ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Ο σκοτεινός θάλαμος με τα χιλιάδες αρνητικά ήταν το μικρό του βασίλειο, απ όπου πέρασαν οι σημαντικότεροι Έλληνες καλλιτέχνες, πολιτικοί αλλά και άνθρωποι των media. Αποκαλούν το στούντιό του «κέντρο της τέχνης», επειδή εκεί μέσα για τριάντα ολόκληρα χρόνια ο διάσημος Έλληνας φωτογράφος εξιδανίκευε τα πρόσωπά τους και ο φακός του λάτρευε την αλήθεια τους.
Συντετριμμένες είναι οι δύο κόρες του από την απώλεια του αγαπημένου τους πατέρα, καθώς και όλοι οι Έλληνες καλλιτέχνες. Κανείς δεν είχε φανταστεί το πρόωρο και αναπάντεχο «ταξίδι» του το βράδυ της περασμένης Δευτέρας.
Ήρεμη, ευγενική και χαμογελαστή φυσιογνωμία, ο Ντίνος Διαμαντόπουλος αναφερόταν συχνά στις επιλογές και στη δουλειά του, την οποία από παιδί θεωρούσε ως κάτι δεδομένο. Ήταν δεν ήταν 8 χρόνων όταν έκανε retouche στην πρώτη του φωτογραφία και η Retina της Kodak γινόταν ένα απλό παιδικό παιχνιδάκι στα χέρια του. Είχε καρμικούς δεσμούς με την κάμερα Ο παππούς και ο πατέρας του υπήρξαν από τους πιο γνωστούς φωτογράφους της εποχής τους. Του άρεσε να μιλάει και για τα κομμάτια ενός μαγικού κόσμου που ξεδιπλωνόταν μέσα από τη φωτογραφική μηχανή του. Αυτό που για κάποιους φωτογράφους είναι ένα απλό «κλικ» για εκείνον ήταν έρωτας. Ο ίδιος είχε εξηγήσει ότι τα πορτρέτα του είναι τόσο όμορφα γιατί έκανε μυστηριακή τη στιγμή της φωτογράφησης: «Την ώρα που παίρνω την ψυχή του μοντέλου του δίνω και τη δική μου ψυχή. Κι αυτό αποτυπώνεται στις φωτογραφίες μου», ήταν τα λόγια του.
Έτη φωτός μπροστά
Η μοναδική τεχνική του, που, όπως χαρακτηριστικά λέγεται, ήταν «έτη φωτός μπροστά», συνδυάζει «το ωραίο» με γεωμετρικά σχήματα που μοιάζουν ζωντανά.
Ένας τρόπος τόσο διαφορετικός από το κυρίαρχο πνεύμα της «στημένης», «επίπεδης» και «τουριστικής» φωτογραφίας της εποχής του.
Στο Κολωνάκι το 1976 μαζί με το μεγαλύτερο αδερφό του Τάκη επίσης σημαντικό φωτογράφο άνοιξαν ένα φωτογραφικό στούντιο. Με το νέο στυλ τεχνικής τους και το περιοδικό «Cover», μια εκδοτική προσπάθεια των δύο αδερφών «προχωρημένη» για την εποχή, που παρουσίαζε μέσα από τις σελίδες του μια άλλη άποψη στα πράγματα της μόδας, έκαναν μεγάλη εντύπωση. Όμως, όταν το περιοδικό έκλεισε και ο Τάκης αποφάσισε να ψάξει την τύχη του στο Παρίσι, ο Ντίνος συνέχισε μόνος του και άρχισε να πειραματίζεται με εμμονή πάνω στην αισθητική που εκείνος είχε για τα πρόσωπα και τα πράγματα. Μια αισθητική που έγινε στυλ.
Σύντομα απογειώθηκε και χιλιάδες πρόσωπα πέρασαν μπροστά από τη μηχανή του και αιχμαλωτίστηκαν από το φακό του. Για εκείνον ένα σχήμα δεν είναι όμορφο όταν «κάθεται» ακινητοποιημένο μέσα στο κάδρο, πρέπει να παίρνει ζωή και η ψυχή του να «μιλάει». Η πρώτη επαφή του με τη νέα τεχνολογία ήταν αποκάλυψη Είχαν μεγάλο ενδιαφέρον για τον τελειομανή Ντίνο Διαμαντόπουλο οι αναζητήσεις για νέες εξελίξεις και τεχνικές της δουλειάς του μέσα από την τεχνολογία, που τη θεωρούσε πηγή και σύντροφο στην έμπνευσή του. Χωρίς όμως να αντιγράφει, όπως έλεγε συχνά, γιατί το θεωρούσε ανήθικο.
Το 1997 είχε εκδώσει και το πρώτο του βιβλίο ένα πλούσιο άλμπουμ με τις 100 καλύτερες φωτογραφίες του. Μια κίνηση μέσα από μια δική του φιλοσοφία, που εξουδετέρωνε κάθε δίψα για δόξα και καταξίωση. «Το έκανα μόνο για την ηθική μου ικανοποίηση. Για όλα αυτά τα χρόνια δουλειάς». Κατάπληξη προκάλεσε και με την εκμυστήρευσή του: «Έχω φωτοφοβία, επειδή έχω μείνει εκατομμύρια ώρες μέσα στο σκοτάδι». Όπως και με την άποψή του για το γυμνό: «Θέλω ακόμη και οι γυμνές φωτογραφίες να προσφέρουν ποιότητα. Ο στόχος μου δεν είναι να προκαλέσω».
Το τελευταίο «αντίο»
«Θα μείνει αξέχαστος», μας δήλωσαν με συγκίνηση οι συνεργάτες και οι φίλοι του. Τραγική φιγούρα ο Αχιλλέας Χαρίτος, ο άνθρωπος που ήταν τριάντα χρόνια κοντά του, το δεξί του χέρι και προσωπικός φίλος του.
ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ
Η φωτογράφηση της Ζωής Λάσκαρη ήταν η τελευταία που έκανε ο Ντίνος Διαμαντόπουλος. Η ηθοποιός ήταν η μεγάλη αδυναμία του. Άτομο του στενού κύκλου της μας πληροφόρησε ότι το ξαφνικό κακό νέο την τσάκισε. Βρίσκεται σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση και δεν θέλει να μιλήσει με κανέναν, ούτε ακόμη και με τους δικούς της ανθρώπους.
ΒΑΝΑ ΜΠΑΡΜΠΑ
«Έφυγε ένας άνθρωπος με μεγάλη αξία. Είχε ήθος πάνω απ όλα. Η ευγένειά του, η συμπεριφορά του Τι να πω γι αυτόν τον άνθρωπο. Ποτέ δεν ακούσαμε μια άσχημη κουβέντα από το στόμα του. Η απώλειά του πλήττει τον καλλιτεχνικό χώρο θανάσιμα. Αυτό που έχει αφήσει ο Ντίνος Διαμαντόπουλος πίσω θα περάσει στην Ιστορία, γιατί αυτό που έκανε ήταν εξαιρετικό, ήταν μεγάλο. Τον είδαμε για τελευταία φορά μαζί με τη Ζωή Λάσκαρη, πριν από δύο εβδομάδες, στην τελευταία παράσταση του Τάκη Ζαχαράτου. Ήρθε και μας φίλησε κι εκεί πήραμε την τελευταία του αγκαλιά.
Πραγματικά, νιώθουμε όλοι ότι ορφανέψαμε, γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι με τις αξίες και το ανάστημα του Ντίνου. Όλοι είναι παρασκηνιακοί, είναι δήθεν, είναι ψεύτες. Ο Ντίνος είχε ένα μέτρο στα πράγματα. Έλεγε: Κύριοι, εγώ θέλω να συνεργάζομαι έτσι, με βάση την αξιοπρέπειά μου και τις αρχές μου. Γνώριζε τα πάντα για τους καλλιτέχνες. Για παράδειγμα, ήξερε ότι είμαστε τσακωμένοι κάποιοι με κάποιους και ποτέ δεν μας ανακάτευε. Πάντα ήταν χαμογελαστός. Αυτό το χαμόγελο θα μας λείψει. Για μας χάθηκε ένας φίλος. Ο Θεός παίρνει νωρίς τους καλούς ανθρώπους».
ΝΟΝΙΚΑ ΓΑΛΗΝΕΑ
«Ήταν ο πιο στενός μου συνεργάτης τα τελευταία 25 χρόνια. Δουλέψαμε μαζί σαν αδέρφια. Είμαι συντετριμμένη, γιατί για μένα ο Ντίνος ήταν οικογένεια. Ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος και σπάνιος φίλος».
ΕΛΕΝΑ ΚΑΤΡΙΤΣΗ
«Όταν το άκουσα, έμεινα άναυδη. Δεν το πίστευα. Ήταν καταπληκτικός άνθρωπος, πολύ καλός και προσεκτικός στη δουλειά του και είχε επαφή με τον άνθρωπο που φωτογράφιζε, δεν έκανε απλώς τη δουλειά του Επειδή ήταν κορυφή στο χώρο του πάρα πολλά χρόνια, ήξερε καλά τους ανθρώπους που φωτογράφιζε, με αποτέλεσμα, όταν πήγαινες, να αισθανόσουν άνετα μαζί του. Ήξερες ότι θα κάνει καταπληκτικά τη δουλειά του, κι αυτό σε γέμιζε ασφάλεια. Ότι είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει τον άνθρωπο που φωτογραφίζει. Το κυριότερο, πιστεύω, ήταν η επαφή που είχε με τους ανθρώπους, γιατί όσοι φωτογράφιζε δεν ήταν όλοι επαγγελματίες και μοντέλα. Σ αυτούς τους ανθρώπους το να βγάλεις «έκφραση», άρα να κάνεις τον άλλο να αισθανθεί καλά, δεν είναι εύκολο. Ο Ντίνος μπορούσε. Με είχε φωτογραφίσει πάρα πολλές φορές και δεν ένιωθα ότι ήμουν απέναντι στις κάμερες, ένιωθα ότι ήμουν απέναντι στον Ντίνο, και με φωτογράφιζε με τα μάτια του. Ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος και ήξερα ότι όταν είχα φωτογράφηση μαζί του, θα ήμουν ασφαλής και ήρεμη, ότι θα κάνω μια καλή φωτογράφηση. Το 90% από τις φωτογραφίες μου είναι δουλειές του Ντίνου, και είναι οι πιο εκφραστικές που έχω. Με μια φράση Ήταν μοναδικός!».
ΝΑΤΑΛΙΑ ΔΡΑΓΟΥΜΗ
«Δεν μπορώ ούτε να μιλήσω, έχω στεναχωρηθεί πάρα πολύ. Είμαι σοκαρισμένη, γιατί ήταν φίλος μου. Δεν έχω ποζάρει μόνο εγώ στο φακό του, αλλά όλη η Αθήνα. Είναι μεγάλη απώλεια».
ΚΩΣΤΑΣ Π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
«Εγώ είχα μια μεταφυσική εμπειρία. Μου συνέβη κάτι τόσο συγκλονιστικό λίγες ώρες αφότου είχε πεθάνει ο Ντίνος και δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Τον ήξερα πολλά χρόνια, από την περίοδο ακόμη που εργαζόμουν στο περιοδικό ΚΑΙ και έκανα συνεντεύξεις με καλλιτέχνες. Σήμερα στο περιοδικό ΛΟΙΠΟΝ όπου αρθρογραφώ και στη σελίδα μου BAR-BAR δημοσιεύεται μια φωτογραφία μου, η οποία είναι μία από τις τελευταίες που μου είχε βγάλει ο Ντίνος. Δική του φωτογραφία έβαλα και στο βιβλίο μου Η άγνωστη κόρη του Bar-Bar, του οποίου την παρουσίαση έκανα, συμπτωματικά, τη νύχτα που έφυγε ο Ντίνος.
Ανάμεσα στις πολύ σημαντικές προσωπικότητες που είχα καλέσει είχα στείλει πρόσκληση, φυσικά, και στον Ντίνο, ο οποίος είχε πει ότι θα έρθει οπωσδήποτε. Όμως, δεν ήρθε. Το άλλο πρωί ξύπνησα με δακρυσμένα μάτια και δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιο λόγο. Μπήκα στη βιβλιοθήκη και κοντά στο σημείο όπου έχω τοποθετήσει τις φωτογραφίες των αγαπημένων μου προσώπων που λείπουν από τη ζωή, πάλι συμπτωματικά, είχα αφήσει το βιβλίο μου. Τότε παρατήρησα ότι το βιβλίο, χωρίς να το έχει αγγίξει κανένας, δεν ήταν τοποθετημένο κανονικά, ώστε να φαίνεται το εξώφυλλό του, αλλά ήταν γυρισμένο στο οπισθόφυλλο, όπου έχω βάλει τη φωτογραφία που μου είχε βγάλει ο Ντίνος. Στο πλάι της φωτογραφίας έπρεπε να είναι γραμμένο το όνομά του, αλλά δεν υπήρχε! Χωρίς να ξέρω γιατί, δάκρυα άρχισαν να τρέχουν σαν ποτάμι από τα μάτια μου. Σε λίγα λεπτά κοίταξα ξανά το οπισθόφυλλο και ξαφνικά είδα το όνομά του, ενώ προηγουμένως δεν υπήρχε! Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο και ένας φίλος μού ανήγγειλε το άσχημο νέο. Έμεινα άναυδος. Ξέρετε τι πιστεύω; Ότι ο Ντίνος ήρθε και με βρήκε».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΣΙΚΩΣΤΑΣ
«Τον γνώριζα πολύ καλά. Τελευταία φορά συναντηθήκαμε σε μια παιδική χαρά στην Κηφισιά, όπου είχα πάει με την κόρη μου κι εκείνος ήταν με τη μία από τις δύο κόρες του. Οι μικρές έπαιζαν μαζί κι εμείς τα λέγαμε σαν πατεράδες. Αν και ο ίδιος ο Ντίνος ήταν σαν μικρό παιδί, είχε παιδική ψυχή. Ήταν ολόκληρος ένα χαμόγελο, αυτό θα μου λείψει, και αυτή την εικόνα του θα κρατήσω μέσα μου».
