Σε μια συνέντευξη που έδωσε στη Φαίη Σκορδά και την εκπομπή Buongiornoμ,ε αφορμή την πρεμιέρα του Maestro, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης με απόλυτη ειλικρίνεια –το λες και ειρωνία αυτό- έδωσε κάποιες λεπτομέρειες για το πώς ήταν στα παιδιά του χρόνια που ξάφνιασαν.

-Παιδί πώς ήσουν; Φαντάζομαι πως ένα παιδί που γράφει είναι καλός μαθητής, είναι ήρεμος…

«Δεν ήμουν ήρεμος, δεν ήμουν καλός μαθητής. Ήμουν ένα πολύ ατίθασο παιδί. Ήμουν πάρα πολύ κακός μαθητής, δεν με αφορούσε καθόλου το κομμάτι του μαθήματος. Με αφορούσε να γράφω ιστορίες, το θέατρο, να φτιάχνω έργα. Θυμάσαι αυτές τις λάμπες που είχαμε στα γραφεία μας.

Έπαιρνα τα στρατιωτάκια και τα φώτιζα με αυτές. Ατίθασο και πολύ συναισθηματικό παιδί κι έλεγα πάρα πολλά ψέματα. Ήμουν μυθομανής. Τρελά ψέματα. Ότι κι αν με ρώταγες θα έλεγα ψέματα. Ή θα γυρνούσα από το σχολείο και περιέγραφα πράγματα που δεν έγιναν ποτέ. Κάποιες φορές το έκανα κι από κεκτημένη ταχύτητα. Χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος»

-Η μητέρα σου πώς το διαχειριζόταν αυτό;

«Η μητέρα μου και ο πατέρας μου ήταν πολύ καλοί άνθρωποι. Και ήταν και πάρα πολύ νέοι όταν εγώ και ο φίλιππος ήμασταν παιδιά. Πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες αλλά με ένα κοινό. Και οι δύο είναι πολύ καλοί άνθρωποι. Και τώρα που μεγάλωσα θα σου έλεγα ότι έκαναν πολύ καλή δουλειά»