ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΣΣΥ ΜΕΝΕΓΑΤΟΥ
Μας χαρίζει το γέλιο εδώ και 25 χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα η σοβαρότητα, ο ορθολογισμός του και γενικότερα ο τρόπος που βλέπει και κρίνει τα πράγματα σε καθηλώνει. Ο Παύλος Χαϊκάλης δεν ωραιοποιεί τις σκέψεις του, μιλάει έξω από τα δόντια, προβληματίζεται, αγανακτεί με όλα όσα βλέπει γύρω του και ξεσπάει... Παραδέχεται ότι χάσαμε τις αξίες μας και ότι πλέον στη ζωή ψάχνουμε για τον άνθρωπό μας όπως ο Διογένης με το φανάρι! Κάνει αγώνα δρόμου για να τα προλάβει όλα. Την περιοδεία, τις εργασίες για το καινούργιο σπίτι του στο Ντράφι και τα γυρίσματα για την «Πολυκατοικία». Τον συνάντησα στο Θέατρο «Ρεματιάς» στο Χαλάνδρι κι ενώ ο κόσμος στριμωχνόταν και μας έπαιρναν μέχρι και τις καρέκλες από τα καμαρίνια για να καθίσουν, εκείνος χειμαρρώδης όπως πάντα μου μίλησε για όλα. Όχι με χιούμορ, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά με ειλικρίνεια και αίσθημα ευθύνης για αυτά που τον πληγώνουν. Άλλωστε, θέατρο παίζει μόνο στο σανίδι, όχι και στη ζωή του. Και φέτος το καλοκαίρι, με φουρό, καπελίνα, ξανθές πλεξούδες, μακιγιάζ, τακούνια και τσαχπινιά νεαρής Γαλλιδούλας του 1800, πετυχαίνει την καλύτερη μεταμόρφωση της σεζόν ως Ερριέτη στο κλασικό μελόδραμα «Αι δύο ορφαναί».
Τι ήταν εκείνο που σε έκανε να επιλέξεις αυτό το έργο και να υποδυθείς την ορφανή Ερριέτη;
«Το ότι αγγίζει τα όρια μεταξύ του δραματικού και του γελοίου. Το έργο ξεκίνησε από το Θέατρο της Γελοιότητας στην Αμερική, όπου, όταν τα πράγματα φτάνουν πια σε κάποιο σημείο, αρχίζεις να τα γελοιοποιείς για να μπορέσεις να τα ξαναδείς από άλλη οπτική γωνία. Αυτό είναι το ζητούμενο. Επειδή και στην πολιτική υπάρχει μια ισοπέδωση, η οποία είναι επιβεβλημένη πια, πιστεύω ότι πρέπει να γελοιοποιήσεις όλη την ιστορία για να ξαναδούν και οι πολιτικοί κι εμείς οι ίδιοι τα πράγματα αλλιώς. Αυτό το κάνουμε εμείς στην παράσταση».
Η Ερριέτη είναι η χαρά της ζωής. Εσύ έχεις στη ζωή σου τόσο χιούμορ και είσαι έτσι αισιόδοξος όπως στη σκηνή;
«Χιούμορ έχω, αλλά δεν είμαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος. Θεωρώ ότι είναι δύο έννοιες άνευ ουσίας. Ούτε πιστεύω στη θετική σκέψη, ότι πρέπει να λέμε ότι θα πάνε όλα καλά, όταν ξέρουμε ότι θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Δεν εννοώ να σκεφτόμαστε αρνητικά. Απλώς τα πράγματα πρέπει να τα βλέπεις όπως είναι στην πραγματικότητα».
Οι ηθοποιοί είναι πιο ευαίσθητοι, ζουν σε ένα δικό τους κόσμο, ονειρικό... Εσύ πατάς γερά στη γη;
«Είμαι συναισθηματικός, ευαίσθητος και ονειρεύομαι, αλλά βλέπω και την πραγματικότητα στη ζωή. Δεν μπορείς να παραβλέπεις τα πάντα και να λες ότι τα πράγματα είναι μια χαρά, γιατί δεν είναι! Γιατί θα πρέπει να είμαι αισιόδοξος σε αυτόν τον τόπο; Τι μου δίνεται σε αυτόν τον τόπο για να είμαι αισιόδοξος; Ποιο είναι το όραμά μου, τι θα πω στο παιδί μου; Ότι φροντίζει μια κυβέρνηση για τον πολιτισμό του, την παιδεία του, την υγεία του, το περιβάλλον, τις σπουδές του, την κοινωνική διασφάλισή του; Ότι φροντίζει για μένα; Για να αποκατασταθώ μετά σαν απόκληρος μιας κοινωνίας όταν θα πάρω τη σύνταξή μου, αν θα την πάρω ποτέ; Τι μου προσφέρει αυτό το κράτος; Τι όνειρα μου δίνει; Δεν μπορώ να λέω, λοιπόν, ότι θα πάνε όλα καλά, όταν δεν πηγαίνει τίποτα καλά».
Αξίες, έρωτας και γάμος
Αφοριστικό δεν είναι αυτό;
«Όχι. Εγώ λέω πάντα "δεν είμαι ούτε αισιόδοξος, ούτε απαισιόδοξος. Είμαι βελτιόδοξος". Πιστεύω ότι τα πράγματα μπορεί να βελτιωθούν. Το θέμα είναι ότι δεν κάνει κανείς καμιά προσπάθεια πια. Είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι σε ένα προσωπικό συμφέρον, είμαστε "παρτάκηδες" με όλη τη σημασία της λέξης. Εγκλωβισμένοι σε πελατειακές σχέσεις με την πολιτεία, σε μια ανασφάλεια οικονομική, η οποία είναι επιβεβλημένη και μας διέπει σαν λαό. Μας χαρακτηρίζει και ακολουθούμε το "όπου φυσάει ο άνεμος πάμε"».
Βλέπεις ότι αυτό έχει επιδεινωθεί;
«Ναι και όσο πάει θα γίνονται χειρότερα τα πράγματα. Πιστεύω ότι η Ελλάδα έχει τελειώσει γιατί έχουμε κάνει εκπτώσεις στις αξίες μας. Έχουμε έναν "τσαμπουκά" ότι κάτι είμαστε, ενώ στην ουσία δεν είμαστε τίποτα. Έχουμε χάσει τα ιδεώδη μας, έχουμε χάσει τις αξίες μας».
Και ο έρωτας;
«Ο έρωτας είναι το πρώτο στάδιο για να γνωρίσεις ένας άνθρωπο και να πεις "τι ωραία που είναι". Και δεν τον τιμάει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος».
Θα ξαναπαντρευόσουν;
«Βεβαίως. Πάντα θα ψάχνεις στη ζωή για έναν άνθρωπο. Όπως έψαχνε ο Διογένης με το φανάρι».
Αυτόν τον καιρό ο Παύλος είναι ερωτευμένος;
«Ο Παύλος είναι μια χαρά και είναι προσωπική η ζωή του και θα παραμείνει πολύ προσωπική. Δεν ανήκω σε εκείνους τους ηθοποιούς που πουλάνε τα προσωπικά τους».
Έχεις ένα γιο, τον Γιώργο, που είναι 19 χρόνων, φοιτητής Ηλεκτρολογίας. Του δίνεις συμβουλές;
«Του δίνω συμβουλές όπως κάθε γονιός. Το ζητούμενο είναι σε ποια κοινωνία έχω φέρει ένα παιδί να μεγαλώσω και υπό ποιες συνθήκες. Κι όταν μου κάνει ερωτήματα, δεν μπορώ να απαντήσω».
Τι σας αρέσει να κάνετε μαζί;
«Να πηγαίνουμε στο γήπεδο, παρόλο που εκείνος είναι Παναθηναϊκός και εγώ ΑΕΚ. Είναι εκπληκτικό παιδί και είμαι πολύ περήφανος που είναι γιος μου».
Όνειρα, επιτυχία και αποτυχία
Νιώθεις ότι όλα όσα ονειρεύτηκες σ’ τα έχει δώσει η ζωή;
«Τα μισά έχουν γίνει, αλλά το ζητούμενο είναι να ολοκληρωθώ ως άνθρωπος. Νιώθω ότι είμαι ακόμα στην αρχή. Ο χρόνος σε αφήνει και προσπερνάει από τη ζωή. Όταν δεις πόσα πράγματα έχεις να κάνεις και πόσο δύσκολο είναι να τα καταφέρεις, αισθάνεσαι ότι είσαι πάντα στην αρχή».
Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό σου;
«Το όνειρό μου είναι κάποια στιγμή αργότερα να ξεκουραστώ, να αποσυρθώ, να μελετήσω, να ασχοληθώ με πράγματα πιο ουσιαστικά, να έχω την οικογένειά μου. Αλλά ο μεγάλος μου στόχος, το μεγάλο μου όνειρο είναι να μπορέσω να καταφέρω να αισθανθώ ότι έχω πετύχει την αποστολή μου: Ότι έχω ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος».
Πότε θα το έχεις πετύχει;
«Ίσως λίγο πριν πεθάνω».
Πιστεύεις ότι θα καταλάβεις τη στιγμή που θα πρέπει να πεις «τώρα πρέπει να κατέβω από το σανίδι»;
«Ναι. Θα υπάρξει αυτή η στιγμή και θα το νιώσω».
Ίσως όταν ο κόσμος σταματήσει να σε χτυπάει φιλικά στην πλάτη και να είσαι ο Παύλος τους;
«Δεν με αφορά καθόλου αυτό, γιατί θα πάνε και σε κάποιον άλλον, τον επόμενο και θα τον χτυπάνε στην πλάτη. Ξέρω ότι δεν είναι αποκλειστικά δικό μου. Είναι η συνήθεια να βλέπουν κάποιο γνωστό και να του λένε ?συγχαρητήρια?. Αυτό δεν με αγγίζει».
Τι σε αγγίζει;
«Ούτε η επιτυχία ούτε η αποτυχία. Δεν με αγγίζει τίποτα. Κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ».
Όμως, αυτό που λένε οι ηθοποιοί «η αγάπη του κόσμου» δεν σε αγγίζει;
«Αγάπη είναι αυτό που προσφέρεις, δεν περιμένεις ποτέ να πάρεις κάτι. Η χαρά στην αγάπη είναι να δίνεις. Αν έρθει, ήρθε, αν δεν έρθει, δεν πειράζει. Θα σου έρθει κάποτε, σε ανύποπτο χρόνο».
Κάνοντας έναν απολογισμό, έχεις πάρει ή έχεις δώσει περισσότερη αγάπη;
«Η ζυγαριά μου χάλασε και δεν ξέρω το αποτέλεσμα»!
Δηλαδή, πιστεύεις ότι η πολιτική ή οι πολιτικοί είναι θέατρο;
«Η πολιτική και οι πολιτικοί είναι και τα δύο θέατρο».
Καλό ή κακό θέατρο;
«Πολύ κακό θέατρο. Απλούστατα, η διαφορά είναι ότι εμάς τους θεατρίνους μας επιλέγεις δύο φορές το χρόνο για να μας δεις, μας πληρώνεις και σε δύο ώρες τελειώνει η παράσταση, ενώ τους πολιτικούς τους "πληρώνεις" μία φορά, αλλά τους κρατάς 4 χρόνια πάνω στο κεφάλι σου και σου αλλάζουν τα φώτα».
Νιώθεις ότι έχεις κάνει εκπτώσεις στη ζωή σου;
«Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάνει εκπτώσεις στη ζωή τους. Κι εγώ στη δουλειά μου έχω συμβιβαστεί και όλοι έχουμε κάνει συμβιβασμούς. Εκπτώσεις όμως σε ηθικές αξίες δεν έχω κάνει».
Στα επαγγελματικά σου πας με χίλια, αλλά στα συναισθηματικά έχεις δύο διαζύγια. Μήπως εκεί δεν τα κατάφερες καλά;
«Επειδή έχω κάνει δύο γάμους και έχω χωρίσει, σημαίνει ότι δεν πάω καλά συναισθηματικά στη ζωή μου; Όχι βέβαια. Ο γάμος είναι μια εμπορική πράξη, δεν είναι τίποτα παραπάνω. Λοιπόν, όταν δεν σου κάθεται μια εμπορική πράξη, κλείνεις την εταιρεία και ανοίγεις μια άλλη. Είναι απλό».
