Έχω φίλους που δεν βρίσκουν τίποτα καλό στη σύγχρονη μουσική. Γνωρίζω καλά από την άλλη πως έχουν αφήσει την βελόνα του ραδιοφώνου τους κολλημένη σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό και ακούν τα 500 τραγούδια του playlist ξανά και ξανά. Άλλοι πάλι έχουν κολλήσει στο παρελθόν για κάποιο ανεξήγητο λόγο.
Υπάρχουν πολύτιμα ηχογραφήματα στις μέρες μας, αρκεί να μπούμε στον κόπο να τα ψάξουμε. Οι ίδιοι άνθρωποι επίσης συγκρίνουν ότι νέο κυκλοφορεί με τα ακούσματα τους από τις δεκαετίες ’50,’60,’70 ακόμη και '80. Μετά από εκεί το χάος. Δεν έχω διάθεση να κατηγορήσω ή να μειώσω κάποιον για τις μουσικές του προτιμήσεις, ακόμα και αν ακούγεται έτσι.
Δεν είναι κακό να ακούς τους πρωτεργάτες της jazz, blues, Rock, Soul κ.τ.λ Κακό θεωρώ να «κατηγορεί» κάποιος την σύγχρονη μουσική χωρίς να την «έχεις ψάξει». Ποιος ο λόγος όμως να συγκρίνουμε τα πάντα με τον Αττίκ, τον Τσιτσάνη, τον Χατζηδάκη ή το Σαββόπουλο; Επίσης γιατί να συγκρίνω όλη την νέα γενιά ξένων δημιουργών ή μουσικών με τους B.B King, Jimi Hendrix, Led Zepelin, Bob Dylan και Pink Floyd.
Ο κάθε καλλιτέχνης ζει και δημιουργεί κάτω από τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες της εποχής του και μεταφέρει στη μουσική του όλες του τις επιρροές μέσα από το δικό του πρίσμα. Όλα ειπώθηκαν από το 1800 (όπου είχαμε τα πρώτα καταγεγραμμένα ηχογραφήματα) μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του’70. Ελπίζει ακόμα κάποιος σε πρωτογέννεση;
Οι Radiohead μας έχουν δώσει άλμπουμ που οι επόμενες γενιές θα τα θεωρούν αριστουργήματα. Άλμπουμ που ακόμα και οι μεγάλοι και τρανοί πρωτεργάτες της Ροκ έχουν πει πως τα άκουσαν με δέος. Ποιος μπορεί να πει πως ο Michael Samuel Kiwanuka δεν είναι κομμάτι από το μέλλον της σύγχρονης Soul. Ότι οι Alex Turner και Miles Kane δεν έχουν δώσει σημαντικά δείγματα γραφής και θα δώσουν (ελπίζουμε) ακόμα περισσότερα. Πώς μπορεί ο Jack White να μην θεωρείτε από τις μεγαλύτερες μουσικές προσωπικότητες (και κιθαρίστες) της γενιάς του.
Μπορούμε να μην υπολογίσουμε στους Black Keys. Φυσικά και όχι. Πώς μπορούν να περάσουν απαρατήρητοι οι Sigur Ross με το ξένο στα αυτιά μας ισλανδικό στίχο και τις μοναδικές συνθέσεις και ενορχηστρώσεις τους. Η λίστα είναι μεγάλη. Αναφέρθηκα στους παραπάνω καλλιτέχνες όχι τυχαία, αλλά επειδή έχουν «περάσει» και στο πλατύτερο κοινό. Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι, για πιο παιδεμένα αυτιά, που αξίζει να τους ακούσουμε.
Το πρόβλημα δεν το έχει η σύγχρονη μουσική και οι καλλιτέχνες που την εκφράζουν. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο γεγονός ότι ακούμε υπνωτισμένοι αυτά που πλασάρει το σύγχρονο ραδιόφωνο και media χωρίς να ψάχνουμε λίγο παραπάνω. Εάν μπορούσαμε να μαζέψουμε χρυσό όπως τα μανιτάρια θα ήμασταν όλοι πλούσιοι. Οι άνθρωποι που πραγματικά αγαπούν και ακούνε μουσική είναι σαν τους χρυσοθήρες που κοσκινίζουν την άμμο από το ποτάμι για ένα κομματάκι χρυσού...
Δημήτρης Κοτάκος
