Η αυθόρμητη ομολογία του στους αστυνομικούς ότι την κοκαϊνη την είχε για προσωπική χρήση, αλλά και η ήρεμη συμπεριφορά του όσον αφορά τη δημοσιοποίηση της είδησης προκάλεσαν αίσθηση. Αν ήταν άλλος, θα έβαζε λυτούς και δεμένους για να «γλιτώσει» τη... δημοσιότητα.
Όμως, ο 55χρονος ηθοποιός, που έκανε πολλές καρδιές να ραγίσουν, έτσι ήταν πάντα. «Εγκάρδιος και παρορμητικός και σχεδόν ταυτόχρονα απόμακρος και απόκοσμος, ο Νίκος Σεργιανόπουλος ζει κλεισμένος μέσα σε μια γυάλα φωτισμένη, όπου όλοι μπορούν να τον δουν, αλλά κανείς δεν μπορεί να τον αγγίξει, ούτε να ανοίξει την καρδιά του». Αυτά έγραφε τον Οκτώβριο του 1999 ο δικός μας Κώστας Π. Παναγιωτόπουλος, ο οποίος γνωρίζει καλά το φιλικό περιβάλλον του ηθοποιού. Τότε που ο δημοφιλής ηθοποιός με την εκρηκτική προσωπικότητα βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του και όταν ένα τηλεφώνημα σε μεγάλο κανάλι έσκασε σαν βόμβα. Η είδηση ότι κάτι κακό συμβαίνει στον αρρενωπό και ταυτόχρονα αινιγματικό ζεν πρεμιέ είχε βάλει στην πρίζα όλους τους δημοσιογράφους. Το ΛΟΙΠΟΝ ήταν από τότε ευαισθητοποιημένο και έψαξε να τον βρει για να ρίξει άπλετο φως στην υπόθεση. Μια παλιότερη και επικίνδυνη αντίδρασή του, που από κάποιους είχε εκληφθεί ως απόπειρα αυτοκτονίας, είχε ανησυχήσει όλο τον καλλιτεχνικό κόσμο, αλλά κυρίως τις πολλές θαυμάστριές του. Τον είχαμε βρει τότε και του είχαμε μιλήσει ξετυλίγοντας το κουβάρι.
«Το Σάββατο επισκέφτηκα ένα φίλο στο Ιατρικό Κέντρο. Προφανώς όσοι με είδαν εκεί υπέθεσαν ότι είχα πάει για προσωπικούς λόγους».
Ένα χρόνο αργότερα ο ηθοποιός μας δέχτηκε σπίτι του και έδωσε στη Μαίρη Γεωργιάδου μια συνέντευξη-κατάθεση ψυχής, που μπορεί να ρίξει φως στην ιδιοσυγκρασία του.
Πώς φλερτάρει; Αισθάνεται σύμβολο του σεξ; Ποιες γυναίκες γουστάρει; Ερωτήσεις σχεδόν... απαγορευμένες, αφού δηλώνει πως τον ενοχλούν. Και δεν έχει άδικο. «Δεν μπορώ να απαντάω συνέχεια στα ίδια και τα ίδια», μας προλαβαίνει, προτού το κασετόφωνο αρχίσει να γράφει. «Δεν θα σας ρωτούσα γι αυτά, έτσι κι αλλιώς», διευκρινίζω.
«Συγγνώμη, τα χω πιει και λίγο χτες», λέει φέρνοντας μαζί του ένα ποτήρι με τζιν και πορτοκαλάδα. «Πρέπει όμως να σταματήσω κάποια στιγμή, γιατί αύριο έχω δουλειά. Τι να κάνουμε, έχουμε και εμείς τα πάθη μας»...
Πάθη που είναι λάθη;
«Για μένα δεν είναι λάθη. Είναι όμως για τους άλλους».
Γι αυτούς που είναι κοντά σας;
«Και γι αυτούς, γιατί δεν θέλουν να το κάνω. Εγώ όμως έχω αυτό το κουσούρι. Μου αρέσει να ξεφεύγω. Έχω πολλές έγνοιες και ο μόνος τρόπος να ξεφύγω είναι να πιω ένα ποτό».
Πώς αρχίσατε να πίνετε;
«Την ιστορία αυτή την ξεκίνησα από μια σφαλιάρα που έφαγα και μετά μου έμεινε. Πριν από δέκα χρόνια, ας πούμε, δεν έβαζα γουλιά στο στόμα μου. Δεν το ήξερα. Ξέρεις, όμως, όταν κάποιος απογοητεύεται ερωτικά, το ρίχνει στο ποτό. Το χουμε δει και στις ταινίες. Το να πιω λοιπόν ένα ποτηράκι παραπάνω αλλάζει τη διάθεσή μου. Γιατί να μην το κάνω; Γιατί να μην είμαι ευχάριστος; Εγώ βέβαια έχω μια διαφορετική άποψη γι αυτούς που πίνουν ένα ποτηράκι παραπάνω. Ανοίγει η καρδιά μου μαζί τους, έχουν μια χαρά αυτοί οι άνθρωποι κι εμένα μου αρέσει να τους παρατηρώ».
Δηλώνετε αδυναμία;
«Αδυναμίες έχω, αλλά έχω και ένα μέτρο όταν χρειάζεται. Στη δουλειά μου πρέπει να είμαι συνεπής. Και έτσι λένε ότι είμαι. Στη ζωή μου, δεν βαριέσαι, όσα έρθουν και όσα πάνε».
Εννοείτε ότι δεν είστε συνεπής στις σχέσεις σας;
«Όχι απαραίτητα. Μπορεί βέβαια να κλείσω ένα ραντεβού και αν δεν γουστάρω, να μην πάω».
Σας άγχωσε αυτή η ξαφνική επιτυχία;
«Κακά τα ψέματα, με άγχωσε. Όταν ο κόσμος σε βλέπει, αποκτάς ευθύνη για το επόμενο βήμα. Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να απολογείται για το τι θα κάνω μετά. Δεν θέλω να απογοητεύσω τον κόσμο».
Υπάρχουν πάντα κάποιοι φίλοι...
«Οι φίλοι υπάρχουν. Η φιλία όμως είναι μια σχέση δούναι και λαβείν».
Άρα είναι αδυναμία να αντιμετωπίσει κανείς τις ευθύνες του;
«Είμαστε και κακομαθημένοι, πιστεύω. Βλέπεις ανθρώπους ανάπηρους με το χαμόγελο στα χείλη και λες: Τώρα αυτός ο άνθρωπος γιατί είναι τόσο αισιόδοξος και έχει τόση δύναμη να αντεπεξέλθει;. Από την άλλη, εγώ κάθομαι και αγχώνομαι και πέφτω σε κατάθλιψη για χιλιάδες πράγματα.
Σου ρχεται λοιπόν να πεις: Δεν πάνε στο διάολο! Είμαστε όμως πολύ εγωιστές»!
Κλαίτε εύκολα μπροστά σε τέτοιες εικόνες;
«Πολύ εύκολα. Είμαι κλάψας. Μη δω άνθρωπο να κλαίει. Θα αρχίσω κι εγώ. Αυτό κάπου με ενοχλεί κιόλας. Λες: Καλύτερα να ήμουν πιο χοντρόπετσος, να μην παίρνω τα πράγματα τόσο σοβαρά. Ακόμα και στην τηλεόραση, αν δω άνθρωπο να κλαίει, αρχίζω και βουρκώνω. Συμπάσχω».
Τρυφερές λεπτομέρειες
Ο ΤΙΤΟΣ
Για 16 χρόνια ζούσε με το σκύλο που όπως έλεγε «είμαστε οι καλύτεροι φίλοι». Δεν τον έχει αφήσει ποτέ σε ξενοδοχείο σκύλων, ούτε κάπου αλλού. «Αυτό σημαίνει ότι έχω κάποια ευθύνη», συμπληρώνει.
Η ΔΡΑΜΑ
Πηγαίνει τουλάχιστον τρεις φορές το χρόνο, γιατί εκεί μένει η μητέρα του και η αδερφή του. Κι ακόμα, γιατί εκεί βρίσκονται οι παιδικοί του φίλοι.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Η γιαγιά του. Δύο ασπρόμαυρες φωτογραφίες στο σπίτι τού θυμίζουν ότι ήταν πολλά χρόνια κοντά του, για να «φύγει», πλήρης ημερών πια, στα 92 της. Με νοσταλγία και συγκίνηση τη φέρνει πάντα στη μνήμη του.
Τιτίκα Στασινοπούλου: Τον λύγισε η ευαισθησία
Υπήρξε η τηλεοπτική «πεθερά» του Νίκου στη «χρυσή εποχή» των «Δύο ξένων». Μιλήσαμε με την Τιτίκα Στασινοπούλου, που μας έδωσε μια άλλη διάσταση της προσωπικότητας του Νίκου.
Τι πιστεύετε ότι έφταιξε και οδηγήθηκε ο πολύς καλός συνάδελφός σας στη χθεσινή σύλληψη;
«Κυρίως η ευαισθησία του. Να ξέρετε ότι το επάγγελμα του ηθοποιού προϋποθέτει ανθρώπους με ιδιαίτερη ψυχολογική ιδιοσυγκρασία. Ο χώρος του θεάτρου και του θεάματος είναι πάρα πολύ ωμός, σκληρός και αδυσώπητος. Πιστεύω ότι αυτά και μόνο αυτά λύγισαν την υπεραισθησία του Νίκου και έφτασαν τα πράγματα σε αυτή την τραγική κατάληξη».
Συνεργαστήκατε ένα χρόνο μαζί του υποδυόμενη την «πεθερά» του, η οποία του είχε αδυναμία. Σας είχε δείξει τότε κάποια δείγματα της προσωπικότητάς του που να σας έκαναν να αναμένετε αυτή την κατάληξη;
«Όχι, καμία σχέση! Ο Νίκος στα γυρίσματα υπήρξε ο ευγενέστερος από όλους τους συναδέλφους. Σεμνός, πολύ αξιοπρεπής, ποτέ δεν έδινε δικαίωμα σε κανέναν να τον σχολιάζει αρνητικά».
Ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση μόλις το πληροφορηθήκατε;
«Στεναχωρήθηκα απίστευτα. Ένιωσα τρομακτικό πόνο, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι για να φτάσει κάποιος σ' αυτό το σημείο πρέπει να έχει περάσει μέσα από πολύ δύσκολες καταστάσεις και συνθήκες».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΥΡΙΔΗΣ
