Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα της ιδιωτικής τηλεόρασης... Είναι μία γυναίκα που έχει υπηρετήσει για χρόνια την τηλεόραση, βουτώντας κάθε φορά και σε κάτι διαφορετικό. Αλλωστε, όπως λέει, της αρέσει και να τολμά και να υπερασπίζεται με πάθος τις τηλεοπτικές επιλογές της.
Παρ' όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια αποφάσισε να αποτοξινωθεί για λίγο από το γυαλί και να κρατήσει αποστάσεις ασφαλείας. Ολα αυτά, όμως, μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε στον δρόμο της η «Εδέμ». Ο λόγος; Ο λόγος για τη Χριστίνα Θεοδωροπούλου, που μας μιλά γι' αυτή την τηλεοπτική επιστροφή της.
- Από εκεί που είχαμε συνηθίσει να σας βλέπουμε στους δέκτες μας μέσα από διάφορες δουλειές, ξαφνικά τα τελευταία χρόνια αποφασίσατε να γυρίσετε την πλάτη σας στην τηλεόραση και να κρατήσετε... αποστάσεις ασφαλείας. Γιατί;
Δεν είναι ότι κράτησα αποστάσεις ασφαλείας, ούτε ότι αποφάσισα να πω πια «όχι» στην τηλεόραση.
Απλώς θέλησα για λίγο να ξεκουραστώ και να επιστρέψω μόλις έρθει στον δρόμο μου κάτι που πραγματικά να με εκφράζει και να αξίζει τον κόπο για να επιστρέψω. Αν αυτό το... «κάτι», λοιπόν, είχε έρθει συντομότερα στον δρόμο μου, τότε κι εγώ θα είχα ανοίξει την πόρτα της τηλεόρασης και πάλι πολύ πιο γρήγορα.
- Και αυτό το... «κάτι» ήταν τελικά η «Εδέμ».
- Ναι, η «Εδέμ» όντως ήταν αυτό το κάτι που έψαχνα για να επιστρέψω στην τηλεόραση, όπως θα ήθελα.
Η «Εδέμ» είναι μια υπέροχη δουλειά και χαίρομαι που καταφέραμε με την Ελενα (Ακρίτα) και τον Γιώργο (Κυρίτσης) να συνεργαστούμε.
- Στη σειρά σάς βλέπουμε να υποδύεστε τη μητέρα της «Νόρας», η οποία έχει έρθει σαν σίφουνας στη ζωή της και την έχει αναστατώσει για τα καλά... Ξέρετε, η... φόρα της «μάνας» είναι πάντα αφοπλιστική. Σε αυτό τον ρόλο, λοιπόν, ποιο ήταν εκείνο το χαρακτηριστικό του που σας γοήτευσε από την πρώτη κιόλας στιγμή;
Οτι δεν έχουμε να κάνουμε ακριβώς με μια κλασική μάνα, αλλά με μια μάνα που είναι και λιγάκι... φευγάτη, που ζει στον δικό της κόσμο, που είναι σε ένα μόνιμο... χάσιμο.
- Ναι, είναι σαν να βρίσκεται σκαρφαλωμένη στο δικό της συννεφάκι...
Εντελώς, και αυτό μου αρέσει πάρα πολύ... Οντως γοητεύτηκα απίστευτα από αυτό το... χάσιμο αυτής της γυναίκας, η οποία, σημειωτέον, σε ό,τι κι αν κάνει κι αν λέει είναι πάντα καλοπροαίρετη.
- Αυτό το φλου είναι γοητευτικό, αλλά και επικίνδυνο, με την έννοια ότι θα μπορούσατε να βγείτε στον αέρα σαν αφελής, αμήχανη..., το φοβηθήκατε;
Πάντα όταν ξεκινάς να χτίζεις κάτι από την αρχή, το φοβάσαι και δεν ξέρεις πώς να το προσεγγίσεις. Ομως όλο αυτό το παιχνίδι της ανακάλυψης ενός ρόλου και της σωστής προσέγγισής του είναι και η μαγεία αυτής της δουλειάς.
- Και το ότι βρεθήκατε να κολυμπάτε έπειτα από αρκετά χρόνια και πάλι σε μια καθημερινή δουλειά, πώς σας φαίνεται;
Εντάξει, τις πρώτες μέρες θέλεις τον χρόνο σου για να προσαρμοστείς. Στη συνέχεια, όμως, τα πράγματα γρήγορα μπαίνουν σε μια σειρά.
Το καθημερινό είναι σαν το... ποδήλατο, δεν το ξεχνάς ποτέ.
- Αλήθεια, «Μυστικά της Εδέμ» παρακολουθούσατε πέρυσι ή πρόπερσι;
Ναι, όποτε μου δινόταν η ευκαιρία, σαφέστατα και παρακολουθούσα την «Εδέμ». Ηταν μια σειρά που μου άρεσε πολύ... Ταίριαζε με την αισθητική μου. Γιατί, τα πάντα, βλέπετε, όπως και στη ζωή, έτσι και στην tv, είναι θέμα αισθητικής.
- Είστε από τις ηθοποιούς εκείνες που ποτέ δεν φοβήθηκαν να κάνουν τις επιλογές τους, ανεξαρτήτως... ταμπέλας. Παίξατε σε καθημερινές δουλειές την εποχή που πολλοί ήταν εκείνοι που τις... σνόμπαραν.
Εκανα πάντα μόνο ό,τι μου άρεσε και με εξέφραζε πλήρως. Είχα ανέκαθεν το θάρρος των επιλογών μου, γι' αυτό και μπορούσα και να τις υπερασπιστώ. Αλλωστε, διαχωριστικές γραμμές στην Τέχνη -σε οποιαδήποτε μορφή Τέχνης- δεν υπάρχουν. Είναι ανόητο να λέμε πως είμαστε καλλιτέχνες και πως έχουμε έναν πιο ανοιχτό ορίζοντα μέσα μας και την ίδια ώρα να κάνουμε διαχωρισμούς και να βάζουμε δουλειές και ανθρώπους σε συγκεκριμένες κατηγορίες και σε συγκεκριμένα κουτάκια.
Συνέντευξη στη Νάνσυ Νικολαΐδου
