Στο φινάλε της παράστασης «Φάουστ» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, ο σκύλος εμφανιζόταν μόνος, έκανε μια συγκεκριμένη διαδρομή και ο θεατής τον έβλεπε να μυρίζει και κάτι να τρώει. Ο σκύλος έμοιαζε υποσιτισμένος αλλά σε καμία περίπτωση δεν ίσχυε αυτό, αφού από τη ράτσα τους τα σκυλιά αυτά είναι πολύ αδύνατα - τρέχουν μάλιστα σε αγώνες ταχύτητας. Οι φιλόζωοι εξεγέρθηκαν και η Στέγη απάντησε:
«ο σκύλος ο οποίος εμφανίζεται στην παράσταση ''Φάουστ'', διασχίζοντας άπαξ την σκηνή έρχεται καθημερινά στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών μισή ώρα πριν από το τέλος της παράστασης συνοδεία του αφεντικού του κ. Βασίλη Κασμά και απομακρύνεται μαζί με τον ίδιο αμέσως μετά το πέρας της παράστασης». Ωστόσο, «ύστερα από προσεκτικότερη διερεύνηση της σχετικής νομοθεσίας, αποφασίστηκε από την παραγωγή η απομάκρυνση του εν λόγω σκύλου από την παράσταση» (νόμος 4039/2012, άρθρο 12, παράγραφος 1 «Απαγόρευση χρησιμοποίησης κάθε είδους ζώου σε κάθε είδους θεάματα και άλλες συναφείς δραστηριότητες»).
Μερικές μέρες μετά, ο Μ. Μαρμαρινός δίνει το δικό του σχόλιο « Για τον σκύλο». Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενό του, όπως μας απεστάλη από την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών:
----------------------------------------------------------------
«MEΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ : Ναμαστε πάλι στα όρια της Λογικής μας! Εκεί, που εσείς οι άνθρωποι παθαίνετε σκοτοδίνη…
Για το σκύλο…
Όλον αυτόν τον καιρό, συνειδητά σιωπηλός, παρακολουθώ – όχι χωρίς κάποια θλίψη – όλο αυτό το μανιφέστο ενός ανορθολογικού φανατισμού να εκτυλίσσεται μπροστά μου, ακριβώς δίπλα μου, εξ αφορμής ενός υπέροχου, αθλητικού, ΜΑΥΡΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ράτσας.
Ένα συμβάν – μια αστραπιαία εμφάνιση μόλις 45 δευτερολέπτων, μετά από 3.30 ώρες παράστασης του Φάουστ – στέκεται ικανό να βυθομετρήσει τοπικά την κατάσταση μιας κοινωνίας, αποκαλύπτοντας – όπως ακριβώς και στον ΦΑΟΥΣΤ - ότι εκείνο το δυσδιάκριτο πέρασμα από τον Μεσαίωνα στα πρώτα βήματα του διαφωτισμού / ορθολογισμού, ούτε τόσο κατακτημένο είναι, ούτε τόσο μακρυά όσο θα ελπίζαμε…
Ένα απλό, καθαρό - προσεχτικά σχεδιασμένο στην κάθε του πτυχή - συμβάν, φέρνει στην επιφάνεια:
α) την πραγματικότητα και τα λογικά όρια ενός πρόχειρου, ολοκληρωτικής απολυτότητας στη διακήρυξή του, νόμου, ( απ’ αυτούς που πολύ συχνά και εύκολα σχεδιάζονται και “παραχωρούνται” σε ανύποπτο χρόνο κάτω από την πίεση “ευαίσθητων “ ψηφοφόρων )
β) έναν φασιστικού τύπου εντυπωσιακό φανατισμό "ζωόφιλων" – ατόμων ή οργανώσεων – οι οποίοι , με την επικουρεία της λέπρας ενός δήθεν ελεύθερου διαδικτυακού δημόσιου βήματος, μεταδίδουν και αναμεταδίδουν όλη τη σκοτεινή ερημιά της ψυχής τους χωρίς έλεος ή διαφυγή.
Μια κατ’ εξοχήν μνησίκακη, αγελαία φωνή, συχνά κρυμμένη στην ηλεκτρονική ημι-ανωνυμία του διαδικτύου, ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ φυσικά, που διαρρηγνύει ιμάτια ευαισθησίας για το "μαρτύριο" του σκύλου και εξακοντίζει κραυγές - τραγικά ομόηχες με κάποιες που ακούγονταν κάποιους αιώνες πίσω και που έστελναν ΣΤΗ ΠΥΡΑ πρόσωπα και ιδέες – υπενθυμίζοντας ένα ζοφερό Παρελθόν σε συνέχειες…
Κάντε μου μια χάρη: διαβάστε ή ξαναδιαβάστε τον ΦΑΟΥΣΤ. Θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ και θα ανακαλύψετε όλες τις "επικαιρότητες" που τον γέννησαν.
Δεν θα ήθελα να ασχοληθώ εδώ με το ότι ο σκύλος ουδόλως βασανίζεται, ότι δεν υποσιτίζεται ή ταλαιπωρείται, ότι έρχεται λίγο πριν εμφανιστεί με τον άνθρωπό του που ζουν μαζί, ότι ανήκει σε μια υπέροχη αθλητική ράτσα – όλα αυτά και άλλα έχουν ειπωθεί και βρίσκονται στη διάθεση κάθε πραγματικά ενδιαφερόμενου να μάθει την αλήθεια του σκύλου. Θα ήθελα να σταθώ όμως στο γεγονός οτι ΚΑΝΕΙΣ από τους «ζωόφιλους»:
α) δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να αναζητήσει την αλήθεια για το διακύβευμα
β) δεν αισθάνθηκε ούτε εξέφρασε την παραμικρή αμφιβολία για τη γνώμη του ή έστω, μήπως ελλοχεύει κάπου κάποια άλλη πιθανότητα...
Είναι κρίμα να αποδεικνύεται καθημερινά σχεδόν πως – όπως διάβασα χθες από άλλη αφορμή – «σε χώρα φανατισμού και κραυγών ποιος νοιάζεται για την αλήθεια των πραγμάτων;»
Μ. Μαρμαρινός
ΥΓ (Έχει πάντα ενδιαφέρον όταν το θέατρο προκαλεί τα όρια της συνήθειάς μας.
Όλων των ειδών τα όρια... Επ’ αυτού, θα επανέλθω.)
Από αυτήν τη θέση, θα ήθελα να ευχαριστήσω όσες φωνές ορθώθηκαν να ονομάσουν το αυτονόητο.
Για τους άλλους, ας θυμούνται πως ο φανατισμός είναι η τελευταία ελπίδα της Απελπισίας.»
