια «σάρωσε» τα πάντα στο πέρασμά της με την εκρηκτική της παρουσία, επισκιάζοντας με τη φωνή, την κίνηση και τη θεατρική της εκφραστικότητα τους υπόλοιπους ηθοποιούς.
Πολύ καλές, αλλά ένα σκαλί χαμηλότερες, ήταν οι ερμηνείες της Κατερίνας Παπουτσάκη και της Νάντιας Μπουλέ στους ρόλους τους. Οι δύο ηθοποιοί έχουν δώσει από καιρό τα διαπιστευτήρια τους στο χώρο του μιούζικαλ και πάντα η παρουσία τους αποτελεί εγγύηση σε μια παράσταση. Άχρωμη και αδιάφορη βρήκαμε την ερμηνεία της Τάνιας Τρύπη στο ρόλο της συζύγου του Γκουίντο, αν και φωνητικά ήταν πολύ καλή. Στο ίδιο επίπεδο κινήθηκε η ερμηνεία της Αγορίτσας Οικονόμου, ενώ η Κατερίνα Λέχου, δυστυχώς, δεν κατάφερε να μας πείσει στο ρόλο της. Παρόλο που στην πρόζα έδωσε μία συμπαθητική ερμηνεία, φωνητικά ήταν εξαιρετικά αδύναμη. Η Μάρω Κοντού, τέλος, στο ρόλο της μητέρας του πρωταγωνιστή αποτελούσε μία συγκινητική παρουσία που ωστόσο υστερούσε φωνητικά.
Αξίζει να δει κάποιος το Nine; Ναι, γιατί είναι μία αξιοπρεπής και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσπάθεια ανεβάσματος ενός μιούζικαλ διεθνών προδιαγραφών που θα γοητεύσει το ευρύ κοινό.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
