Για πάρα πολλά χρόνια η Αλέξια υπήρξε ένα από τα πρώτα ονόματα της μουσικής ζωής της Ελλάδας και της Κύπρου με δεκάδες επιτυχίες και πολλά σουξέ. Εκπροσώπησε την πατρίδα της την Κύπρο στην Eurovision το 1987 με το τραγούδι «Άσπρο Μαύρο» κατακτώντας την 7η θέση και γνώρισε τεράστια επιτυχία για 22 χρόνια. Μέχρι που η ίδια αποφάσισε να τα αλλάξει όλα και έφυγε για μόνιμη εγκατάσταση στην Αμερική.
Μετά από πολύ καιρό την είδαμε στο πλατό της εκπομπής «Αλήθειες με τη Ζήνα» να μιλάει με τη Ζήνα Κουτσελίνη για όλα αυτά που αποφάσισε και τη ζωή της σήμερα.
«Μοιράζω τη ζωή μου ανάμεσα στην Κύπρο και τη Νέα Υόρκη. Σήμερα βρίσκομαι στην Αθήνα και είμαι τρισευτυχισμένη. Έχω ζήσει εδώ 22 χρόνια. Οι μνήμες επανέρχονται αν και έχω ξεσυνηθίσει τους ρυθμούς της πόλης» Είπε η Αλέξια και μετά την προβολή ενός αφιερωματικού βίντεο για εκείνη συνέχισε:
Είναι ευλογία το γεγονός ότι είμαι καλλιτέχνης. Ξυπνώ και αποφασίζω, σήμερα τι αισθάνομαι ότι πρέπει να κάνω και αρχίζω και το δημιουργώ. Δεν έχω κάποιον να μου πει τι να κάνω, να με πιέσει. Εγώ αποφασίζω, οπότε είμαι πολύ ευτυχής. Είμαι σε μια κατάσταση χαράς και πληρότητας. Με τα προβλήματα που μπορεί να έχει κάθε άνθρωπος»
-Ήσουν πάντα έτσι στο πρόγραμμά σου ή πάντα είχες αυτή την ισορροπία;
«Ποτέ μου δεν σκέφτηκα τι θα πουλήσει. Είναι ευλογία να φτάνει η δουλειά σου στον κόσμο αλλά με ενδιέφερε να υπηρετώ τη μουσική και να δημιουργώ μουσική γι’ αυτό και πάντα με ενδιέφεραν οι ενορχηστρώσεις στους δίσκους μου. Και χωρίς ενορχηστρώσεις δεν τραγουδώ και ζωντανά.
Αυτό που κατάλαβα στη ζωή είναι πρώτα να ανακαλύψουμε τη δική μας τη φύση, να μας εκτιμήσουμε και μετά να ξεχάσουμε εμάς και να ζούμε για να προσφέρουμε στο κοινωνικό σύνολο. Ανιδιοτελώς»
-Στα κέντρα έκατσες λίγο αλλά επέλεξες να πας σε διαφορετικό τρόπο έκφρασης πιο δύσκολο πώς την πήρες αυτή την απόφαση. Συνέβη κάτι;
«Τα νυχτερινά κέντρα ήταν μεγάλο σχολείο για μένα. Γιατί καλούμαστε όλοι οι καλλιτέχνες να είμαστε καλοί σε αυτό που κάνουμε κάθε νύχτα. Είτε είμαστε άρρωστοι, στενοχωρημένοι, κουρασμένοι, εξαντλημένοι, δεν θέλουμε να είμαστε εκεί… Αυτή όμως η εξάσκηση είναι πολύ ωφέλιμη και ίσως να έκανα διαφορετικά κάποια πράγματα αλλά με καλούσε πάντα η μουσική. Πειραματική μουσική, avant garde , αυτοσχεδιασμοί φωνής που κάνω. Και με τον Μίκη Θεοδωράκη όταν ήρθε να με δει και του το ζήτησε δειλά δειλά, μου απάντησε, εννοείται. Αυτά όλα με καλούσαν και έπρεπε να πάω να μάθω, να μελετήσω, να ζήσω. Αυτό»
-Νιώθω ότι άφησες ένα κομμάτι του εαυτού σου πίσω, την ξεκούρασή σου, τη ζωή σου ασχολούμενη συνεχώς με τη μουσική…
«Η μουσική για μένα είναι όπως η αναπνοή. Αλλά πάντα η προσωπική μου ζωή είναι και επαγγελματική γι’ αυτό και κάνω κάθε μέρα αυτά που αγαπώ»
-Ναι αλλά μέσα στην προσωπική είναι και η συντροφικότητα, είναι οι σχέσεις, είναι η οικογένεια είναι κι άλλα πράγματα
«Κατ’ αρχήν δεν ζούμε καθημερινά μαζί και δεν θα τα πω στην τηλεόραση. Δεν μου λείπει τίποτα. Ζω μια όμορφη ζωή σε όποια χώρα και να βρίσκομαι μέσα από φίλους και φίλες»
