Λύγισε πολλές φορές η Άννα Βαγενά μιλώντας στη Νάντια Ρηγάτου και τους Weekenders αναφερόμενη στον σύζυγό της Λουκιανό Κηλαηδόνη, αλλά και το δυστύχημα των Τεμπών δείχνοντας μια ιδιαίτερη ευαισθησία που πολλοί καλλιτέχνες έχουν.

-Αναρωτιέμαι σε αυτή τη φάση που συναντιόμαστε, που το θέμα των τεμπών έχει επισκιάσει τα πάντα, αν νιώθετε καλύτερα που δεν είστε στη Βουλή…

«Νιώθω πολύ καλύτερα που δεν είμαι στη Βουλή όχι όμως μόνο για το θέμα των Τεμπών. Όταν έγιναν τα Τέμπη ήμουν βουλευτής. Και πήγα την άλλη μέρα το πρωί εκεί. Είχα την ευχέρεια να πάω στο μέρος και έχω και ένα βίντεο που τραβήχτηκε εκεί. Αυτό που κυριαρχούσε ήταν η μυρωδιά του καμένου, δεν ήταν απλά μια σύγκρουση.

Τα Τέμπη είναι μια τραγωδία και δεν είναι πολιτικής εκμετάλλευσης, είναι θέμα δικαιοσύνης. Όταν κλαίω για τους ανθρώπους που έφυγαν, σαν μάνα κλαίω και για αυτά τα παιδιά».

Το «δεν έχω οξυγόνο» δεν αφορά μόνο αυτούς που είχαν αυτόν τον μαρτυρικό θάνατο από τα αέρια που υπήρχαν αλλά για όλους μας. Χωρίς αυτά δεν είναι κοινωνία, δεν είναι ζωή».

-Έχετε μετανιώσει που Ασχοληθήκατε με την πολτική;

«Όχι, δεν μετάνιωσα που ασχολήθηκα με την πολιτική. Ήμουν πάντα ενεργός πολίτης από τα 16 μου, με ενδιέφερε αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία. Κατά τη γνώμη μου, όποιος δεν έχει σαν στόχο, σαν φροντίδα του τον άνθρωπο, δεν είναι τίποτα για μένα».

-Είναι πολύ της μόδας οι βιογραφικές ταινίες. Έχετε σκεφτεί ότι θα μπορούσε να γίνει ταινία η ζωή του Λουκιανού Κηλαηδόνη;

«Δεν έχει φτάσει η σκέψη μου ως εκεί για ταινία. Έχω σκεφτεί πως αξίζει τον κόπο ένα βιβλίο για τον Λουκιανό. Μπορεί να είναι προσωπική αφήγηση. Τον τίτλο τον έχω βρει και θα είναι «πάμε σπίτι μας αγάπη μου». Το βιβλίο δεν το έγραψα, αλλά ο τίτλος υπάρχει εδώ και 4-5 χρόνια. Αυτό μου το είπε κάποτε ο Λουκιανός σε μία από τις πολλές νοσηλείες του. Μου είπε «πάμε σπίτι μας αγάπη μου». Είχε κουραστεί»