Ο Ιμάμης ο δάσκαλος, οι μυστικοί σύνδεσμοι, η Πόλη μουντή, βαριά, μουσείο των αιώνων... Ο αρχηγός των Πυρήνων της Ανατολίας, δημοκρατικές ολιγαρχίες, τρομοκρατία παντού. Έκρηξη στη γέφυρα του Γαλατά, το αεροδρόμιο στην Ντόχα, η Βαγδάτη, τα Κονσερβοκούτια, η συνοικία Ανταμίγια, το μέρος όπου έδωσε την τελική μάχη ο Δον Κιχώτης, ο διάβολος στον ποταμό Τίγρη.
Και μέσα σ’ όλα αυτά η γυναικεία παρουσία. Η Φατιμά.
Μια περίεργη μεν ενδιαφέρουσα δε συγγραφική προσπάθεια έπεσε στα χέρια μας αυτήν την περίοδο. Ο λόγος για τους «Τρομοκράτες του Ονείρου», την πρώτη συγγραφική απόπειρα του Δαμιανού Χατζημηνά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Από τις πρώτες κιόλας γραμμές του βιβλίου γίνεται ξεκάθαρο πως δεν έχουμε να κάνουμε με ένα συνηθισμένο μυθιστόρημα με την κλασική έννοια του όρου. Ο συγγραφέας κατορθώνει άλλοτε με ελλειπτικό λόγο, άλλοτε με επαναληπτικό, άλλοτε με υπαινικτικό/συμβολικό και άλλοτε με έντονα περιγραφικό να δημιουργήσει μια ιδιαίτερη εικονοποιητική ατμόσφαιρα και να παίξει με το μυαλό και τα συναισθήματα του αναγνώστη.
Παράλληλα δεν διστάζει να ρισκάρει να ασχοληθεί με «βαριά» θέματα, όπως αυτό της θέσης της γυναίκας στο Ισλάμ, αλλά και με το επίκαιρο, ευπώλητο και καυτό θέμα της Τρομοκρατίας. Το διαφορετικό του όλου εγχειρήματος είναι πως δεν μένει εντός των ελληνικών συνόρων. Ο ήρωάς του, ένας Δονκιχωτικός τρομοκράτης, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, ασπάζεται την παγκόσμια τρομοκρατία και εισχωρεί στους κόλπους του Ισλάμ στην Ανατολία βυθιζόμενος σ΄ ένα ταξίδι που ακροβατεί ανάμεσα στο φαντασιακό και στην πραγματικότητα. Και εδώ ακριβώς είναι που διακρίνεται η υπόγεια δυναμική της συγγραφικής δεινότητας του Δαμιανού Χατζημηνά: κατορθώνει να κρατήσει τις εύθραυστες ισορροπίες της ιστορίας του, αιωρείται διαρκώς ανάμεσα σε δύσκολες έννοιες, μας εισάγει σε μία νέα οπτική των πραγμάτων και όλα αυτά τα επενδύει με ένα υποδόριο μαύρο χιούμορ. Στο τέλος, μάλιστα, τολμά να ρισκάρει και κορυφώνει την ιστορία του με… αποσπάσματα.
Εν κατακλείδι, οι "Τρομοκράτες του Ονείρου" είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο που διαβάζεται απνευστί γοητεύοντας με τη διαφορετικότητα τόσο της γραφής του όσο και του περιεχομένου του.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
