«Όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος. Η ζωή μου διαλύθηκε κυριολεκτικά. Γύρισα πίσω στη Μυτιλήνη απ' όπου είχα φύγει γεμάτη όνειρα... Δούλευα, ήμουν ανεξάρτητη και τώρα όπως βλέπετε δεν μπορώ. Είχα τα χρήματά μου, τους φίλους μου, τη ζωή μου και ονειρευόμουν. Και σήμερα κάνω όνειρα. Δεν το βάζω κάτω, αλλά οι σκέψεις μου είναι στο στάδιο της αποθεραπείας. Κάθε μέρα επί δυο ώρες κάνω φυσιοθεραπείες. Είναι δύσκολο όταν έχεις τραυματίσει χέρι και πόδι».
Στο πλευρό της είναι η μητέρα της:
«Έχω τη στήριξη της μητέρας μου. Μένω μαζί της, δουλεύει για εμένα και εγώ προσπαθώ να επουλώσω τις πληγές μου... Το σώμα μου είναι γεμάτο ουλές και πρέπει να κάνω και άλλα χειρουργεία για να κλείσουν. Ίσως χρειαστεί να κάνω ακόμη ένα χειρουργείο στο χέρι. Αυτή τη στιγμή θέλω να ηρεμήσω ψυχολογικά. Είναι επώδυνη διαδικασία. Προσπαθώ να ξεπεράσω την εικόνα μου στο νοσοκομείο, γιατί αυτό έχω ανάγκη».
Τι συνέβη τελικά εκείνο το μοιραίο πρωινό; Τι θυμάται από εκείνο;
«Πριν το τροχαίο είχαμε βγει έξω και διασκεδάσαμε. Το κακό όμως έγινε. Εγώ είχα τις αισθήσεις μου μετά το συμβάν, αλλά θυμάμαι αμυδρά εικόνες. Εκείνη την ώρα ήμουν τόσο παγωμένη που δεν ένιωθα καθόλου πόνο. Δεν είχα καταλάβει καν που τραυματίστηκα. Θυμάμαι τους διασώστες και τους πυροσβέστες που έρχονταν από πάνω και τους ρωτούσα αν είναι καλά ο Παντελής, αν έπαθε τίποτα, και μάλιστα αυτό το έχουν καταθέσει και οι ίδιοι».
Δε θα μπορούσε να μην αναφερθεί στα απανωτά χειρουργεία που έχει κάνει:
«Όταν με έβαλαν στο χειρουργείο άρχισε ο Γολγοθάς μου. Το ένα χειρουργείο ακολούθησε το άλλο, ενώ στο πλευρό μου ήταν και είναι πάντα η μητέρα μου... Ένα μήνα περίπου μετά το δυστύχημα και ενώ βρισκόμουν ακόμη στην Εντατική, ήρθε ο Τριαντάφυλλος, ο αδελφός του Παντελή, ο οποίος γνώριζε ότι καθόμουν στο πίσω κάθισμα, αλλά όχι από ποια πλευρά, ρωτώντας να μάθει που είχα τραυματιστεί, όπως επίσης για το συμβάν και την υγεία μου. Αυτό ήταν. Μια φορά μόνο και ποτέ ξανά».
Εξηγεί και γιατί δεν μπορούσε να δώσει άμεσα κατάθεση για το τροχαίο:
«Μου έκαναν τραχειοστομή και για έναν μήνα δεν μιλούσα. Ούτε να κλάψω μπορούσα και γι’ αυτό αδυνατούσα να δώσω κατάθεση. Το σώμα μου είναι γεμάτο ουλές και πρέπει να κάνω και άλλα χειρουργεία για να κλείσουν. Ίσως χρειαστεί να κάνω ακόμη ένα χειρουργείο στο χέρι. Αυτή τη στιγμή θέλω να ηρεμήσω ψυχολογικά. Είναι επώδυνη διαδικασία. Προσπαθώ να ξεπεράσω την εικόνα μου στο νοσοκομείο, γιατί αυτό έχω ανάγκη».
Τέλος, όσον αφορά την επίθεση που δέχεται μέσα από πολλούς χρήστες των social media απαντά:
«Έλεος, φτάνει πια! Γιατί τόσα άσχημα μηνύματα στο Facebook, στο instagram, παντού. Με κάνουν να νιώθω ενοχές που κατάφερα να κρατηθώ στη ζωή. Σαν να λένε “γιατί εσύ και όχι ο Παντελίδης”... Τι θα πρέπει να κάνω δηλαδή για να σεβαστούν το Γολγοθά μου, να βγαίνω στα κανάλια κλαίγοντας και φωνάζοντας;... Ο πόνος μου είναι βουβός. Όλο αυτό το περνάω μόνη και το κλείνω μέσα μου. Προσπαθούν να χτυπήσουν την προσωπικότητά μου με διάφορους βάρβαρους τρόπους. Προσπαθούν να με εκμηδενίσουν.»
Και καταλήγει:
«Αυτό που με νοιάζει περισσότερο δεν είναι η αποζημίωση, όπως κάποιοι λένε, αλλά η ζωή και το μέλλον μου. Η νέα κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπίσω εγώ και η μητέρα μου. Αυτό πρέπει να καταλάβουν όλοι».
