Την πρώτη της τηλεοπτική συνέντευξη μετά τον αδόκητο θάνατο του γιου της έδωσε στο Buongiorno η Μαίρη Βιδάλη.
Αρχικά, μίλησε για την αγάπη της προς το θέατρο και τη δύναμη που της δίνει: «Μόνο ο καλλιτέχνης μπορεί να προστατεύσει την προσωπική του ζωή. Πρέπει να μιλάει με τη δουλειά του».
Η ηθοποιός αναφέρθηκε στη διπλή παράσταση που ανεβαίνει στο θέατρό της, το Διάχρονο, την ενασχόλησή της με την τοπική αυτοδιοίκηση στο παρελθόν αλλά και αν θα το ξανακάνει στο μέλλον.
«Το θέατρο με γεμίζει, με ηρεμεί, μου δίνει δύναμη. Υπάρχουν σχόλια που μου λένε συγχαρητήρια που ξαναγύρισα στην σκηνή και άλλα "ξεπεράσατε τόσο γρήγορα το πένθος σας;". Η απάντηση είναι απλή, δύο μέρες δίνει το κράτος πένθος από την εργασία, μετά πρέπει μάλλον να γυρίσει στη δουλειά. Πόσω μάλλον εγώ που είχα την πολυτέλεια οι συνάδελφοί μου να με αφήσουν 40 μέρες. Έχω και ένα ελαφρυντικό, το θεάτρο είναι σαν ψυχοθεραπεία γιατί δεν είσαι εσύ αλλά ο ήρωας, και η χαρά και ο πόνος φεύγουν.
Δεν υπάρχει λύση. Δεν μπορώ εγώ να πω ότι δεν θα βγω στη σκηνή και να αφήσω τον άλλον στον δρόμο. Έχω ευθύνη απέναντι σε αυτούς.
Δεν περίμενα ότι θα πάρω τόση αγάπη. Υπήρχαν άνθρωποι που είχα χρο΄νια να τους ακούσω και μου συμπαραστάθηκαν. Θα ήθελα να αναφερθώ πολύ έκλαψαν και έκλαψα στην αγκαλιά τους αυτά τα δύο χρόνια, του νονούς των παιδιών μου, το Γιώργο και την Άννα Νταλάρα. Είναι σημαντικό να καταλαβαίνεις ότι έχεις επενδύσεις στους σωστούς ανθρώπους», ανέφερε η ηθοποιός.
Η Μαίρη Βιδάλη αναφέρθηκε στην ασθένεια του γιου της που ήταν ραγδαία και εξελίχθηκε με΄σα σε 2 χρόνια.
«Είχα στήριξη από τους συναδέλφους μου και φυσικά για την κόρη μου. Θέλω να πω στους γονείς και γενικά σε όσους έχουν κάποιον καρκινοπαθή - το έζησα μέσα από τα νοσοκομείο- ότι τα πράγματα είναι πάρα πολύ αισιόδοξα. Ο καρκίνος κοντεύει να γίνει μια χρόνια νόσος και σχεδόν ιάσιμος.
Ο δικός μου ο γιος ήταν καταδικασμένος γιατί είχε μία πολύ σπάνια μορφή. Τον είχα κλάψει 2 φορές. Ελπίζαμε όμως ότι κάτι θα βρεθεί στην επιστήμη. Ήταν καταδικασμένος να ζήσει μέρες και έζησε 2 χρόνια. Εκείνος χρειάστηκε ψυχολογική υποστήριξη, για εμένα ήταν εκείνος η δύναμή μου. Είχα άρνηση να κάνω συζήτηση για την επόμενη μέρα μαζί του. Δεν υπάρχει "μετά" για μένα. Νομίζω ότι είναι ακόμα κοντά μου» ανέφερε ενώ σε άλλο σημείο τόνισε ότι τουλάχιστον εκείνη ήξερε την κατάληξη που θα είχε η περιπέτεια αυτή ενώ οι γονείς των παιδιών στα Τέμπη όχι.
«Δύο χρόνια αγωνιζόμουν να μη το πιστέψω αλλά ήξερα την κατάληξη. Δεν μπορώ να φανταστώ τι νιώθουν αυτοί οι γονείς, είναι τρέλα».
