Σε αυτές τις περιπτώσεις η εξωσωματική γονιμοποίηση μπορεί να βοηθήσει το ζευγάρι να φέρει στον κόσμο ένα μωρό ή και δύο! Και αν ανήκεις σε αυτά τα τυχερά ζευγάρια κάποια στιγμή θα σε απασχολήσει σίγουρα το θέμα «Πώς θα πω στα παιδιά μου ότι γεννήθηκαν με εξωσωματική γονιμοποίηση»; Διάβασε την ενδιαφέρουσα προσωπική μαρτυρία της Ronnie Koenig για το πώς το έκανε εκείνη και ίσως βοηθηθείς και εσύ!

Διάβασε ακόμη: Θέλεις να "περάσεις" κάτι στο παιδί σου: Αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος

«Όταν ήμουν 7 ετών, η μαμά μου με έβαλε κάτω και διαβάσαμε το διάσημο εικονογραφημένο βιβλίο «Where Did I Come From» (Από πού Έρχομαι ) του Peter Mayle, καθώς υπήρχε μια αίσθηση στη δεκαετία του 1970, ότι δεν πρέπει να μιλάς στα παιδιά σου για το σεξ. Για τα περισσότερα παιδιά ακόμα και σήμερα, αυτή είναι πιθανώς η πρώτη εισαγωγή τους στην ιδέα του πώς δημιουργείται ένα μωρό (εκτός από οποιαδήποτε παραπληροφόρηση που έχει ακούσει από την παιδική χαρά). Μου αρέσει αυτό το βιβλίο επειδή είναι αστείο και απλό, αλλά το πρόβλημα ήταν όταν ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τη συζήτηση με τα δίδυμα μου καθώς στη δικιά μου περίπτωση οι πληροφορίες που εμπεριέχονται μέσα σε αυτό, δεν ισχύουν ακριβώς. Αυτό συμβαίνει επειδή ο γιος και η κόρη μου ήρθαν στη ζωή μέσω της εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Είναι απολύτως αλήθεια ότι πολλά μωρά γίνονται όταν ένας άντρας αγαπά μια γυναίκα και την αγκαλιάζει πολύ σφιχτά και έρχονται «όσο πιο κοντά μπορούν να έρθουν δύο άνθρωποι» όπως λέει το βιβλίο. Κάναμε πολλά από αυτά αλλά ποτέ δεν είχε αποτέλεσμα σε αυτό που θέλαμε: μια εγκυμοσύνη. Έτσι, μετά από διάφορες προσπάθειες και πολλά τεστ δοκιμών στειρότητας καταλήξαμε στην εξωσωματική γονιμοποίηση, ελπίζοντας ότι θα μας βοηθούσε να συλλάβουμε. Και τυχεροί όπως ήμασταν - καταλήξαμε όχι με ένα μωρό αλλά δύο - με ένα νεογέννητο κορίτσι και ένα νεογέννητο αγόρι και γίναμε αμέσως μια τετραμελής οικογένεια.

Διάβασε επίσης: 4 μύθοι για τη δυσανεξία στη λακτόζη

Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι υπάρχει ένα στίγμα που συνδέεται με την εξωσωματική γονιμοποίηση - αυτό με επηρέασε ως κάτι που μόνο ηλικιωμένοι ή βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι μπορεί να διαφωνήσουν. Το να υποβληθώ σε εξωσωματική γονιμοποίηση δεν με έκανε να νιώθω λιγότερο γυναίκα ή λιγότερο μητέρα. Αν μη τι άλλο, νόμιζα ότι ήταν μια απόδειξη για το πόσο πραγματικά ήθελα ένα μωρό (ή στην περίπτωσή μας, μωρά). Μόνο οι άνθρωποι που θέλουν πραγματικά να γίνουν γονείς, υποβάλλονται σε τόσο μεγάλες δαπάνες και επεμβατικές διαδικασίες που έρχονται μόνο in vitro (μέσα στο γυαλί-δοκιμαστικό σωλήνα).

Αλλά τώρα που τα δίδυμα ήταν αρκετά μεγάλα για να ακούσουν από πού προέρχονταν, ήμασταν σε μια αναζήτηση ως προς το πώς να εξηγήσουμε την περίπλοκη αυτή διαδικασία που τα έφερε στη ζωή.

Έτσι μια νύχτα πρόσφατα, ο σύζυγός μου άνοιξε μαζί τους το «Where I Come From». Καθώς τα δίδυμα έβλεπαν τα κινούμενα σχέδια και γελούσαν, ήρθε η σειρά να ακούσουν και για το μέρος όπου το μωρό μεγαλώνει κάθε μήνα μέσα στη μήτρα.

Αφού ολοκληρώσαμε το βιβλίο, εξηγήσαμε ότι από τη στιγμή που δεν μπορούσαμε να μείνω έγκυος «με τον παλιομοδίτικο τρόπο», κάναμε μια διαδικασία όπου τα ωάρια μου και το σπέρμα του μπαμπά συγκεντρώθηκαν σε ένα πιατάκι petri (το ρηχό γυάλινο ή πλαστικό πιάτο που χρησιμοποιείται από τους βιολόγους για την καλλιέργεια μικροοργανισμών). Είπα στα δίδυμα ότι τηλεφωνούσα στο εργαστήριο για να μαθαίνω για την πρόοδό τους κάθε μέρα και πώς, μετά την τοποθέτηση των γονιμοποιημένων ωαρίων μέσα στην κοιλιά μου, περιμέναμε τηλέφωνο από τη νοσοκόμα που θα μου έλεγε αν αυτό το ειδικό επιστημονικό πείραμα είχε πραγματικά πετύχει. Τους είπαμε ότι η μαμά και ο μπαμπάς τους τα ήθελαν πραγματικά και ότι αν τα πράγματα αποτυγχάνανε ο μπαμπάς θα έπαιρνε στη μαμά ένα Πομεράνιαν και θα την πήγαινε διακοπές στα νησιά Μπόρα Μπόρα.

Δεν είμαι σίγουρη ότι κατανόησαν όλους τους τεχνικούς όρους, αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Σκεφτήκαμε ότι το σημαντικό κομμάτι που μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν ήταν ότι έγιναν με αγάπη και ότι οι γονείς τους τα ήθελαν πάρα πολύ.

Και παρόλο που είμαι βέβαιη ότι δεν θα σκέφτονται τους εαυτούς τους ως «μωρά με δοκιμαστικούς σωλήνες», θέλω να ξέρουν ότι δεν έχει σημασία αν έγιναν σε ένα κρεβάτι ή σε ένα εργαστήριο. Άλλωστε θα είναι πάντα λίγο «ξεχωριστά», τουλάχιστον στα μάτια της μαμάς και του μπαμπά».

Νικολέτα Μακρή