Μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της Ευρώπης στο χώρο της σύγχρονης τέχνης ο Γιαν Φαμπρ (Jan Fabre) επέστρεψε στο Παλλάς δύο χρόνια μετά το προκλητικότατο «’Οργιο της Ανεκτικότητας» και μας παρουσίασε ένα κυριολεκτικά εμπρηστικό ποιητικό κείμενο με τίτλο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΤΟΠΙΟ ΙΙ.
Στην καινούρια του παράσταση, που απευθύνεται σε … καλά διαβασμένους στη μυθολογία και πιο συγκεκριμένα στο μύθο του Προμηθέα θεατές, ο Γιαν Φάμπρ αναζητά την τραγική διάσταση του ελέους και του φόβου, του φόβου και του πάθους των βασικών συναισθημάτων της αρχαίας τραγωδίας. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά αποκηρύσσει με βδελυρά FUCK YOU όλη την επιστήμη της ψυχολογίας (στο όνομα των Σίγμουντ και Αννα Φρόυντ, Γιουνκ, Ερικσον, Αντlερ και πολλούς πολλούς άλλους), οριοθετεί το παιγνίδι του στο βουνό του Ολύμπου, εκεί που οι θεοί και οι ημίθεοι καθορίζουν τις τύχες των ανθρώπων, και αναζητά απεγνωσμένα έναν ήρωα. Έναν ήρωα ικανό να φέρει και πάλι τη φωτιά στους ανθρώπους. Τη φωτιά της έμπνευσης, του έρωτα, της δημιουργίας, της τόλμης και της φαντασίας. Επίλεκτος του Γάλλου αιρετικού δημιουργού είναι αυτή τη φορά ο πολύπαθος Προμηθέας, καθώς αυτός έφερε το ύψιστο – σε κυριολεκτικό και ρεαλιστικό επίπεδο- αγαθό της φωτιάς στους ανθρώπους και αυτός υπέμεινε τα μεγαλύτερα βάσανα από τον ίδιο του τον πατέρα, τον Δια.
Σε μία εντυπωσιακή εικαστική εγκατάσταση ο Προμηθέας στέκεται επί 1.30 ώρα εσταυρωμένος στο κέντρο της σκηνής. Πίσω του ένα τεράστιο video wall, που άλλοτε μας τσουρουφλίζει με τη λάβα της φωτιάς μιας τεράστιας πύρινης σφαίρας και άλλοτε μας δροσίζει με το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Τριγύρω το ανθρώπινο γένος προσπαθεί να «σπινθηροβολήσει» και να δημιουργήσει, όμως στάχτες και πυροσβεστήρες σβήνουν κάθε του προσπάθεια.
Ο Γιαν Φαμπρ μας έδωσε μια παράσταση ξεκάθαρη, με καθαρούς συμβολισμούς και με μαθηματική ακρίβεια δομημένη, που ωστόσο, εξαιτίας της «βαρύτητας» του θέματός της σε πολλά σημεία πλατείασε αδικαιολόγητα σε αχανείς μονολόγους. Τελικά, ο «Προμηθεάς Τοπίο ΙΙ» μάς δημιούργησε άνισα συναισθήματα. Μας προκάλεσε –όπως κάθε παράσταση του Φαμπρ- με τους κυρίαρχους σεξουαλικούς συμβολισμούς της και την ίδια στιγμή μας συγκίνησε με τα πάθη των ηρώων της που δεν μπορούν με τίποτα να ορθοποδήσουν, μας εντυπωσίασε και μας χάρισε μοναδικές στιγμές εικαστικών χορευτικών στιγμών και ταυτόχρονα μας αηδίασε, μας εξέπληξε και μας συνεπήρε, ενώ λίγο αργότερα μας έκανε ακόμη και να πλήξουμε.
Καλύτερες στιγμές; Η σκηνή με τον εκπληκτικό Διόνυσο. τη βακχική έκσταση (η σκηνή αυτή μας άρεσε τόσο πολύ, που έκανε να ελπίζουμε πως κάποτε θα αποφασίσει να σκηνοθετήσει Βάκχες) και το αποκορύφωμά της που τέσσερεις γιγάντιοι πυροσβεστήρες έσβησαν κάθε ορμή.
Γεωργία Οικονόμου
