Μόλις λίγους μήνες από την περιπέτεια που πέρασε με την υγεία του, το έμφραγμα και τις δύο ανακοπές ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης έχοντας αναρρώσει πλήρως έχει επιστρέψει και στις επαγγελματικές του υποχρεώσεις κάνοντας περιοδεία με την κολλητή του –οικογένεια εδώ και χρόνια- Βίκυ Σταυροπούλου και την κωμωδία «Μπαμπάδες με ρούμι».
Μιλώντας στην Real Life και την Νίκη Κώτσου ο αγαπημένος ηθοποιός ήταν αποκαλυπτικός για όλο αυτό που έζησε πώς τον άλλαξε αλλά και την δική του οικογένεια που περιλαμβάνει εκτός από την Βίκυ Σταυροπούλου και την κόρη της Δανάη Μπάρκα.
-Τι σημαίνει για εσάς η Δανάη Μπάρκα και η Βίκυ Σταυροπούλου;
«Η Δανάη και η Βίκυ είναι η οικογένειά μου, είναι οι άνθρωποί μου. Η Δανάη είναι το παιδί μου και την αγαπώ, την λατρεύω. Έχω μια τρομερή σχέση μαζί της και παίρνω από εκεί πάρα πολλή αγάπη.
Όταν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπούν έτσι, η ζωή γίνεται πιο ωραία».
-Είστε πρότυπο… Είστε πατέρας για ένα παιδί που δεν «γεννήσατε» εσείς…
«Εγώ δεν θέλω να είμαι πρότυπο, θέλω να είμαι ένας άνθρωπος που δεν κάνει κακό και που παλεύει για το καλό. Η αγάπη γεννά καινούργιες οικογένειες. Πάντα γινόταν αυτό, δεν είναι φρέσκο, δεν είμαστε εμείς που το απολαμβάνουμε αυτό. Τώρα ίσως λίγο περισσότερο».
-Τι ξεχωρίζετε από την τηλεόραση;
«Το μόνο που βλέπω είναι η Δανάη. Είναι ένα σπουδαίο παιδί η Δανάη και παλεύει πάνω σε αυτό που κάνει με μεγάλη χαρά, μεγάλο πάθος, μεγάλη ζέση».
-Μου δίνετε την αφορμή να ρωτήσω τη γνώμη σας για το φαινόμενο βεντετισμού που βλέπουμε συχνά και για τη φράση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ» που ακούμε γύρω μας.
«Είναι πολύ αστεία, για να μην πω γελοία, πράγματα. Αυτή η φράση είναι για να γελάς μέχρι αύριο το πρωί. Διανύουμε μια περίοδο που υπάρχει μια μεγάλη κρίση στις σχέσεις και στις αξίες.
Ο καθένας πορεύεται όπως νομίζει αυτός. Υπάρχουν αυτοί που προανέφερες, αλλά υπάρχουν και αυτοί που στηρίζουν το αίσθημα σου για το δίκαιο και την αλήθεια.
Υπάρχουν πολλοί οι οποίοι παλεύουν για το σωστό και το δίκαιο σε όλα τα επίπεδα. Και στην πολιτική και στο θέατρο και στις τέχνες και στους πνευματικούς ανθρώπους και στον μπακάλη και στον μανάβη. Πάντα έτσι ήταν η ζωή. Πάντα η ζωή ήταν μια μάχη του καλού και του κακού».
-Και όμως εσείς επιβιώσατε και αναδειχθήκατε.
«Νομίζω ότι η αγάπη και η εμπιστοσύνη του κόσμου μού δίνουν μεγάλη χαρά. Θέλω να πω ότι, όταν αποφασίζω να κάνω κάτι – είτε αυτό είναι μια λαϊκή κωμωδία, είτε οι «Μπαμπάδες με ρούμι» με αυτό το εκτόπισμα, είτε δύο μονόπρακτα του Καμπανέλλη που είναι σε ένα διαφορετικό ύφος – ο κόσμος επικροτεί τις επιλογές μου και έρχεται να δει τις παραστάσεις. Και αυτό είναι μεγάλη ανταμοιβή και μεγάλη χαρά.
Και εγώ έχω υπάρξει στη ζωή μου και αλαζόνας και αμετροεπής, αλλά καλό είναι να κάνουμε μια αυτοκριτική που και που και όταν περνάει ο καιρός – γιατί ο χρόνος είναι ο πατέρας της αλήθειας – και καταλαβαίνεις τη σοβαρότητα του κάθε ανθρώπου, του κάθε πράγματος, αλλά και τη ματαιότητα επίσης, έρχεσαι και γειώνεσαι και τα βλέπεις όσο πιο ταπεινά γίνεται»
-Νομίζω ότι, με την περιπέτεια υγείας που είχατε τον Μάρτιο, το ζήσατε πολύ έντονα αυτό.
«Φυσικά! Το έζησα με ένα πολύ δυνατό έμφραγμα, που συνεχίστηκε με μια ανακοπή. Οπότε, επιστρέφοντας από ένα τέτοιο γεγονός, φιλοσοφείς ακόμη περισσότερο τη ζωή.
Όπως έλεγε και ο Πλάτωνας «φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου». Και όσο πιο πολύ μελετάς το θάνατο, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχεις να ζήσεις απολαυστικά αυτή τη ζωή. Έχω ένα μεγάλο κέρδος ύστερα από αυτό.
Δεν φοβάμαι το θάνατο, όσο και αν ακούγεται αυτό παράξενο. Κάποια στιγμή όλοι θα φύγουμε. Φοβάμαι περισσότερο τον τρόπο που θα γίνει αυτό. Αν μπορούσα να κάνω μια ευχή, η ευχή θα ήταν, όταν έρθει η ώρα μου να «φύγω», να «φύγω» με αυτόν τον τρόπο».
-Απλώς να αργήσει αυτό.
«Εντάξει, σημασία έχει πώς περνάς τη ζωή σου, όχι αν θα αργήσεις ή αν θα «φύγεις» νωρίτερα. Σημασία έχει πώς καταναλώνεις τον χρόνο που σου προσφέρει αυτή η ζωή πάνω στη γη.
Τον θάνατο, έτσι κι αλλιώς, δεν τον αντιλαμβάνεται κανείς. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω γι’ αυτό.
Ο θάνατος είναι σαν ένα κενό μνήμης. Και μπορεί να συναντηθούμε με αυτόν οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μας. Η σκέψη αυτή πρέπει να μας κάνει να μη μιζεριάζουμε, να ζούμε όσο πιο καθαρά, ανοιχτά και έντιμα γίνεται και να προσπαθούμε για το καλό και για εμάς και για τους γύρω μας».
