Από την Κατερίνα Χριστακοπούλου


Λίγες μέρες πριν χαθεί ο σύζυγος της Νένας Χρονοπούλου, Μάκης Μαυράκης, το ΛΟΙΠΟΝ βρέθηκε στο σπίτι τους και ζήσαμε παρέα λίγες στιγμές οικογενειακής ευτυχίας. Στιγμές που πια δεν ξαναγυρνούν, αφού την Παρασκευή που πέρασε ο Μάκης δολοφονήθηκε. «Γράφω ένα σενάριο για την τηλεόραση. Δεν το έχω τελειώσει Αν έχεις χρόνο, θα ήθελα να σου το διαβάσω, για να μου πεις τη γνώμη σου. Όταν επιστρέψουμε στην Αθήνα, θα σε πάρω τηλέφωνο να συναντηθούμε», μου είχε πει στο τηλέφωνο η Νένα πριν από λίγο καιρό.

Ούτε που φανταζόταν τότε ότι η μοίρα θα έγραφε άλλο ένα δραματικό σενάριο με πρωταγωνίστρια την ίδια, κι εκείνη θα ήταν αναγκασμένη να δώσει μια «παράσταση», χωρίς μάλιστα καμία πρόβα. Μόνη της και σαστισμένη στην πιο δύσκολη «πρεμιέρα» της ζωής της.

Θυμάμαι ένα βράδυ που μου είχε τηλεφωνήσει και μου είπε ότι το αγαπημένο της τραγούδι ήταν «Ο άγγελός μου, ο άνθρωπός μου, ο θάνατός μου, εσύ». Το σιγοτραγουδούσε συχνά στο γιο της.

Σκέφτομαι περισσότερο το μονάκριβο παιδί τους, που, όταν έλειπε ο πατέρας του από το σπίτι και χτυπούσε το τηλέφωνο, νόμιζε ότι ήταν πάντα ο μπαμπάς του. Όποτε μιλούσα στο τηλέφωνο με τη Νένα, τον άκουγα να φωνάζει «μπαμπά». «Μίλησέ του», μου έλεγε, «για να ησυχάσει ότι δεν είναι ο Μάκης». Και τώρα πώς να εξηγήσεις σ' αυτό το μωρό τι σημαίνει «δεν υπάρχει πια ο μπαμπάς», επειδή κάποιοι «εκεί έξω» του τον στέρησαν για πάντα;

Η τελευταία συνάντηση
Συναντηθήκαμε λίγες ημέρες πριν από το τραγικό συμβάν στο σπίτι τους. Ήταν η δεύτερη φορά που τους είδα. Στο ισόγειο της πολυκατοικίας όπου έμεναν με περίμενε δίπλα στο ασανσέρ για να με προϋπαντήσει χαμογελαστή και ανανεωμένη, με το μικρό Χρήστο στην αγκαλιά της, που έχει μεγαλώσει μέσα σε ένα χρόνο κι έχουν μακρύνει τόσο τα μαλλιά του, που ήταν πιασμένα αλογοουρά.

Ένα παραδοσιακό σίδερο με κάρβουνα βρίσκεται πάντα κοντά στην πόρτα της εισόδου του διαμερίσματός τους. «Πανάρχαια ευχή και ξόρκι για να είναι το παιδί μου σιδερένιο», μου εξήγησε η Νένα για το μοναδικό αντικείμενο στο σπίτι τους που θυμίζει εκείνες τις μέρες, όταν η χαρά τους «τραυματίστηκε» από τον πρόωρο τοκετό, που έβαλε σε μεγάλο κίνδυνο τη ζωή του μικρού αλλά και τη δική της, και περνώντας ύστερα για μεγάλο χρονικό διάστημα στη σφαίρα ενός μαρτυρίου.

«Υπάρχουν όμως μπροστά μας ακόμη άπειρα, άγραφα χρόνια με τον Μάκη, για να ζήσουμε την κάθε στιγμή του παιδιού μας. Δεν θα χωρίσουμε ποτέ». Ο σύζυγος της Νένας καθόταν στο σαλόνι, που ήταν γεμάτο από τα παιχνίδια του μικρού «ήρωα», όπως αποκαλούσε το γιο του.

Ο Μάκης Μαυράκης δεν είχε την τυπική «κοψιά» του κακού παιδιού. Η Νένα μου είπε ότι δεν είχε καμία ανάμειξη τα τελευταία χρόνια και πως είχε ανοίξει μια επιχείρηση που έφερνε αυτοκίνητα από τη Γερμανία, επειδή εκείνος είχε μεγαλώσει και ζήσει εκεί. Μάλιστα, υπήρχε στην ιδιοκτησία τους κι ένα σπίτι σε μια γερμανική πόλη. Και τις δύο φορές που τον είδα ήταν ήσυχος, λιγομίλητος, αλλά πολύ ευγενικός. Και ερωτευμένος παράφορα με τη γυναίκα του.

Η τηλεόραση κάποια στιγμή τυχαία πρόβαλλε ένα φιλμ με θέμα τη γέννηση ενός πρόωρου μωρού και κόλλησαν τα μάτια τους στην οθόνη.

Και τότε είδα πάλι τη μελαγχολία στο βλέμμα της, την αναμόχλευση του παρελθόντος στις δικές της δύσκολες στιγμές... «Αυτά που έζησα δεν ξεχνιούνται. Δεν καταχωνιάζονται», μου είπε. «Γιε μου!», ψιθύριζε ο Μάκης Μαυράκης συνέχεια με τα χείλη ακουμπισμένα στο μάγουλο του μικρού.

Η δική μου συζήτηση με τον Μάκη περιοριζόταν στο παιδί τους. «Αυτός ο τύπος είναι ήρωας. Είναι αγωνιστής από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε. Όταν φεύγω από το σπίτι, το μυαλό μου είναι συνέχεια εδώ και δεν βλέπω την ώρα να ξαναγυρίσω. Πες με χαζομπαμπά», μου είχε πει. Η προέκταση της συζήτησής μας ήταν όταν μου έδειχνε τις δικές του παιδικές φωτογραφίες καμαρώνοντας και συγκρίνοντας τις μεγάλες ομοιότητες που είχε με το γιο του. Το όνειρό του ήταν να τον κάνει αθλητή όταν μεγαλώσει...

Ήθελε να φτιάξει ξανά την καριέρα της
Σκόπευε να ασχοληθεί και πάλι με την καριέρα της, που τα τελευταία χρόνια είχε αφήσει για λίγο στην άκρη για να βρίσκεται δίπλα στο παιδί της. Θα την ξεκινούσε με ένα σενάριο, στο οποίο έχει βάλει όλη της την ευαισθησία. «Μια πολύ σοβαρή δουλειά», μου είπε. Τόσο θεματολογικά όσο και από άποψη συντελεστών. Ένας γνωστός παραγωγός το έχει βρει ενδιαφέρον και είχαν ήδη αρχίσει συνεργασία. Καθίσαμε στο μπαλκόνι και η Νένα μου το διάβαζε με πάθος, εντοπίζοντας παράλληλα τα σημεία που ίσως χρειάζονται κάποιες μικρές διορθώσεις, και με το μικρό Χρήστο να μπουσουλάει γελώντας ανάμεσα στα πόδια μας.

«Αυτό το μωρό γελάει συνέχεια, γιατί είναι ευτυχισμένο», είπε κάποια στιγμή. Τη ρώτησα πώς προέκυψε η ιδέα για το σενάριο. Μήπως σημαίνει κάποια στροφή στα καλλιτεχνικά της ενδιαφέροντα; «Πάνω απ όλα είμαι ηθοποιός», μου είπε, «είναι δυο διαφορετικά πράγματα, αλλά το ίδιο ενδιαφέροντα. Εξάλλου, εδώ και χρόνια γράφω στίχους για τραγούδια».

«Μάκη, βαρέθηκες;», τον ρώτησε κάποια στιγμή με τρυφερότητα και γυρίζοντας ξανά σε μένα είπε: «Του το έχω διαβάσει εκατό φορές».

«Δεν πειράζει, μ αρέσει να σε ακούω να το διαβάζεις», της απάντησε με χαμόγελο.

Όταν φέρνω τώρα στο μυαλό μου εκείνη την τελευταία βραδιά που τους είδα, συνειδητοποιώ πως πραγματικά δεν πρέπει να πίστευαν ότι κινδυνεύουν. Ήταν χαλαροί, κυκλοφορούσαν ελεύθερα και άφηναν το παιδί τους να βγαίνει στο μπαλκόνι χωρίς καμία προφύλαξη.

Η ανιψιά του
Θλιμμένη είναι και η υπόλοιπη οικογένεια του Μάκη Μαυράκη από τον ξαφνικό χαμό του. Η γνωστή τραγουδίστρια Χρύσπα είναι η μία από τις δύο κόρες του αδελφού του. Στα πρώτα βήματα της τραγουδίστριας η Νένα είχε αφιερώσει αρκετό χρόνο για να τη βοηθήσει μέσω κάποιων γνωριμιών που είχε μέσα από το μουσικό χώρο, αλλά και με δικούς της στίχους για τραγούδια.