Από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ήταν 11 Σεπτεμβρίου 2001 όταν όλη η ανθρωπότητα πάγωσε στο άκουσμα της είδησης για την κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων μετά από την πρόσκρουση δύο αεροπλάνων πάνω τους.

Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν τραγικές, καθώς όλοι παρακολουθούσαν μέσα από την τηλεόραση τόσο τις προσπάθειες των σωστικών συνεργείων όσο και τις κινήσεις απόγνωσης των ανθρώπων που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στα φλεγόμενα κτίρια. Οι νεκροί πολλοί, ανάμεσά τους και 50 Έλληνες. Εφτά χρόνια μετά οι πληγωμένες μνήμες της Μαύρης Τρίτης ξαναξυπνούν. Τίποτα όμως δεν είναι πλέον το ίδιο! Οι απουσίες άφησαν πίσω τους ένα κενό στις καρδιές των αγαπημένων τους! Ο πατέρας Ιωάννης Ρώμας αποκαλύπτει ότι Ομπάμα και ΜακΚέιν δεν επιτρέπουν στην ελληνική ομογένεια να πραγματοποιήσει το τρισάγιο για τους Έλληνες-θύματα των Δίδυμων Πύργων. Εκείνη τη Μαύρη Τρίτη κατέρρευσε και η ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Νικολάου, που ήταν χτισμένη από το 1916 και βρισκόταν στη σκιά των 110 ορόφων των Δίδυμων Πύργων. Ο ναός ήταν ο μικρός τόπος λατρείας, ασφάλειας και δύναμης των Ελλήνων μεταναστών. Κι ενώ οι δίδυμοι ουρανοξύστες θα αναγεννηθούν σύντομα από την τέφρα τους, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου δεν χτίζεται ξανά, γιατί ο χώρος «ανήκει πλέον στην αμερικανική πολιτεία και είναι ακόμη μπερδεμένα τα πράγματα»

Δεν ξεχνάμε τα θύματα της 11ης Σεπτεμβρίου
Ο Ρουμελιώτης πατέρας Ιωάννης Ρώμας, που ξεκίνησε το ποιμαντικό του έργο στο Ναό του Αγίου Νικολάου από το 1970, μας διευκρίνισε τους παράγοντες που προβάλλουν εμπόδια.

«Είναι εντολή του Ομπάμα και του Μακέιν. Σήμερα πήγαμε πάλι για να ζητήσουμε την άδεια να κάνουμε τρισάγιο και αρτοκλασία στη μνήμη των δικών μας θυμάτων, αλλά δεν μας την έδωσαν. Η αστυνομία έχει αποκλείσει την περιοχή και δεν μπορείς ούτε να πλησιάσεις».

Για ποιο λόγο αντιδρούν οι υποψήφιοι πρόεδροι;

«Την ημέρα της μαύρης επετείου ο Ομπάμα με τον Μακέιν θα πάνε στο Ground Zero, το σημείο όπου κατέρρευσαν οι Δίδυμοι Πύργοι και ο Ναός του Αγίου Νικολάου. Σκέφτηκαν ότι ο χώρος προσφέρεται για ψηφοθηρία και θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν για να διεξαχθούν εκεί οι πολιτικές μάχες τους. Όμως, αυτοί που πέθαναν, πέθαναν. Δεν τους ξαναγυρίζεις πίσω».

Γιατί δεν έχει χτιστεί ξανά ο ναός;

«Στο χώρο που ήταν οι Δίδυμοι Πύργοι καθώς και η δική μας εκκλησία θα χτίσουν καινούργια κτίρια. Μας έχουν υποσχεθεί, όμως, ότι θα μας δώσουν ένα διπλάσιο οικόπεδο, 100 μέτρα πιο πέρα».

Ανταλλαγή δηλαδή;

«Ακριβώς».

Δηλαδή, σας έχουν υποσχεθεί μια ανταλλαγή, αλλά εδώ και 7 χρόνια δεν σας έχουν δώσει ακόμη το χώρο;

«Ακριβώς. Προς το παρόν λειτουργώ στο Ναό Κωνσταντίνου και Ελένης στο Μπρούκλιν. Θέλω όμως να πιστεύω ότι θα ανεγερθεί σύντομα η εκκλησία».

Πώς νιώσατε την ημέρα που είδατε γκρεμισμένο το ναό;

«Ήταν σαν παιδί μου ο άγιος Νικόλαος. Όταν είδα ότι ο ναός του ήταν θαμμένος κάτω από 20 τόνους σίδερα, γονάτισα και άρχισα τα κλάματα. Όλα χάθηκαν. Ήταν μεγάλη συμφορά, γιατί μαζί με τους ανθρώπους και το ναό χάθηκε και ένας ανεκτίμητος θησαυρός από εικόνες και λείψανα αγίων. Κυρίως μας θλίβει το γεγονός ότι χάθηκαν τα λείψανα του αγίου Νικολάου και του αγίου Σάββα».

Υπήρξε κάποιο δικό σας άτομο που εργαζόταν εκείνη την ημέρα στους Δίδυμους Πύργους και υπήρξε θύμα της επίθεσης;

«Ναι, ένας φίλος μου εργαζόταν στον 80ό όροφο και, δυστυχώς, σκοτώθηκε μαζί με τους άλλους 650 υπαλλήλους της εταιρείας. Αυτό όμως που θέλω να πω είναι ότι εμείς εδώ δεν ξεχνάμε τα θύματα της 11ης Σεπτεμβρίου».

Ακόμα και τώρα έχω φοβερούς εφιάλτες!
Ο Ελληνοαμερικανός Άλεξ Παπάζογλου έτυχε τη «θλιβερή Τρίτη του κόσμου» να βρίσκεται στο 10o όροφο των Δίδυμων Πύργων. Περνώντας εκείνο το πρωί τη μεγάλη πύλη του νεοϋορκέζικου αχανούς World Trade Center, δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε στο χειρότερο εφιάλτη του ότι οι ψηλότεροι ουρανοξύστες του πλανήτη θα γίνονταν οι τάφοι χιλιάδων αθώων ανθρώπων. Ήταν από τους ελάχιστους τυχερούς που κατάφεραν να σωθούν από την πύρινη καταιγίδα που ξέσπασε αμέσως μετά την πτώση του δεύτερου αεροπλάνου. Ακόμη και σήμερα φέρνει στο νου του ξανά και ξανά τις εικόνες της φρίκης...

Έχουν περάσει 7 χρόνια από την ημέρα του τρομοκρατικού χτυπήματος στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, αλλά για τον 58άχρονο δικηγόρο είναι σαν να έγινε μόλις χθες. Σοβαρά τραυματισμένος βγήκε μέσα από την κόλαση και τα χαλάσματα των παραμορφωμένων Δίδυμων Πύργων.

Εφτά χρόνια μετά έχετε καταφέρει να κλείσετε την οδυνηρή παρένθεση; Το λέω γιατί μέσα στην ατυχία σας ήσασταν τυχερός.

«Καθόλου. Κάθε μέρα ξαναζώ τις τρομακτικές σκηνές και πιστεύω ότι θα υπάρχουν πάντα μέσα μου. Φοβάμαι όταν ο ουρανός είναι μουντός, ακόμη και όταν ένα σμήνος πουλιών πετάει χαμηλά. Αποφεύγω πλέον να μπαίνω σε κλειστούς χώρους και αν πρέπει οπωσδήποτε να το κάνω, ψάχνω πάντα για την έξοδο κινδύνου».

Πού βρισκόσασταν την ώρα της επίθεσης;

«Βρισκόμουν στο 10ο όροφο του Νότιου Πύργου. Μόλις είχα επισκεφτεί για επαγγελματικούς λόγους ένα γραφείο, από το οποίο κατηύθυναν τις επιχειρήσεις μιας φαρμακευτικής εταιρείας. Όσο ήμουν ακόμη εκεί είχαμε ήδη ακούσει ένα τρομακτικό θόρυβο και είχαμε νιώσει ένα μεγάλο τράνταγμα, που προερχόταν από την πρόσκρουση του πρώτου αεροπλάνου στο Βόρειο Πύργο. Στην αρχή δεν καταλάβαμε ότι επρόκειτο για τρομοκρατική ενέργεια. Μετά από ένα τέταρτο περίπου έφυγα κι ενώ προχωρούσα προς το ασανσέρ, ακούστηκε ξανά ένας εκκωφαντικός θόρυβος. Έχασα την ισορροπία μου και τινάχτηκα μακριά. Το δεύτερο αεροπλάνο είχε πέσει στο Νότιο Πύργο. Όσοι βρισκόμασταν στο διάδρομο κοιταχτήκαμε με ανησυχία, όταν όμως ακούστηκε από τα μεγάφωνα η διαταγή εκκένωσης, τότε καταλάβαμε ότι κάτι κακό συμβαίνει και κοκαλώσαμε όλοι από τρόμο. Θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να κουνηθώ και ένιωσα το αίμα μου να κατεβαίνει στα δάχτυλα των ποδιών μου. Ήταν σαν να είχε αδειάσει ο εγκέφαλός μου. Μέσα σε δευτερόλεπτα επικράτησε πανικός, παρόλο που έκαναν ξανά αναγγελίες από τα μεγάφωνα, πιο καθησυχαστικές αυτή τη φορά, ότι ο πύργος ήταν ασφαλής και μπορούσαμε να παραμείνουμε».

Πώς αποφασίσατε να ρισκάρετε εγκαταλείποντας το κτίριο;

«Κάποιος με έσπρωξε βιαστικά από πίσω για να περάσει και ήταν σαν να ξύπνησα ξαφνικά. Έκανα την προσευχή μου, μέτρησα από μέσα μου έως το δέκα και από κει και πέρα σκέψεις μηδέν! Άρχισα να κατεβαίνω τρέχοντας από το κλιμακοστάσιο, όμως και από κει ο κίνδυνος ήταν μεγάλος, γιατί οι σκάλες γλιστρούσαν πάρα πολύ λόγω του νερού που χυνόταν σαν ποτάμι από τους πάνω ορόφους που είχαν χτυπηθεί. Δεν έβλεπα και διψούσα πολύ. Γύρω μου άκουγα φωνές πανικού, προσευχές και γυαλιά που έσπαζαν. Η θερμοκρασία ήταν αφόρητη, γιατί στο μεταξύ είχε κυκλώσει το κτίριο η φωτιά. Δημιουργήθηκε συνωστισμός, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να κατέβουμε από τις σκάλες. Σκόνταφτα συνέχεια πάνω σε κορμιά αναίσθητα. Κάποια στιγμή γλίστρισα και άρχισαν να με ποδοπατούν. Ένιωσα ασφυξία σαν να σήκωνα πάνω στο στήθος μου όλους τους τόνους του αεροπλάνου και τότε έχασα τις αισθήσεις μου».

Και πώς έγινε το θαύμα;

«Δεν ξέρω. Όταν συνήλθα, βρέθηκα πάνω σε ένα φορείο με ένα πόδι που είχε γίνει θρύψαλα και αρκετά τραύματα στο κεφάλι».

Δεχθήκατε ψυχολογική υποστήριξη;

«Ναι, αλλά δεν νομίζω ότι με βοήθησε. Το μεγαλύτερο κομμάτι του εαυτού μου παραμένει εγκλωβισμένο στους Δίδυμους Πύργους. Ακόμα και τώρα έχω φοβερούς εφιάλτες!».