Ο αγαπημένος της αδερφός Christopher Ciccone έφυγε από τη ζωή στα 63 του χρόνια μετά από σκληρή μάχη που έδωσε με τον καρκίνο και η Madonna είναι απαρηγόρητη.
Σε ένα μεγάλο αφιέρωμα σε εκείνον με πολλές φωτογραφίες από τη ζωή τους συντετριμμένη έγραψε:
«Ο αδερφός μου ο Christopher έφυγε.
Ήταν ο πιο κοντινός άνθρωπος σε μένα τόσο καιρό
Είναι δύσκολο να εξηγήσουμε τον δεσμό μας
Αλλά προέκυψε από την κατανόηση ότι ήμασταν διαφορετικοί και ότι η κοινωνία θα μας έκανε τη ζωή δύσκολη αφού δεν ακολουθούσαμε τα στερεότυπα. Πιάσαμε ο ένας τα χέρια του άλλου και χορέψαμε μέσα από την τρέλα των παιδικών μας χρόνων
Στην πραγματικότητα ο χορός ήταν ένα είδος υπερκόλλας που μας κράτησε ενωμένους.
Η ανακάλυψη του χορού στη μικρή μας πόλη με έσωσε και μετά ήρθε ο αδερφός μου και τον έσωσε επίσης
Ο Δάσκαλος του μπαλέτου μου, ονόματι επίσης Christopher- δημιούργησε έναν ασφαλή χώρο για τον αδερφό μου να είναι ομοφυλόφιλος.
μια λέξη που δεν ειπώθηκε ούτε καν ψιθύρισε εκεί που ζούσαμε.
Όταν τελικά πήρα το κουράγιο να πάω στη Νέα Υόρκη για να γίνω Χορεύτρια.
Ακολούθησε ο αδερφός μου.
Και πάλι πιάσαμε ο ένας τα χέρια του άλλου, και χορέψαμε μέσα στην τρέλα της Νέας Υόρκης!
Καταβροχθίσαμε την Τέχνη και τη Μουσική και τον Κινηματογράφο σαν πεινασμένα ζώα
ήμασταν στο επίκεντρο της έκρηξης όλων αυτών των πραγμάτων.
Χορέψαμε μέσα στην τρέλα της επιδημίας του AIDS.
Πηγαίναμε σε κηδείες και κλαίγαμε και χορεύαμε. Χορέψαμε μαζί στη σκηνή στην αρχή της καριέρας μου και τελικά έγινε ο Δημιουργικός Διευθυντής πολλών περιοδειών μου. Όσον αφορά το καλό γούστο ο αδερφός μου ήταν ο Πάπας και έπρεπε να φιλήσεις το δαχτυλίδι για να πάρεις την ευλογία του.
Αψηφήσαμε τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία,
Την Αστυνομία, την Ηθική Πλειοψηφία και όλες τις αρχές που μπήκαν εμπόδιο στην Καλλιτεχνική ελευθερία!
Ο αδερφός μου ήταν δίπλα μου.
Ήταν ζωγράφος, ποιητής και οραματιστής.
Τον θαύμαζα. Είχε άψογο γούστο. Και μια κοφτερή γλώσσα, που μερικές φορές χρησιμοποιούσε εναντίον μου αλλά πάντα τον συγχωρούσα.
Ανεβήκαμε μαζί στα ψηλότερα ύψη
Και έπεσε στα χαμηλότερα χαμηλά.
Με κάποιο τρόπο, πάντα ξαναβρισκόμασταν και κρατιόμασταν χέρι χέρι και συνεχίζαμε να χορεύουμε.
Τα τελευταία χρόνια δεν ήταν εύκολα
Δεν μιλούσαμε για κάποιο διάστημα αλλά…
Όταν ο αδερφός μου αρρώστησε. Βρήκαμε τον δρόμο της επιστροφής ο ένας στον άλλο.
Έκανα ό,τι μπορούσα για να τον κρατήσω στη ζωή όσο περισσότερο γινόταν.
Πονούσε τόσο πολύ προς το τέλος
Για άλλη μια φορά πιαστήκαμε χέρι χέρι. Κλείσαμε τα μάτια και χορέψαμε. Μαζί.
Χαίρομαι που δεν υποφέρει πια.
Δεν θα υπάρξει ποτέ κανένας σαν αυτόν.
Ξέρω ότι κάπου χορεύει»
