Υπό τους ήχους της μουσικής του Δημήτρη Παπαδημητρίου ζήσαμε μία μαγευτική παραμονη πρωτοχρονιάς στο μυθικό προθάλαμο του χωρο-χρόνου, εκεί δηλαδή που συναντιούνται ο Παλιός και ο Νέος Χρόνος, εκεί που ο ένας παραδίδει τη σκυτάλη στον άλλο...
Ωστόσο, φέτος το γερασμένο, με λευκά μαλλιά και μούσια 2014 αρνείται να αποχωρήσει και προσπαθεί με κάθε τρόπο να καθυστερήσει την διαδικασία, φτάνει ακόμη και στο σημείο να πνίξει το λαμπερό και φρέσκο 2015! Η σύγκρουση αυτή του παλιού και του νέου είναι πραγματικά συναρπαστική, καθώς ένα πλήθος χαρακτήρων και πλασμάτων εμφανίζονται και εξαφανίζονται σε καταιγιστικούς ρυθμούς από τις χρονοπύλες τού μέλλοντος και τού παρελθόντος σε μια ονειρική πανδαισία ήχων και χρωμάτων. Δώδεκα λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα η κοσμική σύγκρουση μεταξύ μέλλοντος και παρελθόντος κορυφώνεται….
Στο Δώδεκα Παρά Δώδεκα του Ευγένιου Τριβιζά τα παιδιά κάνουν μία παγκόσμια αναδρομή με σύνθημα το «σε κάθε κρίση υπάρχει…λύση». Έρχονται σε επαφή με δεινόσαυρους, με την ανακάλυψη του τροχού, με τον ομηρικό κύκλωπα, με ρωμαίους εκατόνταρχους, βεδουίνους, με ζώα υπό εξαφάνιση (όπως οι χελώνες καρέτα καρέτα), με την καταστροφή του περιβάλλοντος, με την παγκόσμια φτώχεια, ακόμη και την έννοια των παράλληλων συμπάντων… Μοναδική μας ένσταση, η άστοχη επιλογή κάποιων προσωπικοτήτων που είδαμε να παρευλάνουν στη σκηνή, όπως για παράδειγμα η παρουσία της Μαρίας Αντουανέτας με το Παντεσπάνι (και το αναφέρουμε αυτό, αν και η νεαρή ηθοποιός που την υπδύεται μας χάρισε στο σόλο της μία από τις καλύτερες στιγμές της παράστασης).
Η μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου ήταν εξαιρετική, καθώς έδεσε αρμονικά με τους στίχους του Τριβιζά, αλλά και με τις παιδικές φωνές της χορωδίας και δημιούργησε μια ξεχωριστή Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Ο Φωκάς Ευαγγελινός έκανε πολύ καλή δουλειά στη σκηνοθεσία του, γιατί κατάφερε να αναδείξει το κείμενο και να φωτίσει τα κύρια σημεία του, διατηρώντας μία συγκροτημένη οπτική και λογική. Το τελευταίο ήταν εξαιρετικά δύσκολο, καθώς το έργο αυτό του Τριβιζά ήταν όχι μόνο εξαιρετικά πλούσιο, αλλά και γεμάτο από ετερόκλητα στοιχεία, στοιχεία που κάποιος άλλος ίσως να μην μπορούσε να εντάξει τόσο ταιριαστά. Εξαιρετικές και οι χορογραφίες του, αν λάβει κανείς υπόψιν πως σ΄αυτές δεν συμμετείχαν επαγγελματίες χορευτές, αλλά περισσότεροι από πάνω από εκατό μικροί, μικρότεροι και μικρότατοι πρωταγωνιστές του Μουσικού Ομίλου των Αρσακειων – Τοσιτσείων Σχολείων (αυτό μπορεί να αφαιρούσε λίγο από τον επαγγελματισμό της παράστασης, αλλά δεν ενοχλούσε καθόλου).
Απολαυστικοί στους ρόλους τους ο Γρηγόρης Βαλτινός ως Παλιός Χρόνος και ο Πάνος Μουζουράκης ως Νέος Χρόνος, μας χάρισαν πολύ όμορφες στιγμές με την ξεχωριστή τους ενέργεια και τις ερμηνείες τους.
Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε όμως και κάτι αρνητικό: την παράλειψη της ύπαρξης υπερτίτλων. Κάτι τέτοιο θα διευκόλυνε παιδιά και γονείς στην παρακολούθηση της ιστορίας, καθώς ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βγάλουμε νόημα από τους στίχους των τραγουδιών, ιδιαίτερα των χορωδιακών.
Αξίζει να δει τελικά κάποιος την παράσταση; Και βέβαια. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό θέαμα που δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Γεωργία Οικονόμου
