"Τι καταλύεται πιο εύκολα; Μια σαιξπηρική σκηνή ή το Σύνταγμα;" Ο Ριχάρδος μπορεί να γράφτηκε πριν πάρα πολλά χρόνια αλλά τα κείμενα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ θα μας απασχολούν όσες σελίδες κι αν κόψουμε από τα ημερολόγια.

Διαχρονικός, επίκαιρος, προφητικός, σκληρός και συγκινητικός ταυτόχρονα έχει αφήσει μερικούς από τους μεγαλύτερους θεατρικούς ήρωες ανάμεσα στους οποίους είναι κι αυτός που διασκεύασε και σκηνοθέτησε η Έλλη Παπακωνσταντίνου στο Ριχάρδος ΙΙ(ο βασιλιάς λένε πως πέθανε) που ανεβαίνει στο Βυρσοδεψείο.

Σε μία σουρεαλιστική και ψυχεδελική εκδοχή του έργου, κρατάει το κανονικό κείμενο και το τοποθετεί τους τέσσερις ταλαντούχους ηθοποιούς και χορευτές της σ' ένα σκοτεινό Λιντσεικό σχεδόν σύμπαν με τους ήρωες να ακροβατούν μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας σχολιάζoντας και σύγχρονους προβληματισμούς.

Μπήκαμε στη γενική πρόβα κι εκτός από φωτογραφίες, κρατήσαμε και κάποιες δηλώσεις της σκηνοθέτιδος...

Επιμέλεια/ Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου(kikipap.com)

Η επιλογή του έργου
Ανέλαβα να το διασκευάσω για να αφηγηθώ μια τόσο υπέροχη ιστορία! Μ' ένα έργο εξαιρετικά επίκαιρο που πραγματεύεται το ζήτημα της εξουσίας.

Οι αρχικές σκέψεις για την παρουσίαση του
Η αρχική μου σκέψη ήταν μια παράσταση λαϊκού θεάτρου. Πιστεύω, ότι ο Σαίξπηρ μας εγκαλεί να ξαναβρούμε τη χαρά της σκηνής, την χαρά του ανεπιτήδευτου, εξωστρεφούς θεάτρου. Ήθελα επίσης, να δημιουργήσω κατά κάποιο τρόπο "συνθήκες ενεργητικής παρακολούθησης" για το κοινό, αντίστοιχες με κείνες της εποχής του Σαίξπηρ, όπου οι θεατές κάθονταν ή στέκονταν όρθιοι ανάλογα με την ταξική τους προέλευση και την οικονομική τους δυνατότητα. Ενώ κάποιοι, είχαν ακόμα και το δικαίωμα να βάλουν το σκαμνί τους επάνω στην σκηνή ανάμεσα στους ηθοποιούς ή και να τους απευθύνουν τον λόγο την ώρα που έπαιζαν…

Με ενδιαφέρει πολύ η σχέση με τον θεατή. Οι τελευταίες δουλειές μου έχουν διάδραση (οι θεατές μετακινούνται μαζί με τη δράση ή τους ζητείται να σηκωθούν να "πάρουν θέση"). θέλω να ξυπνήσω τον παθητικό θεατή, να τον κάνω να αναλογιστεί το θέατρο διαφορετικά, πιο κοντά στην εμπειρία μιας διαδήλωσης παρά ενός σανατορίου. Επίσης, θέλω να δω τι βλέπει και τι ακούει ο θεατής, όταν -όπως στην στην εποχή του Σαίξπηρ-, παρακολουθεί μια παράσταση υπό το φως των κεριών. Πώς αυτό, αλλάζει την αντίληψή του για τον χρόνο;

Οι δυσκολίες του ανεβάσματος
Γρήγορα αντιλήφθηκα τουλάχιστον τρία στοιχεία, που ήταν ικανά να ανατρέψουν ό,τι ήξερα μέχρι σήμερα για το "θέατρο". Ειδικά το φως των κεριών. Κάναμε κάποιες πρόβες μόνο με κεριά και η εμπειρία ήταν μοναδική και ακραία. Πολλές δυσκολίες υπήρξαν και ως προς την διασκευή.

Πώς να αφηγηθείς ένα έργο που έχει περισσότερους από τριάντα ρόλους, με τέσσερις ηθοποιούς; Και πώς να αφηγηθείς δύο ιστορίες ταυτόχρονα;Ή μάλλον, μια ιστορία μέσα από μια διπλή οπτική. Αυτήν των σαιξπηρικών ηρώων (όλοι τους αριστοκράτες) και μια δεύτερη, με την οπτική ενός καθημερινού, σημερινού ανθρώπου… όπου πια καλείσαι να καταγράψεις την αμηχανία του Έλληνα απέναντι στο πολιτικό σύστημα και την αδράνεια που φέρνει αυτή η αμηχανία.Τελος, μέσα στις πρόβες δημιουργήθηκε μια περσόνα, αυτή του Χρόνου που διατρέχει ως αφηγητής την παράσταση, χωρίς να υπάρχει στο αρχικό κείμενο του Ριχάρδου.

Οι συμβολισμοί με τη σύγχρονη κοινωνία
Ο Ριχάρδος είναι ένας απόλυτος μονάρχης, κυβερνάει σύμφωνα με το δόγμα "ελέω Θεού", πιστεύει ότι η εξουσία του απορρέει από το Θεό και ότι μόνο απέναντι σε Αυτόν θα λογοδοτήσει. Αυτή η αλαζονεία της εξουσίας και το γεγονός ότι ο κυβερνών βρίσκεται στο απυρόβλητο, έχει πολλά κοινά στοιχεία με το σήμερα.

Οι επιλογή των ηθοποιών
Να πω ότι η παράσταση χτίστηκε συλλογικά, με κατάθεση προσωπικού υλικού εκ μέρους των ηθοποιών.
- Η Βάλια Παπαχρήστου, μόνιμο μέλος της ομάδας μου "ODC", είναι η απόλυτη ποιητική φιγούρα για μενα.
- Ο Άντριαν Φρίλιγκ και αυτός μέλος της ομάδας μου, φορέας τρέλας και της αισθητικής του Βορρά.
- Η Αγλαία Παππά, έμπειρη, αλλά και ανατρεπτική τόσο που σε κάνει να ξεχνάς και να ξεχνιέσαι πάνω της: είχαμε δουλέψει και στο παρελθόν, ανεβάζοντας Ομήρου Οδύσσεια.
- Ο Μελέτης Ηλίας μεγάλη αποκάλυψη, θα ξαφνιάσει.

Πώς θα ήταν ο Σαίξπηρ αν ζούσε τώρα στην Αθήνα
Τον φαντάζομαι την ημέρα να μαζεύει σκουπίδια και τη νύχτα να διαβάζει τα σονέτα του στα τζάνκις της Ομόνοιας! Δεκ ξέρω, πάντως μόνος θα ΄ταν. Ή θα ΄ταν ράπερ να "βαράει" και να "παίζει" με τον λόγο.

Info:
Βυρσοδεψείο, Ορφέως 174, Βοτανικός

Πρεμιέρα: 17 Φεβρουαρίου 2014

Παραστάσεις: Κυριακή-Δευτέρα-Τρίτη

Τηλέφωνο για κρατήσεις: 210.3453203

Ώρα: 8:45 μμ

Είσοδος: Γενική είσοδος 12 € με ποτό, Μειωμένο 8 €