Η σπαρακτική Ελένη της στο «Νησί» εκτίναξε στα ύψη τις «μετοχές» της. Δεν «καμώθηκε» την ηρωίδα του βιβλίου της Βικτόρια Χίσλοπ. «Εγινε» η γυναίκα του βαρκάρη, η μάνα δύο παιδιών που είδε τη ζωή της να ανατρέπεται όταν προσβλήθηκε από τη λέπρα.
Την ίδια στιγμή που προβάλλεται η σειρά, «γίνεται» με ζηλευτό τρόπο στη σκηνή του θεάτρου «Ανεσις» και για τις ανάγκες του έργου «Ο θάνατος και η κόρη» του Αριελ Ντόρφμαν η πρώην πολιτική κρατούμενη Παουλίνα, που έχει βασανιστεί άγρια κατά τη δικτατορία του Πινοσέτ στη Χιλή και που έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον βασανιστή της. Η Κατερίνα Λέχου βρίσκεται σε υποκριτική ωριμότητα και πετυχαίνει «διπλό σκορ» με το σπαθί της!
Η «ΦΤΩΧΗ» ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΥΣ...
Θυμάμαι ότι ήδη ξεχώριζε το όνομά της από τα χρόνια που φοιτούσε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Πανύψηλη, φινετσάτη, σαγηνευτική, μα και συνάμα ταλαντούχα. Στα -αρκετά- χρόνια που υπηρετεί την ηθοποιία με μεράκι και αγάπη κατάφερε να κερδίσει ιδιαίτερα γόνιμο έδαφος στον χώρο μέσα από τις επιλογές της στο σανίδι και το γυαλί. Δούλευε σκληρά, χωρίς να θορυβεί με την προσωπική της ζωή, επιλέγοντας να «μιλά» μέσα από τις ερμηνείες της και μόνο. Φέτος τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν πάνω της πιο έντονα από ποτέ. Εξώφυλλα - συνεντεύξεις - αφιερώματα... Μα κράτησε χαμηλούς τόνους και πάλι. Από θέση κι άποψη!
Τι σε παρακίνησε στο να πρωταγωνιστήσεις στο «Ο θάνατος και η κόρη»;
Το κείμενο με κέντρισε από την ώρα που το πήρα στα χέρια μου. Το τιμημένο με θεατρικό βραβείο «Ολιβιέ» -και όχι μόνο- έργο του Αριελ Ντόρφμαν με συνάρπασε από την αρχή, όπως κι ο ρόλος της Παουλίνα, μιας πρώην πολιτικής κρατούμενης, βασανισμένης στα χρόνια της δικτατορίας της Χιλής, που ανακαλύπτει απρόσμενα την ταυτότητα του βασανιστή της κι αποφασίζει να αποδώσει μόνη της δικαιοσύνη. Από τη μια υπήρχε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον έργο, που δείχνει με καίριο τρόπο τα ανεπούλωτα τραύματα που προκάλεσε η απουσία κάθαρσης και τιμωρίας για τα δράματα αλλά και για τα εγκλήματα του πρόσφατου παρελθόντος, και από την άλλη ο ρόλος αυτής της γυναίκας, της Παουλίνα, που πέρασε διά πυρός και σιδήρου.
Τη βρίσκουμε στη μεταπολιτευτική Χιλή να προσπαθεί να σταθεί όρθια στα πόδια της...
Είναι ένα από τα άπειρα θύματα της δικτατορίας του Πινοσέτ που προσπαθεί να προχωρήσει μπροστά, να επουλώσει τα όσα τραύματα της άφησε η σεξουαλική και όχι μόνο κακοποίησή της, έχοντας την αρωγή του δικηγόρου συζύγου της. Οταν θα εισβάλει στη ζωή τους ένας άγνωστος, που μοιάζει τρομερά με τον βασανιστή της, τόσο εκείνη όσο και ο άντρας της θα βρεθούν αντιμέτωποι με κρίσιμα ηθικά και συναισθηματικά διλήμματα κι αυτή θα αποφασίσει να πάρει τον νόμο στα χέρια της, για να αποδώσει τη δικαιοσύνη που δεν αποδόθηκε ποτέ... Θέτει σοβαρούς προβληματισμούς το έργο και αυτό είναι από τα μεγάλα ατού του - πέρα από τις καλά δομημένες σκηνές του, αλλά και τους ισχυρούς χαρακτήρες των τριών ηρώων του...
Βλέποντάς σε στη σκηνή να «γίνεσαι» με ζηλευτό τρόπο η Παουλίνα, σκέφτηκα ότι θα είναι τρομερά ψυχοφθόρο να την υποδύεσαι κάθε βράδυ... Είναι ένα τρομερά πονεμένο πλάσμα.
Τρομερά πονεμένο - όπως και τόσοι που βασανίστηκαν άγρια.
Ακούγοντας τις περιγραφές των όσων πέρασε, ένιωσα έντονα να σφίγγεται το στομάχι μου. Απίστευτη αγριότητα έζησε!
Εβλεπα ντοκιμαντέρ αντίστοιχα με θύματα βασανισμών στη Χιλή και δεν το πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει τόσο μεγάλη βαναυσότητα... Είναι κάτι που δεν το ξεπερνάς ποτέ!
Η Παουλίνα παίρνει τη δικαιοσύνη στα χέρια της. Εσύ θα το έκανες αυτό αν έκαναν κακό σε σένα ή σε ανθρώπους σου;
Οχι, όχι, δεν θα το έκανα. Πιστεύω ότι πρέπει να πασχίζεις για δικαιοσύνη, για τιμωρία, όχι όμως στο να παίρνεις τον νόμο στα χέρια σου. Πρέπει να υπάρχει τιμωρία, σύμφωνοι και σκληρή τιμωρία μάλιστα, αλλά να την αποδίδουν τα δικαστήρια μόνο.
Το έργο σας μιλά για απουσία κάθαρσης και τιμωρίας για τα εγκλήματα που έγιναν. Πάμε σε μια άλλη... απουσία κάθαρσης και τιμωρίας τώρα. Βρισκόμαστε σε αληθινά δεινή οικονομική κατάσταση, επειδή κάποιοι «τα άρπαξαν» κι έπαιξαν βρώμικα παιχνίδια στην πλάτη μας. Και δεν υπάρχει ούτε κάθαρση ούτε και τιμωρία γι’ όλα αυτά... Αυτό έχει εξοργίσει πάρα πολλούς.
Μας έχει εξοργίσει όλους μας. Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει. Κάποιοι «τα άρπαξαν», κάποιοι έπαιξαν βρώμικα παιχνίδια στην πλάτη μας και μας έφεραν σε τόσο άσχημη κατάσταση. Γιατί δεν τιμωρούνται; Γιατί τη γλιτώνουν και ποιοι τους γλιτώνουν; Γιατί δεν επέρχεται κάθαρση; Ποιους βολεύει αυτό; Τόσα αναπάντητα ερωτήματα - τόσα μεγάλα γιατί Απαντήσεις; Καμιά. Από κανέναν. Οι πολιτικοί σιωπούν. Ντροπή!
Μήπως πρέπει να εκφράσουμε αυτήν την οργή, αυτήν την αηδία που νιώθουμε με την ψήφο μας; Μήπως πρέπει να γίνουμε οι... τιμωροί και μέσω της κάλπης να αποδώσουμε δικαιοσύνη;
Σίγουρα, πρέπει να το κάνουμε αυτό. Υπήρξαμε με τη σιωπή και την απάθειά μας συνένοχοι στο «έγκλημα». Ηρθε, λοιπόν, η ώρα να ορθώσουμε το ανάστημά μας, να τους τιμωρήσουμε! Εφταιξαν κάποιοι. Φταίξαμε, όμως, κι εμείς που τους δώσαμε... χώρο να «εγκληματήσουν». Μη βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω.
Είναι μια γκρίζα εποχή, με πολύ βάρος, πίεση, αγωνία μεγάλη κι, όμως, το κοινό πέρα από τις κωμωδίες που βλέπει, σπεύδει να δει και δράματα ή και πολιτικά θρίλερ όπως το δικό σας...
Είναι όντως μια πολύ γκρίζα εποχή, με μεγάλο βάρος κι είναι επιτακτική η ανάγκη του κόσμου να... αποδράσει. Η «φτωχή» τηλεόραση δεν δίνει διεξόδους - το θέατρο δίνει. Με έργα για όλα τα γούστα - για γέλια και για προβληματισμό. Ο «Θάνατος», ας πούμε, θέτει σημαντικότατα ερωτήματα για τη βία, για τα πάσης φύσης εγκλήματα, για την τιμωρία και την κάθαρση.
Το έργο έχει δύναμη, η παράσταση τη δυναμική της και αυτό το εισπράττει το κοινό και μας έχει αγκαλιάσει πολύ θερμά.
Κάποιοι θα φοβούνταν να κάνουν πολιτικό δράμα σε μια τέτοια εποχή, αλλά εσείς το υποστηρίξατε με μεγάλη θέρμη.
Πρέπει να δίνεις σάρκα και οστά σε όσα πιστεύεις, κόντρα σε πρέπει και σε φόβους. Ηταν πολλοί που φοβήθηκαν και για το «Νησί», επειδή είχε «σκοτάδι» - έλεγαν, μα πώς θα βλέπουν μια σειρά που αναφέρεται σε λεπρούς! Είδες, όμως, τι γίνεται...
Πρόκειται για την εκδίκηση του καλού;
Είναι όντως η εκδίκηση του καλού. Μια άψογης αισθητικής σειρά, υπογραμμένη από αξιότατους συντελεστές, φτιαγμένη με ψυχή και αγάπη. Ηταν ένα δύσκολο «στοίχημα» και δεν σου κρύβω πως το φοβήθηκα και εγώ - ήξερα ότι είναι καλή δουλειά, αλλά φοβόμουν για τα νούμερα που θα φέρει.
Φαίνεται, όμως, πως ο κόσμος είχε ανάγκη από μια δουλειά ψυχής όπως αυτή. Βρισκόμενος σε... ζόρια, ήθελε όχι μια σειρά να τον... ελαφρύνει και να ξεδώσει με αυτήν, αλλά μια σειρά με ζόρια. Πόσω δε που το μήνυμά της έχει να κάνει με δύναμη- ζωής. Στο τόσο σκοτάδι, υπάρχει φως. Υπάρχει αισιοδοξία μέσα στον πόνο. Και αυτό μας δίνει πέρα από παρηγοριά, ένα καλό μάθημα. Οτι όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα, πρέπει να έχει κανείς δύναμη και πίστη στα καλύτερα που θα έρθουν. Στη Σπιναλόγκα υπήρξε πόνος, δυστυχία, σκληρές καταστάσεις. Ομως, οι άνθρωποι που έζησαν εκεί δεν το ‘βαλαν κάτω. Επιβίωσαν, χαμογέλασαν, ερωτεύτηκαν, αγάπησαν. Αυτό δίνει κουράγιο - ρίχνει φως στο σκοτάδι. Πολύ δυνατό φως.
Τι έμαθε η Κατερίνα από την Ελένη του «Νησιού», αλήθεια;
Οτι ο άνθρωπος έχει μεγάλη δύναμη μέσα του να σηκωθεί όσες φορές και να πέσει, ότι δεν πρέπει να τα παρατάει, δεν πρέπει να παραδίδει τα όπλα, αλλά να συνεχίζει να μάχεται με όλη του τη δύναμη για να έρθουν οι καλύτερες ημέρες.
Κάποιες φορές που έπεφτα, πίστευα ότι δεν θα μπορέσω να ξανασηκωθώ. Η Ελένη μού δίδαξε ότι πρέπει να αναζητώ τη δύναμη από μέσα μου βαθιά και να σηκώνομαι πάλι όρθια. Κι αυτό νομίζω ότι είναι ένα καλό «μάθημα» για όλους μας!
Στο «Νησί» σε σκηνοθέτησε ο Θοδωρής Παπαδουλάκης και στον «Θάνατο» ο Χρήστος Καρχαδάκης. Νεότατοι δημιουργοί και οι δύο, αλλά τους εμπιστεύτηκες και τους υποστήριξες.
Συζητώντας μαζί τους ανακάλυψα ότι είναι εμπνευσμένοι κι άξιοι, γι’ αυτό και αφέθηκα να με καθοδηγήσουν σε αυτά που είχαν σκεφτεί και δικαιώθηκα απ’ το αποτέλεσμα...
Ομαδική νίκη το «Νησί»
Το «Νησί» πιάνει 60άρια τηλεθέασης και ο «Θάνατος» σπάει ταμεία έχοντας πάρει εξαιρετικές κριτικές. Είναι η χρονιά σου;
Είναι μια πολύ καλή χρονιά μου - οι επιλογές μου με έβγαλαν ασπροπρόσωπη και χαίρομαι που ο κόσμος έχει αγκαλιάσει και τις δύο δουλειές μου με τόση μεγάλη θέρμη και αγάπη...
Υπηρετείς χρόνια τον χώρο, είχες επιτυχίες και στο γυαλί και το σανίδι, αλλά φέτος οι... μετοχές σου έχουν πιάσει κόκκινο! Ενιωσες κάποια στιγμή να υπερεκτίθεσαι και να χάνεις τον έλεγχο;
Είπα αρκετά ναι για να στηρίξω τη σειρά, έκανα αρκετά εξώφυλλα και πολλές συνεντεύξεις, αλλά είπα και πάρα πολλά όχι, προσπαθώντας να ελέγξω όλο αυτό που συνέβαινε. Η τόση επιτυχία της σειράς φυσικά και θα έφερνε θόρυβο μα δεν θέλησα να... καώ από υπερέκθεση. Θέλουν προσοχή αυτά.
Αν δεν είχες την εμπειρία που έχεις, η επιτυχία σου στη σειρά ίσως να σε έκανε να καβαλήσεις καλάμι. Δεν συνέβη όμως...
Φυσικά και δεν συνέβη. Πώς θα μπορούσε μετά τόσα χρόνια; Είμαι απόλυτα «προσγειωμένη». Αρεσα πολύ σε έναν δραματικό ρόλο, εκπλήσσοντας κάποιους που με είχαν δει σε κωμωδίες μόνο -ένα είδος που είναι εξαιρετικά δύσκολο κι ας μην το πιστεύουν κάποιοι!- και αυτό με γέμισε με χαρά. Εως εκεί όμως. Δεν πρόκειται για προσωπική νίκη, αλλά για μια ομαδική νίκη - ένα στοίχημα που το κερδίσαμε όλοι μαζί!
Επεσε άπλετο φως και στην προσωπική σου ζωή, Κατερίνα.
Είδα δηλώσεις που δεν έκανα και σενάρια επιστημονικής φαντασίας για μένα, αλλά δεν θα μπω σε τριπάκι να διαψεύσω και να απαντήσω. Η προσωπική μου ζωή αφορά αποκλειστικά εμένα και καθόλου τους άλλους!
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ
