Από τη ΡΕΝΕ ΣΑΡΑΝΤΙΝΟΥ
Πώς αντιδράτε όταν το κοινό δεν ανταποκρίνεται και δεν γελάει με τα αστεία που λέτε στην παράσταση;
«Παλιά λέγαμε: "Σουηδοί είναι απόψε;". Δεν είχαν χιούμορ. Τυχαίνει καμιά φορά και λες: "Πώς ήρθαν όλοι αυτοί σήμερα και δεν γελάνε;". Σε αυτή την παράσταση όμως τους βλέπω να κρατάνε την κοιλιά τους».
Αυτό επηρεάζει την ερμηνεία;
«Και βέβαια την επηρεάζει. Ο κάθε συνάδελφος δεν έχει την ίδια αντίδραση. Εγώ βάζω πιο πολύ τα δυνατά μου. Όταν είναι έτσι το κοινό, θέλω να του δώσω το καλύτερό μου, για να το κερδίσω».
Πώς είναι τα πράγματα στην «Ονειροπαγίδα»; Ακούστηκαν πολλά την προηγούμενη σεζόν για τα χρήματα και το αν θα συνεχιστεί η προβολή και η ολοκλήρωσή της.
«Είναι αγαπημένο και γλυκόπιοτο έργο. Περάσαμε δύσκολες στιγμές πέρυσι, διότι είχαμε την ατυχία με την εταιρεία παραγωγής, που έκλεισε. Πήραμε μέρος των χρημάτων από τον ΑΝΤ1. Αυτός που έκλεισε δεν μας έδωσε τίποτα. Το ίδιο έπαθαν και η "Λίτσα.com" και η "Εργαζόμενη γυναίκα", που ήταν της ίδιας παραγωγής. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουν την "Ονειροπαγίδα", τη βλέπουμε να ανεβαίνει και στα νούμερα κι αυτό μας χαροποιεί. Υπάρχει κοινό που την ακολουθεί. Έχουμε καταντήσει, δυστυχώς, να κοιτάμε κι εμείς τα νούμερα».
Σας αγχώνουν τα νούμερα τηλεθέασης;
«Με απασχολούν, αλλά δεν τρελαίνομαι. Θέλω να μάθω πώς πήγαμε. Εδώ έφτασαν τα κανάλια να λένε από το πρωί τι νούμερα έκανε χθες το κάθε κανάλι, η κάθε εκπομπή. Η κάθε απλή νοικοκυρά κοιτάζει πλέον τα νούμερα. Δεν ξέρω πού θα φτάσει αυτό " πόσο καλό ή κακό είναι».
Πιστεύετε ότι η επιτυχία ήρθε στην ώρα της;
«Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό. Επιτυχία θεωρώ οποιαδήποτε καλή δουλειά είχα κάνει, όπως και το να βρεθώ στο Θέατρο Τέχνης τότε που ήταν δύσκολο να μπεις στη σχολή και το ότι οι δάσκαλοί μου μου έδιναν ρόλους-κοντάρι (βουβοί ρόλοι). Έπαιζα ρόλους με το Θέατρο Τέχνης στην Επίδαυρο. Το θεωρώ πολύ μεγάλη επιτυχία. Όσον αφορά την τηλεοπτική δουλειά που φέρνει τη μεγάλη αναγνώριση από τον κόσμο, μια χαρά μου ήρθε, γιατί ήμουν σε μια κατάσταση ώριμη και ως άνθρωπος και μπόρεσα και το αντιμετώπισα ψύχραιμα. Είχα αποκτήσει μεγάλη θεατρική εμπειρία και αυτό το έδωσα και στη δουλειά της τηλεόρασης, με ησυχία, ηρεμία. Δεν τρελάθηκα».
Ευτυχισμένη είστε;
«Έχω πολλές στιγμές που αισθάνομαι ευτυχισμένη. Έχω τα πάνω και τα κάτω μου, την ψυχολόγο μου...».
Εκτός από την ψυχολόγο σας, ποιος άνθρωπος σας «ξεκλειδώνει»;
«Έχω τουλάχιστον δύο καλές φίλες. Η μία είναι και ξαδέλφη μου και τα πάντα για μένα. Ήταν η ψυχολόγος μου τόσα χρόνια, πριν πάω στην επίσημη και συνεχίσω. (Γέλια.) Είναι πολλά χρόνια δίπλα μου αυτοί οι άνθρωποι και γνωρίζουν τα πάντα για μένα».
Μιλήστε μου για το γιο σας...
«Η ευτυχία για μένα έρχεται μέσα από την προσωπική μου ζωή και το γιο μου. Είναι ένα ζωντανό πλάσμα, περιμένω συνέχεια την εξέλιξή του. Η μεγαλύτερή μου χαρά είναι να πάει καλά αυτό το παιδί, να είναι καλά, να πετύχει. Από τη στιγμή που γίνεσαι γονιός αυτό είναι το πρωταρχικό θέμα. Βέβαια, σέβομαι και αγαπώ τη δουλειά, γιατί μου δίνει και της δίνω. Είναι ευλογημένη και καταραμένη μαζί. Είμαι τυχερή που ζω από αυτή τη δουλειά, την οποία αγαπώ, αλλά η μεγαλύτερη ευτυχία για μένα είναι η οικογένεια. Ο δικός σου άνθρωπος. Το γλυκό του μάτι που θα με κοιτάζει».
Η σχέση μητέρας - γιου ποια είναι;
«Κάποιες στιγμές περνάει από 40 κύματα. Τα αγόρια, λένε, και το βλέπω κι εγώ, ότι μετά την εφηβεία περνούν ένα μεταβατικό στάδιο. Δεν είναι ούτε άντρες ούτε έφηβοι. Εκεί ψάχνονται πιο πολύ μέχρι να "αντρέψουν". Είναι κι εκεί μια δύσκολη περίοδος. Γενικά, είναι μια σχέση μάνας - γιου».
Εκφράζετε τα αισθήματά σας;
«Δεν μπορώ να τα κρύψω κιόλας... όπως θα ήθελα μερικές φορές. Ζωγραφίζονται, έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Με τα χρόνια, όμως, βελτιώνομαι και έχω αρχίσει να ελέγχω κάποια πράγματα. Από μικρή το είχα αυτό το πρόβλημα, κατέβαζα τα μούτρα, θύμωνα συνέχεια».
Πότε «φτάνει» ένας καλλιτέχνης;
«Ποτέ. (Γέλια.) Πού να... φτάσει, βρε παιδιά, ο καλλιτέχνης; Αν μιλάμε για μεγέθη μεγάλων καλλιτεχνών, που είναι... μέσα στους αιώνες, και οι ίδιοι θα ήταν ανικανοποίητοι μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν θα πίστευαν ότι έφτασαν ποτέ πουθενά. Δεν καταλαβαίνω το "είμαι φτασμένος"».
Γελάτε ή χαμογελάτε συχνά;
«Χαμογελάω και το κάνω και επίτηδες μερικές φορές, συνειδητά. Λέω: "τώρα θα χαμογελάσω και θα πάνε όλα πιο καλά". Ένα χαμόγελο μπορεί να τα λύσει όλα. Να υπάρχει κατανόηση και αγάπη».
Πώς διαχωρίζετε το χιούμορ από την πλάκα;
«Μου αρέσει να μου λένε ότι έχω χιούμορ. Δεν με πειράζει όμως να μου πουν ότι έχω και πλάκα, γιατί καταλαβαίνω τι εννοούν. Η πλάκα είναι κάτι πιο φθηνό και χοντροκομμένο, ενώ το χιούμορ είναι ακριβό, χρειάζεται πνεύμα, σκέψη και καλλιέργεια».
Τι λείπει από τη ζωή σας;
«Λίγος χρόνος για μένα, δεν θέλω να είμαι αχάριστη. Δόξα τω Θεώ, έχω πολλή δουλειά, αλλά τώρα τελευταία έχω κουραστεί. Δεν μπορώ να πάω ούτε καν στον οδοντίατρο».
Πηγαίνετε σε ψυχολόγο;
«Ναι, πηγαίνω. Δεν είναι πολύς ο καιρός που το κάνω. Κι αυτό είναι κάτι που θέλει πολύ χρόνο για να φτάσει κανείς να ελευθερωθεί τελείως. Έχω περίπου ένα χρόνο που πηγαίνω και θεωρείται πολύ μικρό διάστημα. Το ήθελα, το σκεφτόμουν, το αποφάσισα μια ωραία μέρα. Έτυχε να πάω σε κάποια ψυχολόγο που μου "πάει". Βρίσκω ότι μου προσφέρει πολλά αυτή η μία ώρα που περνάω την εβδομάδα μαζί της. Με ξαλαφρώνει. Όπως όλοι μας έχω κι εγώ πολλά μαζεμένα, πολλή κούραση και σκέψη. Ήταν μια επιθυμία μου, γιατί ήθελα να είμαι πιο καλή. Να μην αδικώ, να κρίνω πιο ήρεμα, για να βελτιωθώ. Δεν πιστεύω ότι αξίζει τίποτε άλλο τόσο πολύ στη ζωή όσο το να έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου, να είσαι εντάξει».
Πώς είναι ο καλλιτέχνης που δεν κάνει lifestyle ζωή όπως εσείς;
«Νοικοκυρούλα χαρωπή! (Γέλια.) Σχεδόν όλοι οι συνάδελφοι φίλοι μου κάνουν lifestyle ζωή. Τους βγάζω το καπέλο που μπορούν και το κάνουν. Δεν είναι το στυλ μου εμένα αυτό, δεν μπορεί να γίνει ποτέ. Μου αρέσει ο τρόπος που κινούνται, που ντύνονται. Θέλει μια ικανότητα για να το κάνεις».
