Νιόπαντρος και έχοντας κυκλοφορήσει τη νέα του δισκογραφική δουλειά, ο Νεκτάριος Σφυράκης ετοιμαζόταν για μια νέα σεζόν με όνειρα και κέφι. Μια απροσεξία της στιγμής όμως τον γύρισε πολύ πίσω, του χάλασε τη διάθεση και, όπως παραδέχεται, τον έκανε να σκεφτεί σοβαρά πολλά πράγματα και να αναθεωρήσει τη ζωή του.

«Καθώς γυρνούσα βράδυ στο σπίτι ύστερα από επαγγελματικό ραντεβού δεν πρόσεξα για μια στιγμή όπως οδηγούσα και ξαφνικά βρέθηκα παγιδευμένος μέσα στο αυτοκίνητό μου, που είχε κοπεί στη μέση. Ευτυχώς δεν φορούσα ζώνη, και έτσι πετάχτηκα από το κάθισμα του οδηγού. Το τρακάρισμα αυτό με έφερε πολύ πίσω. Έμεινα περίπου δύο μήνες καθηλωμένος στο κρεβάτι και μόλις σε λίγες μέρες θα μπορώ πάλι να βγαίνω έξω. Η περιπέτεια αυτή με έκανε να αναθεωρήσω πολλά σχετικά με το τι αξίζει στη ζωή μας».

Επηρεασμένος από την περιπέτειά του αυτή, που δεν του στοίχισε μόνο ένα αυτοκίνητο, μια σεζόν, αλλά τίναξε και την καριέρα του στον αέρα, ο Νεκτάριος νιώθει ευτυχισμένος που έζησε και δεν τον ενδιαφέρουν καθόλου οι υλικές ζημιές.

«Θυμάμαι απλώς να κατεβαίνω με το αυτοκίνητό μου τη Συγγρού και ύστερα από μια στιγμιαία απροσεξία να χάνω τον έλεγχο. Από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκα με σπασμένα κόκαλα στο νοσοκομείο. Μπορεί να έμεινα χωρίς δουλειά, να καταστράφηκε το αυτοκίνητό μου και τώρα να ετοιμάζομαι να αρχίσω φυσικοθεραπείες, αλλά ειλικρινά ευχαριστώ το Θεό που με έσωσε. Οι γιατροί μού είπαν ότι για τρεις μήνες η περίπτωσή μου απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, αλλά, πιστέψτε με, νιώθω τυχερός μέσα στην ατυχία μου. Σκέφτομαι ότι για λίγο σώθηκα και ότι γλίτωσε από θαύμα η Στέλλα, η γυναίκα μου. Συνειδητοποιώ ότι είμαι ζωντανός και κάθε πρωί ευχαριστώ το Θεό που δεν θα μου αφήσει το τρακάρισμα κανένα κουσούρι!».

Σοκαρισμένος, αλλά ψύχραιμος, συνειδητοποιεί κάθε μέρα το νόημα της ζωής.

«Μπορεί να είμαι πιεσμένος οικονομικά μετά το ατύχημα ή ακόμη να μην καταφέρνω να κοιμηθώ τα βράδια και να με παίρνει κάθε μέρα το ξημέρωμα για να κλείσω μάτι, αλλά ειλικρινά δοξάζω το Θεό. Σε δύο εβδομάδες θα μπορώ να ξαναβγώ χωρίς καμία βοήθεια πλέον έξω στον κόσμο. Φυσικά, το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να πάω να ανάψω ένα κερί και να ευχαριστήσω το Θεό που σώθηκα». Β.Λ.