Από τη Σίσσυ Μενεγάτου
Κι όμως, πέρασε ένας χρόνος. Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2007 ο Νίκος Κούρκουλος έφυγε για τη «Γειτονιά των Αγγέλων». Φαίνεται ότι τους έλειπε ένα ΠΑΛΙΚΑΡΙ. Ο κόσμος, οι φίλοι και οι συνεργάτες του, όλοι εκείνοι που τον αγάπησαν ως σταρ αλλά και ως άνθρωπο δεν τον ξεχνούν. Κάποιοι από αυτούς μας άνοιξαν την καρδιά τους, καταθέτοντας λίγα λόγια ψυχής.
Άννα Φόνσου: «Με τον Νίκο συνεργαστήκαμε και στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Θυμάμαι την απόλυτη πειθαρχία που είχε στο σανίδι. Επίσης, ο Νίκος ήταν σεμνός χαρακτήρας. Όταν τον κοίταζαν όλες οι γυναίκες, εκείνος ντρεπόταν, κοκκίνιζε. Ερωτευόταν και ήταν πιστός. Ακόμα και στον έρωτα είχε λεβεντιά. Η Αλίκη και ο Νίκος είναι δύο πολύ δικά μου πρόσωπα, που νιώθω ότι δεν έχουν φύγει από κοντά μου. Νομίζω ότι λείπει πλέον και αυτή η πνοή που έδωσε ο Νίκος στην Πρώτη Κρατική μας Σκηνή, που ήθελε να γεμίσει, και το κατάφερε. Δικό του έργο είναι η αποκατάσταση του ιστορικού κτιρίου του Εθνικού Θεάτρου και από εκεί που είναι θα το βλέπει και θα χαίρεται. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι έχει φύγει, όπως δεν θέλω να το πιστέψω για την αδελφή μου που έφυγε πριν από λίγο καιρό και το μνήμα της αυτή κι αν είναι σύμπτωση είναι δίπλα στου Νίκου. Γι αυτό και είμαι εκεί, κάθε μέρα. Πηγαίνω και στον Νίκο, του μιλάω, του αφήνω ένα λουλούδι, του ανάβω ένα κεράκι. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μέσα εκεί χώρεσε ένας τέτοιος λεβέντης».
Ήταν ο ήρωάς μου
Ελένη Ανουσάκη: «Παίξαμε πολύ μαζί στο θέατρο και μόνο σε μία αστυνομική ταινία, τις Αμφιβολίες. Ο Νίκος βγήκε για πρώτη φορά στο θέατρο με το θίασο της μητέρας μου Μαλαίνας Ανουσάκη και τον ήξερα από τα δεκατέσσερά μου χρόνια. Ήμασταν πολύ καλοί φίλοι. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από εκείνον είναι τα καθαρά του μάτια, που με την ειλικρίνεια και την ντομπροσύνη που είχε σε κοίταζαν βαθιά στην ψυχή σου. Ο Νίκος ήταν ευθύς, ντόμπρος. Θα μπορούσα να πω ότι ήταν ο καθοδηγητής μου στο θέατρο, γιατί εγώ τότε ήμουν μικρή κοπέλα στο Χορό της αρχαίας τραγωδίας και εκείνος, ως φτασμένος πρωταγωνιστής, μας έκανε μάθημα στα Χορικά. Αργότερα συναντηθήκαμε στη σκηνή ως πρωταγωνιστές στο Προσκήνιο του Αλέξη Σολωμού και με το δικό του θίασο. Είχαμε μεγάλη οικογενειακή φιλία. Ο Νίκος θα έλεγα ότι ήταν ο ήρωάς μου. Ήταν έντονη προσωπικότητα και είχε πάθος για το θέατρο. Μου λείπει πολύ. Είχε ακόμα πολλά πράγματα να δώσει».
Τολμούσε να ρισκάρει
Στέφανος Κυριακίδης: «Ο Νίκος Κούρκουλος άνοιξε τους ορίζοντες του Εθνικού Θεάτρου από το 1995 και στο εξωτερικό με περιοδείες αρχαίας τραγωδίας. Θυμάμαι έντονα όταν το 2000 έπαιξα στον Οιδίποδα Τύραννο τον Κρέοντα στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου με την οποία ξανάνοιξε το Κολοσσαίο της Ρώμης μετά από 2.500 χρόνια και συνεχίσαμε στην πρώτη μεγάλη περιοδεία του Εθνικού στο Μεξικό, στην Ουρουγουάη, στην Αργεντινή και στη Νέα Υόρκη. Τον έζησα και ως πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου και ως καθηγητής στη Δραματική Σχολή. Είχε βαθιά γνώση του θεάτρου, με μια καθαρότητα σε ό,τι κι αν έκανε. Ήξερες με ποιον είχες να κάνεις και σου έλεγε ξεκάθαρα αυτό που σκεφτόταν. Από την άλλη πλευρά, ως καλλιτεχνικός διευθυντής πήρε πολλές φορές το ρίσκο και άνοιξε το θέατρο σε πολύ κόσμο με τις διαφορετικές επιλογές που έκανε στο ρεπερτόριο. Τολμούσε να πάρει ρίσκο για να κάνει το όραμά του πραγματικότητα, και τα κατάφερε».
Οι μεγάλες φιλίες δεν ξεχνιούνται
Νόνικα Γαληνέα: «Είχαμε παίξει μαζί στο θέατρο Κάππα. Μας συνέδεε πολύ μεγάλη φιλία. Και οι μεγάλες φιλίες δεν ξεχνιούνται. Το πρώτο που θυμάμαι από εκείνον είναι η έντονη προσωπικότητά του. Ασφαλώς και έχω συνειδητοποιήσει ότι έχει φύγει, επειδή μου λείπει».
Ένας αληθινός άντρας
Νίκος Φώσκολος: «Στην εποχή του ο Νίκος δεν ήταν μόνο ένας φοβερά γοητευτικός ηθοποιός, που τον αγαπούσαν από τα κοριτσόπουλα μέχρι τις γιαγιάδες. Πέρα από τη γοητεία του και το μεγάλο του ταλέντο, πάνω απ όλα ήταν ένας σκληρός εργάτης του ελληνικού κινηματογράφου. Ακούραστος, ατρόμητος, απαιτητικός πρώτα απ όλα με τον ίδιο του τον εαυτό, γύριζε όλες τις επικίνδυνες σκηνές και εμείς τρέμαμε μήπως σκοτωθεί, αλλά εκείνος απτόητος. Έμαθε μέσα σε είκοσι μέρες να ιππεύει και να καλπάζει, πυροβολώντας με τουφέκι, για τις ανάγκες της ταινίας Το χώμα βάφτηκε κόκκινο. Δεν υπήρχε τίποτα ακατόρθωτο για τον Νίκο. Ήταν ένας αληθινός ΑΝΤΡΑΣ. Σοβαρός, σεμνός, προσεκτικός στις σχέσεις του. Παλικάρι σε όλα του. Θυμάμαι όταν κάποτε αστειεύτηκε για ένα πλάνο μου, εγώ θύμωσα. Τον πήρα ιδιαιτέρως και του είπα: Αν νομίζεις ότι εσύ θα κάνεις καλύτερα πλάνα από εμένα, ανάλαβε να γυρίσεις την ταινία από εδώ και πέρα και εγώ αποχωρώ. Είχε, λοιπόν, τον ανδρισμό να μου ζητήσει τρεις φορές συγγνώμη!».
Αγαπούσε τους ηθοποιούς
Σωτήρης Τζεβελέκος: «Ο Νίκος ήταν ο άνθρωπος που με έφερε στο Εθνικό Θέατρο από τον Απρίλιο του 1999 και μου φέρθηκε σαν αδελφός. Ήταν ευθύς και ντόμπρος. Όταν κάποια στιγμή πήγα να τον ευχαριστήσω, μου είπε: Δεν θέλω να με ευχαριστείς. Αν δεν μου έκανες στη δουλειά, δεν θα σε κρατούσα. Με τον Νίκο είχε τύχει να παίξουμε στην ίδια ταινία, στην Έξοδο Κινδύνου, αλλά δεν είχαμε σκηνές μαζί κι έτσι δεν συναντηθήκαμε. Μετά από πολλά χρόνια γνωριστήκαμε μέσω του σκηνοθέτη Κώστα Τσιάνου, που θα ανέβαζε τους Όρνιθες του Αριστοφάνη, και από τότε παρέμεινα στο Εθνικό Θέατρο. Ο Νίκος αγαπούσε πολύ τους ηθοποιούς και τους έλεγε πάντα ένα μεγάλο ευχαριστώ γι αυτό που είχε δημιουργήσει στην Πρώτη Κρατική Σκηνή. Ήταν πραγματικός συνάδελφος και σπάνιος άνθρωπος. Τον έχω μέσα στην καρδιά μου και δεν θα φύγει ποτέ».
Τον θυμάμαι λεβέντη
Κώστας Τσιάνος: «Το πρώτο που θυμάμαι από τον Νίκο ήταν η λεβεντιά του. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι έφυγε. Ήταν ο άνθρωπος που με πίστεψε, μου εμπιστεύτηκε πράγματα και στη δουλειά και στη ζωή, με τίμησε πάρα πολύ και ως συνεργάτη και ως φίλο. Ήταν ένας πραγματικός εργάτης του θεάτρου και γι αυτό πήγε μπροστά το Εθνικό. Βρισκόταν εκεί μέχρι την τελευταία στιγμή. Τα όνειρά του ήταν η αποκατάσταση του κτιρίου του θεάτρου και να ξανανέβει στη σκηνή με το έργο Ριχάρδος Γ. Μάλιστα, είχε μάθει όλο το έργο απέξω. Δεν πρόλαβε Ακόμα και τώρα, όταν πηγαίνω στο Εθνικό, καμιά φορά ξεχνιέμαι και νομίζω ότι θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει ο Νίκος λέγοντας: Γεια σας, βρε λεβέντες».
Είχε καλλιτεχνική γενναιοδωρία
Λυδία Κονιόρδου: «Ήταν ένας πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος προς τους καλλιτέχνες, με την έννοια της καλλιτεχνικής γενναιοδωρίας. Ήταν αυτό που λέμε παλικάρι. Δηλαδή, ο λόγος του ήταν συμβόλαιο, δεν σε χτύπαγε ποτέ πισώπλατα. Ήξερες ότι ήταν ντόμπρος και ό,τι έλεγε το πίστευε. Αυτό είναι σπάνιο πράγμα στο θέατρο και πιστεύω ότι όλοι όσοι συνεργαζόμασταν μαζί του το εκτιμούσαμε. Αγαπούσε το θέατρο περισσότερο από τον εαυτό του, κι αυτό είναι επίσης ένα πολύ σπάνιο προσόν, γι αυτό και πιστεύω ότι πρόσφερε στο Εθνικό Θέατρο. Ήταν πολύ ζεστός άνθρωπος, απλός, ανοιχτός, εγκάρδιος, αυθόρμητος και ειλικρινής. Σ εμάς που τον γνωρίσαμε και δουλέψαμε μαζί του λείπει πολύ».
