Το ερωτηματικό δίπλα στο όνομα του Ευριπίδη έγκειται στο γεγονός πως δεν είναι απόλυτα σίγουρο πως το έργο αυτό ανήκει στον Ευριπίδη. Τουναντίον, τα ερωτήματα που εγείρει εδώ και αιώνες είναι πολλά. Δεν γνωρίζουμε πραγματικά από ποιον γράφτηκε, ούτε με ακρίβεια το πότε.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου, πήρε πολλά και μεγάλα ρίσκα στην παράσταση αυτή. Καταρχάς είχε την έμπνευση να παρουσιάσει το αινιγματικό αυτό έργο στον αρχαίο χώρο του Λυκείου. Δεύτερον, συνέδεσε δραματουργικά το αινιγματικό αυτό έργο με κείμενα του ίδιου του Αριστοτέλη - «Τον τόπο» από τα «Φυσικά», τo «Περί ενυπνίων» από τα «Μικρά Φυσικά» και «Τα ήθη των νέων» από τη «Ρητορική»- μεταγγίζοντάς μας μια αλλόκοτη μεταφυσική αύρα και κάνοντας εμάς, τους θεατές, για λίγο περιηγητές. Έτσι, λίγο πριν νυχτώσει, καθοδηγούμενοι από οδηγούς ξεναγηθήκαμε σπιθαμή προς σπιθαμή στο χώρο του Λυκείου και περπατήσαμε ανάμεσα στα αρχαία ευρήματα, ενώ ταυτόχρονα ακούγαμε από τα μεγάφωνα την ανάγνωση των κειμένων του μεγάλου φιλοσόφου και βλέπαμε από διαφορετικές πλευρές τους ηθοποιούς να αναπαριστούν σκηνές από την αρχαιότητα. Οι δε ηθοποιοί έμοιαζαν με παιδιά της δεκαετίας του ’50. Άλλοτε μάχονταν σε δυάδες, άλλοτε έπαιζαν, άλλοτε κινούνταν κατά μόνας, σχηματίζοντας σκηνές που ήταν σαν από όνειρο βγαλμένες. Σκηνές που μας εισήγαγαν νοερά και ομαλά στο ίδιο το έργο του Ρήσου, καθώς αυτό μετουσιώθηκε σ’ ένα όνειρο που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια των θεατών, αλλά μέσα στο μυαλό του κεντρικού πρωταγωνιστή του, του Έκτορα, κατά την ταραγμένη νύχτα μετά την νικηφόρα μάχη του ενάντια στους Έλληνες.
Ωστόσο, όσο εμπνευσμένη και αν ήταν η εισαγωγή μας στο δύστροπο κείμενο του Ρήσου, το έργο αυτό καθεαυτό δεν λειτούργησε και δεν «πέρασε» στο κοινό, όπως αναμέναμε. Οι λόγοι αρκετοί και σημαντικοί, καθώς το κείμενο παρέμεινε προβληματικό στη βάση του και αρκετά δυσπρόσιτο. Ξεκινά με μία ιλαρή ατμόσφαιρα και καταλήγει σε τόνους πολύ δραματικούς. Γλιστρά, δηλαδή, από το ένα είδος στο άλλο (δράμα- κωμωδία- παρωδία), γεγονός που εμπόδισε και τη σκηνοθέτιδα να έχει μία ευρύτερη και ενιαία οπτική αντίληψη του όλου. Παράλληλα, ο χώρος του Λυκείου είναι επίπεδος και αχανής, με αποτέλεσμα ο θεατής να μην μπορεί να επικεντρώσει το βλέμμα του κάπου συγκεκριμένα στη δράση.
Παρόλα τα αρνητικά της παράστασης, το έμψυχο δυναμικό που είχε στη διάθεσή της η Κατερίνα Ευαγγελάτου ήταν εξαιρετικό. Προεξάρχοντες ο Αργύρης Πανταζάρας στο ρόλο του Εκτορα, της Αθηνάς και της Αφροδίτης και ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος στο ρόλο του Ηνίοχου. Λίγο πιο στυλιζαρισμένος, αλλά εξίσου καλός ο Ορφέας Αυγουστιδης και οι υπόλοιποι ηθοποιοί. Ξεχωριστή μνεία πρέπει να γίνει στην εξαιρετική μουσική του Λευτέρη Βενιάδη, που έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στο όλο εγχείρημα, καθώς προσέδιδε ξεχωριστό ρυθμό στην παράσταση και κινητοποιούσε μοναδικά τη δράση.
Αξίζει κάποιος να δει την παράσταση αυτή; Επιβάλλεται, γιατί σαν συνολική εμπειρία είναι μοναδική….
Γεωργία Οικονόμου
