Από τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ

Ένα ωραίο και γλυκό κορίτσι που η τηλεόραση το έχει αγαπήσει πολύ. Και δικαίως. Γιατί η Σοφία Παυλίδου έχει υποκριτικό ταμπεραμέντο, στυλ και μπρίο, από αυτά που συνήθως λείπουν από τους δέκτες μας. Με αφορμή τη νέα σειρά του ΑΝΤ1 «Ιατρικό απόρρητο», μιλήσαμε μαζί της για όλα. Για τη σειρά, την τηλεόραση και, φυσικά, για τα παιδιά της και τον Χρήστο Φερεντίνο, με τον οποίο έχουν δημιουργήσει μια ευτυχισμένη οικογένεια.

Επιτέλους, το «Ιατρικό απόρρητο» ξεκίνησε... Και μάλιστα τα πηγαίνει καλά σε τηλεθέαση.

«Επιτέλους ξεκίνησε, όπως ακριβώς το λες...Αυτή η σειρά έμεινε πραγματικά απόρρητη για τουλάχιστον 2 χρόνια. (Γέλια.) Όμως, ποτέ δεν είναι αργά για να βγει μια δουλειά στον αέρα».

Πώς αισθάνεσαι που βγήκε δύο σεζόν μετά;

«Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη, θέλει και ρώτημα; Ξέρεις κάτι; Είναι απογοητευτικό να δουλεύεις, να κοπιάζεις για μια δουλειά και στο τέλος αυτή να μη βγαίνει στον αέρα και να μην τη μοιράζεσαι με τον κόσμο. Συμβαίνουν όμως αυτά στην τηλεόραση. Τουλάχιστον θα την απολαμβάνω όλο το χειμώνα, χωρίς να τρέχω από το πρωί μέχρι το βράδυ πανικόβλητη».

Ουσιαστικά για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση γυρίστηκε μια δουλειά που ασχολείται με την αντιμετώπιση ιατρικών περιστατικών. Το αποτέλεσμα που βγαίνει στον αέρα είναι πειστικό;

«Νομίζω πως είναι πειστικό. Νομίζω πως ένας τηλεθεατής που θα κάτσει να δει τη σειρά σίγουρα θα παρασυρθεί από την πλοκή και τη δράση της. Εμείς, πάντως, κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε. Δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό».

Με αυτήν τη δουλειά πέρασες τηλεοπτικά από την κωμωδία στο δράμα. Μετά το «Θα βρεις το δάσκαλό σου» βρέθηκες στο «Ιατρικό απόρρητο». Σου άρεσε αυτή η αλλαγή;

«Δεν σ’ το κρύβω πως μου άρεσε πάρα πολύ. Γιατί, τηλεοπτικά τουλάχιστον, μέχρι τώρα είχα κάνει περισσότερο κωμωδίες. Είχα την ανάγκη να κάνω κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό».

Νομίζω πως δεν θεωρείς τον εαυτό σου φύσει κωμική ηθοποιό...

«Ναι, δεν θεωρώ ότι είμαι φύσει κωμική ηθοποιός, αν και από την εποχή της δραματικής σχολής οι κωμικοί ρόλοι με κυνηγούσαν από πίσω. Βέβαια, δεν μπορώ να πω... αισθάνομαι καλά μέσα στην κωμωδία».

Αν δεν κάνω λάθος, άνοιξες μαγαζί στον άγιο Στέφανο, περιποίησης χεριών και όχι μόνο. Έχεις ανοίξει κάτι σαν σαλόνι αισθητικής;

«Καλά, το έμαθες; Έχεις δίκιο. Χρόνια είχα αυτό το όνειρο. Να κάνω τη δική μου επιχείρηση, να ανοίξω ένα δικό μου μαγαζί και, τελικά, τώρα μου δόθηκε η ευκαιρία».

Τελικά, οι γυναίκες είναι δύσκολες πελάτισσες; Γιατί έτσι λένε οι άντρες...

«Όχι, καλέ, όλα αυτά δεν ισχύουν. Μια χαρά είμαστε οι γυναίκες. Δεν είμαστε καθόλου περίεργα πλάσματα. Ίσα ίσα εγώ από το μαγαζί έχω τις καλύτερες εντυπώσεις. Άλλωστε, όλες μας ό,τι κάνουμε, το κάνουμε γιατί θέλουμε να γίνουμε όμορφες και ποθητές».

Και τα αγόρια σου, τα παιδάκια σου, τι σου λένε για το μαγαζί;

«Οι πιτσιρικάδες μου έχουν ενθουσιαστεί. Σχεδόν κάθε μέρα θέλουν να έρχονται στο μαγαζί και να με βοηθάνε». (Γέλια.)

Τελικά, όντως τα αγόρια έχουν μεγαλύτερη αδυναμία στη μαμά τους;

«Θα το ομολογήσω... (Γέλια.) Ναι, έχουν μεγαλύτερη αδυναμία στη μαμά τους και αυτό είναι μια νίκη. (Γέλια.) Είναι μια νίκη που την απολαμβάνεις».

Είσαι χαζομαμά ή αυστηρή μαμά;

«Και χαζομαμά είμαι, αλλά φροντίζω να μη χάνω και το μέτρο. Δεν τους κάνω όλα τα χατίρια. Έχουμε κάνει μια συμφωνία: όταν είναι κύριοι και σωστοί, τότε ανταμείβονται και ανάλογα».

Το να μεγαλώνεις διδυμάκια είναι δύσκολη άσκηση;

«Οι μεγαλύτερες δυσκολίες είναι στην αρχή. Εδώ ένα μωράκι περιμένεις και υπάρχει πανικός. Σκέψου, λοιπόν, να γυρίσεις στο σπίτι με δύο μωράκια αγκαλιά. Υπάρχει πρόβλημα και για να τα καταφέρεις θέλεις σίγουρα βοήθεια. Σε αυτήν τη φάση πια που έχουμε περάσει με τα αγόρια μου νομίζω πως διανύουμε τα καλύτερά μας. Και μεγάλα παιδάκια είναι και συνεννοούμαστε κι εκείνοι έχουν παρέα ο ένας τον άλλο και όλα καλά».

Πάντως, εσύ τα παιδιά τα μεγάλωσες και τα μεγαλώνεις μόνη σου...

«Ναι, το είχα πάρει απόφαση. Ήξερα ότι είναι διδυμάκια και είχα προετοιμαστεί ανάλογα. Βέβαια, δεν σου κρύβω πως περάσαμε και στιγμές τρέλας». (Γέλια.)

Ο Χρήστος βοηθούσε, βοηθάει;

«Ό,τι μπορεί κάνει κι αυτός. Ναι, με βοηθάει... Άσε που τώρα πια έχουν αναπτύξει μια δική τους σχέση. Έχουν και αυτοί τις υποχρεώσεις τους και τις αντρικές τους υποθέσεις και με αφήνουν εμένα μόνη μου στο σπίτι». (Γέλια.)

Δηλαδή, τι αντρικές υποθέσεις έχουν;

«Μιλάνε όλη μέρα για τον Ολυμπιακό και για...γυναίκες!». (Γέλια.)

"Απίστευτο"

«Απίστευτο κι όμως αληθινό σε πληροφορώ».

Είναι στα σχέδιά σας να αποκτήσετε τρίτο παιδί;

«Ναι, θα ήθελα τρίτο παιδί. Δεν θα έλεγα "όχι". Άλλωστε, μου έχουν λείψει η γαλήνη και η ηρεμία που ζεις κρατώντας στην αγκαλιά σου ένα μωράκι».

Πώς είναι να είσαι το... κορίτσι του σπιτιού;

«Σούπερ... Άλλωστε, εγώ ανέκαθεν ήμουν το κορίτσι του σπιτιού. Γιατί αυτόν το ρόλο κρατούσα από μικρή. Βλέπεις, είμαστε τρία αδέρφια και εγώ είμαι το μοναδικό κορίτσι».

Να υποθέσω με αυτά που μου λες ότι ήθελες να κάνεις αγόρια;

«Εννοείται... Είμαι αγορομάνα 100%. Μου αρέσουν τα κοριτσάκια, κάνω σαν τρελή γι’ αυτά, αλλά δεν τα αλλάζω με τα αγόρια. Λατρεύω αυτή την αθωότητα που έχουν τα αγόρια. Μωρέ, πώς να τους αντισταθείς όταν σε αγκαλιάζουν και σου λένε: "Μανούλα, σ’ αγαπώ;"».

Η οικογένεια και τα μωρά ήταν το όνειρό σου;

«Ανέκαθεν ήθελα να κάνω οικογένεια. Ήταν στο DNA μου. Δεν μου προέκυψε τυχαία. Ήθελα να κάνω το δικό μου σπίτι και να αποκτήσω παιδιά. Αν δεν είχα κάνει παιδιά και οικογένεια, πιστεύω πως θα ήμουν δυστυχισμένη».

Η σειρά γυρίστηκε στους χώρους του Νοσοκομείου «Αττικόν».

Πώς ήταν τα γυρίσματα;

«Ήταν δύσκολα! Πολλές φορές αναγκαστήκαμε να διακόψουμε το γύρισμα, γιατί ερχόντουσαν πραγματικά περιστατικά.

Το κλίμα ήταν κάπως...Μέσα σε τέτοιους χώρους συνειδητοποιείς την πραγματικότητα. Καταλαβαίνεις πως υπάρχουν πράγματα που σε ξεπερνούν... που είναι πάνω από τις δυνάμεις σου».

Κάθε χρόνο έχεις τηλεοπτικές προτάσεις, αλλά δεν βρίσκεσαι κάθε χρόνο στην τηλεόραση. Δεν έχεις την αγωνία;

«Όχι, τέτοιες αγωνίες και τέτοιες ανασφάλειες τις έχω ξεπεράσει εδώ και καιρό. Στην τηλεόραση πρέπει να δίνεις πολύ χρόνο και κόπο, οπότε πρέπει οτιδήποτε κάνεις πραγματικά να το αξίζει. Δεν έχει νόημα να σπαταλιέσαι σε πράγματα που δεν το αξίζουν. Ο χρόνος μας είναι πολύτιμος και οτιδήποτε κάνουμε πρέπει να μας εκφράζει και να μας γεμίζει πλήρως, αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα».

Είσαι παραδοσιακή μαμά; Από εκείνες που κυνηγάνε τα παιδιά τους από πίσω με το μπουφάν ή τα γεμιστά στο χέρι;

«Νομίζω πως είμαι παραδοσιακή μαμά. Πως μεγαλώνω τα παιδιά μου με κλασικό και? παραδοσιακό τρόπο. Βέβαια, από την άλλη, δεν πρόκειται να αγχωθώ για το αν θα είναι ντυμένοι σαν κρεμμύδια ή αν θα φάνε ντε και καλά το φαγητό τους».