Ο λόγος για τον Σταύρο Λιβυκό, ο οποίος εξομολογήθηκε: «Δεν ήθελα να ζω άλλο από το τραγούδι, έτσι όπως έχει εξελιχτεί η δουλειά του τραγουδιστή σε διάφορα παρακμιακά νυχτερινά κέντρα και με τη βοήθεια του Θεού κι ενός καλού φίλου μου, έγινα οδηγός ταξί και βγάζω αξιοπρεπώς το ψωμί μου. Έπειτα από τρεις δεκαετίες στο τραγούδι, με δέκα προσωπικά άλμπουμ και επιτυχίες, έφτασα στο σημείο να πηγαίνω για δουλειά σε διάφορα μαγαζιά και να είμαι απογοητευμένος ως τραγουδιστής, και από καλλιτεχνικής και από οικονομικής πλευράς.

Μάλιστα, είχα φτάσει στο σημείο να σηκώσω τα χέρια ψηλά, αφού δεν είχα χρήματα να πάω ούτε στο σούπερ μάρκετ. Επίσης, αν δεν ήταν καλοί άνθρωποι οι ιδιοκτήτες του σπιτιού όπου μένω με την οικογένειά μου, θα μας πετούσαν έξω. Έτσι έψαχνα να βρω οποιαδήποτε δουλειά, αλλά σε όλους τους γνωστούς που απευθύνθηκα βρήκα τις πόρτες κλειστές».