Μέσα στα σκεύη και τα υλικά της κουζίνας θα ανακατέψουν και τις μνήμες της κοινής τους ζωής, ανασύροντας μυρωδιές, ήχους, στιγμές και εν τέλει συναισθήματα. Το ταξίδι αυτό θα τους οδηγήσει αναπόφευκτα σε ένα ξεχασμένο τραύμα που έχει μείνει ανοιχτό….

Ο Γιώργος Παλούμπης σκηνοθέτησε το έργο αρκετά στυλιζαρισμένα, γεγονός που απορρόφησε ένα μεγάλο μέρος της υποκριτικής δύναμης των δύο ηθοποιών και περιόρισε αρκετά την ελευθερία τους στο χώρο (για παράδειγμα, οι σκόπιμα διαρκώς ημιτελείς κινήσεις της Χρύσας Παπά κούραζαν και αποσυντόνιζαν).Σ΄αυτό το κατά βάση ψυχαναλυτικής υφής έργο, ο Παλουμπής προσπάθησε να κινηθεί στα όρια του μαγικού ρεαλισμού, ακροβατώντας διαρκώς ανάμεσα στην πραγματικότητα και το φαντασιακό, αλλά δυστυχώς το εγχείρημά του αυτό δεν πέτυχε. Η παράσταση αντιμετωπίζει ένα σοβαρό ζήτημα σύγχυσης, συνοχής, ρυθμού, αλλά και έλλειψης κορυφώσεων, έτσι όπως παρουσιάστηκε. Γιατί, ναι μεν οι αναμνήσεις μπλέκονται με τις φαντασιώσεις και την πραγματικότητα, αλλά το αλλόκοτο αυτό γαϊτανάκι συναισθημάτων δεν ξεμπλέκεται ποτέ, δεν διαισθανόμαστε το δεσμό ανάμεσα στη μητέρα και στην κόρη και τελικά δεν βιώνουμε καμία κάθαρση. Βγαίνοντας από το θέατρο, το μόνο που μας είχε μείνει ήταν η τεράστια μουτζούρα του φόντου του σκηνικού. Ναι, αν ο τελικός στόχος της παράστασης ήταν αυτός, τότε επετεύχθη απόλυτα…. Γιατί η σύγχυση που αισθανόμασταν της έμοιαζε πολύ….

Πολύ ωραίο το εύρημα του μικρού παιδιού (Κόνυ Ζήκου) που σαν φάντασμα εισχωρεί στη σκηνή, όμως δεν αξιοποιήθηκε όσο θα έπρεπε και κυρίως, δεν έπαιξε ελάχιστα βιολί (το οποίο και κρατούσε διαρκώς στα χέρια της)! Δεν μπορέσαμε επίσης να ψυχολογήσουμε καθόλου τη σκηνή που η μικρή τραβάει με πετονιά τα έπιπλα, αλλάζοντάς τους θέση, καθώς και μερικές από τις εισόδους της στις σκηνές.

Η Ράνια Οικονομίδου είναι μία καταξιωμένη και πολύ έμπειρη ηθοποιός, που δεν μας απογοήτευσε με την ερμηνεία της, μολονότι σε κάποια σημεία είναι λίγο εκτελεστική. Στο ρόλο της μητέρας ήταν ιδανική, καθώς με το στυλ και την κινησιολογία της προσέδωσε στον χαρακτήρα της μία επιπλέον καυστικότητα. Η Χρύσα Παπά αντίστοιχα είχε αρκετές καλές στιγμές στο ρόλο της κόρης, ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό της παράστασης, επέδειξε ωστόσο μία γενικότερη αδυναμία επαναπαυόμενη σε μία νευρική μανιέρα που πολλές φορές μας κούρασε αρκετά.

Αξίζει να δει κάποιος το Addio del Passato; Αν και μόνο αν έχετε εξαντλήσει όλες τις υπόλοιπες επιλογές της θεατρικής Αθήνας.

Γεωργία Οικονόμου
[email protected]