Δεν είναι μόνο οι σινεφίλ, είναι και οι θιασώτες του θεάτρου που θρηνούν για το χαμό του 46χρονου Αμερικανού ηθοποιού, Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν (Philip Seymour Hoffman), που βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη από υπερβολική δόση ναρκωτικών.
Η θεατρική κοινότητα του Broadway ανακοίνωσε ότι τα φώτα στις μαρκίζες του Great White Way θα κλείσουν για ένα λεπτό - εις μνήμην του σπουδαίου ηθοποιού - την Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου, στις 7:45 μ.μ. ώρα Νέας Υόρκης.
Αν και γνωστός κυρίως για το κινηματογραφικό του εκτόπισμα, ο Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν ήταν επίσης ένας δεινός θεατρικός ηθοποιός και ένας ευαίσθητος σκηνοθέτης. Ειδικότητά του, οι δύσκολοι, προκλητικοί χαρακτήρες με βαθιά αδιέξοδα και ανομολόγητα πάθη. Τον χαρακτήριζαν ηθοποιό με ουσιαστική θεατρική αντίληψη, την οποία σπάνια διαφήμιζε. Σαν πεταλούδα στη φωτιά τον τραβούσαν οι πρωταγωνιστές που παρασύρονται από το πάθος και κατακυριεύονται από τις παρορμήσεις τους.
Όσοι είχαν παρακολουθήσει παραστάσεις του διηγούνται ότι στη σκηνή είχε μια πρωτόγονη, ζωηρή, αλλά και ευάλωτη παρουσία. Το παίξιμό του είχε μια φυσικότητα που έκανε ακόμα και το πιο παράλογο σενάριο να μοιάζει … καθημερινό. Αν και δεν βασίστηκε ποτέ στην εμφάνισή του, ο Χόφμαν έβαζε με υπερβολικό ζήλο σε λειτουργία τα γρανάζια του "μηχανήματός του", για να προετοιμάσει ρόλους, τους οποίους ερμήνευε ή σκηνοθετούσε με παντελή έλλειψη ματαιοδοξίας.
Ο Χόφμαν είναι γνωστός για τη βραβευμένη του ερμηνεία στο «Θάνατο του Εμποράκου» (2012) του Άρθουρ Μίλερ, όπου κέρδισε μια υποψηφιότητα για βραβείο Τόνι (Tony Award). Ένας πραγματικός καλλιτέχνης που λάτρευε το θέατρο, ήταν επίσης υποψήφιος με τους ρόλους του για το «True West» (2000) του Sam Shepard και το «Long Day's Journey into Night» (2003) του Eugene O’Neill.
Διετέλεσε, επίσης, συνιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής της θεατρικής εταιρίας LAByrinth, στο πλαίσιο της οποίας εργάστηκε και ως σκηνοθέτης σε πολλές παραγωγές.
Λίγα χρόνια πριν, φωτογραφίζοντας την αγωνία της τέχνης του είχε δηλώσει στους New York Times: « η ηθοποιία είναι βασανιστική. Και είναι βασανιστική γιατί πρόκειται για κάτι όμορφο. Κάποτε ήμουν νέος και είπα: «Είναι όμορφο (το να είσαι ηθοποιός) και το θέλω». Το να θέλεις είναι εύκολο, αλλά το να είσαι μεγαλειώδης σε αυτό – λοιπόν - αυτό είναι βασανιστήριο».
Επιμέλεια Χρ. Τσατσαράγκου
