Το κείμενο που ανέβασε ο Κωστόπουλος είναι το ακόλουθο:

Ξαφνικά, από την Τρίτη, η Ελλάδα ανακάλυψε αυτούς που την έχουν καταστρέψει. Τους βρήκε, τους ταυτοποίησε και άρχισε να τους... ξεφωνίζει. Και ποιος τους ανακάλυψε; Μήπως η αρμόδια επιτροπή που έχει συγκροτήσει η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, μήπως κάποια πανεπιστημιακή μελέτη, ή έστω μια ενδελεχής δημοσιογραφική έρευνα;

Όχι τίποτε από αυτά δεν έχει συμβεί. Τους... ανακάλυψε ένας Ιρλανδός δημοσιογράφος, ο Ντέμιαν Μακ Κον Ούλαντ (Damian Mac Con Uladh) που ήρθε για πρώτη φορά ως επισκέπτης στην Ελλάδα το 2001, ξανάρθε το 2004 και μας έμεινε. Παντρεύτηκε ελληνίδα, έγινε και δημοσιογράφος το 2008 γράφοντας για την αγγλόφωνη Athens News.

Πρόσφατα ξεκίνησε τη συνεργασία του με το ευρωπαϊκό παράρτημα του αμερικανικού ιστότοπου Politico.com. Ο οργανισμός Politico ξεκίνησε ως ένα λομπίστικο δημοσιογραφικό free press έντυπο που απηχεί τις απόψεις της αμερικανικής διοίκησης, κυρίως από τη σκοπιά των Ρεπουμπλικανών. Η ημερήσια έντυπη έκδοσή του κυκλοφορεί στην αμερικανική πρωτεύουσα σε περίπου 40.000 αντίτυπα για να διαμορφώνει κλίμα πέριξ του Κογκρέσου. Από εκεί και πέρα υπάρχει και η διαδικτυακή του έκδοση.

Πριν λίγους μήνες, με κεφάλαια της εταιρείας του Alex Springer που μεταξύ άλλων έχει στην ιδιοκτησία της την Bild και την Die Welt, η Politico επεκτάθηκε στην Ευρώπη δημιουργώντας τον ιστότοπο politico.eu., με έδρα στις Βρυξέλλες.

Σχετικά νέο «μαγαζί» με μικρή επιρροή και αναγνωσιμότητα, εξαιρετικά χαμηλά στην μέτρηση της Alexa.com που το φέρει σε θέση πάνω από 120.000 στην παγκόσμια κατάταξη. Όταν για παράδειγμα τα μεγαλύτερα ελληνικά ιντερνετικά μέσα της Ελλάδας κινούνται σε θέσεις πάνω από το 2.000. Ακόμη όμως και στο ίδιο το Βέλγιο, η αποδοχή του είναι εξαιρετικά μικρή καθώς βρίσκεται σε θέση πάνω από το 800 στην εθνική του κατάταξη.

Σε ένα τέτοιο μέσο λοιπόν που συμπυκνώνει την εμπειρία της ίντριγκας με τον λαϊκισμό της Bild, ένας δημοσιογράφος θέλησε να λύσει τον... γόρδιο δεσμό του ελληνικού προβλήματος.

Πήρε... ένα σέικερ ιρλανδέζικου μπαρ και πέταξε μέσα τα υλικά που είχε μαζέψει σκόρπια από την παραμονή του στην Αθήνα, προφανώς σε συζητήσεις με Έλληνες φίλους του μεταξύ καφέ, τυρού, αχλαδιού και παλαιωμένου malt.

Αποσπασματικές κουβέντες από την ιστορία της Ελλάδας, πρόσωπα που προφανώς γνώριζαν οι συνομιλητές του ή και ο ίδιος, με πληροφορίες σοβαρού επιπέδου ή ακόμη και κουτσομπολιού.

Και βγήκε το κοκτέιλ που μπορεί να φέρει το όνομά του.
Αποφάσισε, προφανώς αυθαίρετα, ότι οι ένοχοι του ελληνικού δράματος είναι 12 προφανώς γιατί γνωρίζει ότι 12 είναι και οι θεοί του Ολύμπου, άρα ο αριθμός αυτός κάτι θα σημαίνει. Και ξεκίνησε από παλιά, είναι αλήθεια: Έβαλε πρώτους στη λίστα τους δολοφόνους του Καποδίστρια, Κωνσταντίνο και Γιώργο Μαυρομιχάλη.

Αφού πήδηξε αρκετές δεκαετίες και... ξέχασε ιστορίες όπως η μικρασιατική καταστροφή, η δολοφονία του Βενιζέλου και άλλα ψιλοπράγματα για έναν Ιρλανδό... πιονέρο, έφτασε στον Ουίνστον Τσόρτσιλ για να μην ξεχνάμε και τα εσωτερικά των Βρετανικών νησιών.

Κατόπιν, πήδηξε πάλι μερικές δεκαετίες και προσγειώθηκε στον έκπτωτο Κοκό, ξεχνώντας τα όσα είχαν προηγηθεί στη χώρα. Από εκεί και πέρα πύκνωσε τις αναφορές του.

Πέρασε διαδοχικά από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, στον Ανδρέα Παπανδέου, στον Κώστα Καραμανλή, στον Γιώργο Παπανδρέου και τον Άκη Τσοχατζόπουλο.

Στην συνέχεια κάνει μια γενική αναφορά στους Έλληνες ολιγάρχες με τετριμμένες διαπιστώσεις, χωρίς ονόματα και αιχμές. Προφανώς έτσι, ξεπερνά διάφορα προβλήματα γνώσεων, χώρου και αριθμού προσώπων. Και φυσικά δεν έχει μπλεξίματα μαζί τους καθώς οι γενικευμένες αναφορές δεν συνιστούν μηνύσιμα κείμενα.

Οι... ευθύνες Κωστόπουλου

Και φτάνει στον 10 ένοχο που αποτελεί το κλου του δημοσιεύματος, τον Πέτρο Κωστόπουλο

Σύμφωνα λοιπόν με το πόνημα που συνολικά διεκδικεί βραβείο Bοοker στο τομέα της μυθοπλασίας:
«Ο επιχειρηματίας και φανταχτερός εκδότης κέρδισε τη φήμη του κατά τη διάρκεια των ετών της αλματώδους ανάπτυξης των ΜΜΕ, τη δεκαετία του '90. Εισήγαγε στην Ελλάδα μια σειρά από ιδιαίτερα δημοφιλή περιοδικά lifestyle και προσπάθησε να σπάσει τα ταμπού και να μιμηθεί τις αστικές μόδες των εύπορων δυτικών χωρών. Το βασικό μήνυμα των άρθρων του ήταν ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός. Που σημαίνει: πιστωτικές κάρτες, Porsche Cayenne, διακοπές για σκι, εξωφρενικά στεγαστικά δάνεια και ιδιωτικές πισίνες. Όλα αυτά έγιναν σύμβολα σε μια χώρα από τις φτωχότερες της ΕΕ, που μπήκε στο ευρώ το 2001 και έδωσε την ευκαιρία στις τράπεζες να έχουν ευκολότερη πρόσβαση σε φθηνό χρήμα.»

Είναι προφανές ότι οι γνώσεις του για τον Πέτρο Κωστόπουλο προέρχονται από συζητήσεις και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και όχι από προσωπική γνώση. Μιλάμε για μια αναφορά αχταρμά χωρίς αρχή μέση και τέλος, που μπλέκει το life style με τον εύκολο πλουτισμό. Δίνει στον Κωστόπουλο θέση υπουργού Οικονομικών και του καταλογίζει όλα τα δεινά του κόσμου χωρίς προφανώς να έχει διαβάσει ποτέ κανένα από κείμενά του.

Λες και ο Πέτρος Κωστόπουλος ήταν αυτός που υποχρέωσε τις τράπεζες να μοιράζουν χρήμα χωρίς όρια και περιορισμούς. Που τους έδωσε εντολή να πιέζουν τους πολίτες καθημερινά με διαφημίσεις και τηλεφωνήματα να πάρουν δάνεια για να πάνε διακοπές, να χτίζουν σπίτια, να αγοράζουν αυτοκίνητα και να πάνε στα μπουζούκια. Που έβαλε τους αγρότες της Θεσσαλίας να πουλάνε τα Datsun και να αγοράζουν Cayenne, να φτιάχνουν βίλες με πισίνες στον κάμπο.
Μιλάμε δηλαδή για κατάσταση απόλυτης τρέλας.

Τέλος, ο κατάλογος κλείνει με τον υπόδικο ηγέτη της Χρυσής Αυγής Νίκο Μιχαλολιάκο και την Τρόικα.

Άθροισμα παράταιρων αναφορών

Και μόνον από την απλή παράθεση των 12 «ενόχων» καθίσταται σαφές ότι είναι ένα άθροισμα παράταιρων αναφορών που δημιουργήθηκε προφανώς για να γραφτεί ένα άρθρο που θα δικαιολογήσει το μεροκάματο του αρθρογράφου, χρησιμοποιώντας ένα μείγμα υλικών και τον Πέτρο Κωστόπουλο ως το κερασάκι στην τούρτα, για να έχει ένα σύγχρονο ενδιαφέρον καθώς κανείς προφανώς δεν θα συζητούσε το θέμα αν έμενε στις... ευθύνες των Μαυρομιχάληδων και του Τσόρτσιλ.

Και αυτό το δημοσίευμα που αν το είχε γράψει ο οποιοσδήποτε άλλος Έλληνας δημοσιογράφος θα περνούσε στα ψιλά με σχόλια του τύπου σιγά τα... ωά, έγινε ξαφνικά μείζον θέμα που αναπαράγεται και μάλιστα χωρίς σχόλια λες και πρόκειται για την απόλυτη αλήθεια.

Οι ευθύνες του ελληνικού ίντερνετ

Είναι προφανώς ένα από τα φαινόμενα του ελληνικού ίντερνετ που στην ανάγκη του για όλο και περισσότερα κλικ δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραστήσει τον Πόντιο Πιλάτο της δημοσιογραφίας. Δεν το έγραψα εγώ, εγώ απλώς ενημερώνω τους αναγνώστες. Άρα δεν έχω και την ευθύνη αν το κείμενο περιέχει ανακρίβειες, αν προκαλεί ζημία, αν είναι μηνύσιμο.

Και φυσικά θέλουν να ξεχνούν το γεγονός ότι χωρίς τη δική τους μεσολάβηση το άρθρο αυτό θα είχε μείνει στην ανυπαρξία του αρθρογράφου του και του μέσου στο οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε.

Υ.Γ: Παλιά θα λέγαμε επί του πιεστηρίου. Ο Πέτρος Κωστόπουλος προχωρά, για πρώτη φορά στη ζωή του, όπως επισημαίνει ο ίδιος, σε νομικές κινήσεις τόσο κατά του ίδιου του δημοσιογράφου, όσο και κατά του ιστότοπου που φιλοξενεί το... μυθιστόρημα