Το πρασόρυζο είναι για τους περισσότερους ένα από τα πλέον ταπεινά φαγητά της ελληνικής κουζίνας, αλλά για μένα είναι ένα γαστρονομικά κορυφαίο πιάτο. Στο σπίτι μου είναι απ’ τα φαγητά που θα κάνουμε στάνταρ δυο φορές το μήνα. Η πλακα είναι ότι κάθε φορά που θα το φάμε, θα σχολιάσουμε με την ίδια έκπληξη που το κουβεντιάσαμε την πρώτη φορά, το πώς ένα τόσο απλό φαγητό καταφέρνει να είναι τόσο νόστιμο. Deja-vu! Γι’ αυτό και σκέφτηκα τελευταία να καταγράψω την συνταγή.
Ομολογώ όμως ότι δεν έχω ακούσει πολύ κόσμο να θεωρεί το πρασόρυζο τόσο κορυφαίο φαγητό όσο εγώ και έτσι είχα ένα προβληματισμό για το αν αξίζει τον κόπο να ανεβάσω την συνταγή μου. Γιατί όμως;
Ψάχνοντας όμως μια μέρα τυχαία στο google για φωτογραφίες και συνταγές πρασόρυζου, διαπίστωσα ότι μακρινή μόνον σχέση είχαν οι περισσότερες, με το πιάτο που στο σπίτι μας φέρει αυτό το όνομα. Σε γενικές γραμμές είδα πιάτα που περιείχαν πράσο και ρύζι ανάμεσα σε άλλα υλικά, όπως σέλινο, ντομάτα, καρότα, τυρί, αλλαντικά, και κάθε λογής εξωτικά ή βαριά καρυκεύματα όπως κάρδαμο, μπαχάρι και δάφνη.
Όλα αυτά τα ωραία υλικά σε άλλη περίπτωση, αντί να συμπληρώνουν και να αναδεικνύουν το γευστικό προφίλ του ρυζιού με το πράσο, δημιουργούν ‘θόρυβο’, υποβιβάζοντας το πρασόρυζο σε ένα πιλαφάκι, χωρίς άποψη και χωρίς χαρακτήρα. Ειδικά όταν στα περισσότερα που είδα, το ρύζι ήταν τύπου ‘Καρολίνα’, που είναι ό,τι πιο μαλθακό και άνευρο υπάρχει.
Στη Γκουρμεδοχώρα, όταν γίνω πρόεδρος, θα απαγορευτεί άμεσα η κατανάλωσή του ρυζιού τύπου Καρολίνα, σας προειδοποιώ!
Κατάλαβα λοιπόν, πως όταν εγώ μιλάω για πρασόρυζο, μιλάω για κάποιο διακριτά διαφορετικό φαγητό απ’ αυτό που μαγειρεύεται σε πολλά σπίτια. Και υποθέτω ότι αυτό αυμβαίνει γιατί η συνταγή που εγώ έμαθα να κάνω πρασόρυζο σπίτι μου, προέρχεται απ’ τη Σμυρνιά γιαγιά μου μέσω της μάνας μου. Δηλαδή από μια αστική κουζίνα, σοφή και κομψή, με βάθος παράδοσης και επηρεασμό από την Γαλλική σχολή μαγειρικής.
Αυτή η κουζίνα διέπρεψε γιατί έδειχνε μεγάλο σεβασμό στα υλικά και στους συνδυασμούς τους. Έτσι, τίποτα δεν έμπαινε τυχαία και ποτέ δεν προστίθεντο στοιχεία και γεύσεις σε ένα πιάτο, αν δεν υπήρχε γαστρονομικός λόγος. Και φαίνεται ότι λειτούργησε σε αντίστοιχη λογική με την Ιταλική κουζίνα, όπου κάθε πιάτο είναι η γιορτή ενός ή δύο κεντρικών υλικών και ό,τι άλλο μπει στη συνταγή, στόχο έχει μόνον να αναδείξει ή να συμπληρώσει αυτά τα κεντρικά υλικά. Για το πράσο λοιπόν τι επέλεξε;
Τα ιδανικά υλικά λοιπόν, για να δέσουν με το πράσο στο πρασόρυζο, είναι ο δυόσμος με τον άνηθο που το συμπληρώνουν αρωματικά, το κρεμμύδι που αυτονόητα αποτελεί γευστική βάση και βέβαια το λεμόνι που ισορροπεί τη γλύκα του, με οξύτητα. Α! και μακρύκοκο ρύζι, βέβαια. Τίποτα άλλο πληζ!
Αυτά τα βασικά υλικά σε ισορροπία είναι ό,τι χρειάζεται ένα πρασόρυζο για να έχει χαρακτήρα. Άλλωστε ο δυόσμος και ο άνηθος χρησιμοποιούνται και σε πρασόπιτες, ως τα δυο βασικά υλικά που συμπληρώνουν αρώματα και εντάσεις στην ήπια, σχεδόν γλυκιά αψάδα του πράσου, χωρίς ωστόσο να καπελώνουν τη λεπτή του γεύση. Το ταίριασμα τους ως υλικά είναι ιδανικό, a match made in heaven, που λεν και στο χωριό μου.
Οτιδήποτε άλλο, αντί να προσθέτει, αφαιρεί.
Έτσι σας προκαλώ και σας προσκαλώ, αν δεν το ξέρετε έτσι το πιάτο ή αν ποτέ ως σήμερα δεν σας ήρθε η όρεξη για πρασόρυζο, να δοκιμάσετε την απλή αυτή συνταγή που καταγράφω. Γιατί ένα πιάτο μπορεί να είναι απλό, αλλά ταυτόχρονα να έχει απόλυτα αρμονικό γευστικό προφίλ, με χαρακτήρα. Και στη δικιά μου φιλοσοφία, αυτό το πρασόρυζο της συνταγής, είναι ένα καθημερινό γκουρμέ πιάτο. Ελπίζω να σας εκπλήξει ευχάριστα!
Χαρακτηριστικά της συνταγής:
Εύκολη και απλή παραδοσιακή ελληνική συνταγή με την ετοιμασία να παίρνει περί τα 15 λεπτά και το μαγείρεμα περί τη μισή ώρα. Ιδανική όλες τις εποχές του χρόνου.
Όσο δεν παρασύρεται κάποιος απ’ το να προσθέσει υλικά (βλέπε ντομάτα, καρότο, κλπ) και μείνει στα λίγα απαραίτητα, τόσο το πιάτο διατηρεί χαρακτήρα και ένταση. Αντισταθείτε στην πρόσθεση!
Υλικά (για 4 μερίδες)
1½ φλ. Ρύζι μακρύκοκο (που βράζει σε 20’)
500 γρ. Πράσο κομμένο σε ροδέλες (3 πράσα)
3 κ.σ. Άνηθο ψιλοκομμένο (κρατείστε ελάχιστο νωπό για το σερβίρισμα)
3 κ.σ. Δυόσμο φρέσκο ψιλοκομμένο ή 1½ κ.σ. αποξηραμένο
1 Κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1200 ml. Ζωμό λαχανικών ( 1 κουτί φρέσκος ζωμός λαχανικών Knorr + νερό)
1½ κ.γ. Ζάχαρη
80 ml. Χυμό λεμονιού (1-1½ λεμόνι)
100 ml. Ελαιόλαδο για μαγείρεμα συν 50 ml. έξτρα παρθένο για σερβίρισμα
1 κ.γ. Αλάτι – ⅛ κ.γ. Πιπέρι
Παρασκευή:
1. Αφού προετοιμάσετε όλα τα υλικά βάλτε το λάδι σε μεγάλη πλατιά κατσαρόλα να ζεσταθεί σε μεσαία ένταση. Μόλις πάρει θερμοκρασία, ρίξτε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι, ανακατέψτε καλά και προσθέστε την ζάχαρη. Μόλις αρχίσει να παίρνει χρώμα, σε 3 λεπτά, προσθέστε το πράσο και σοτάρετέ το μαζί με το κρεμμύδι για άλλα 5 λεπτά, να αρχίσει να μαραίνεται.
2. Προσθέστε το ρύζι και σοτάρετέ το μαζί με το μίγμα πράσου-κρεμυδιού για 1 λεπτό. Στη συνέχεια ρίξτε τον ζωμό και ανακατέψτε καλά. Αφού πάρει βράση, προσθέστε τον άνηθο, τον δυόσμο το αλάτι και το πιπέρι, και ανακατέψτε πάλι. Στη συνέχεια χαμηλώστε την ένταση να σιγοβράζει και βάλτε το καπάκι στη κατσαρόλα.
3. Στα 15 περίπου λεπτά και καθώς το ρύζι έχει πιει το περισσότερο ζουμί στο φαγητό, προσθέστε το λεμόνι και ανακατέψτε, ξανασκεπάζοντας για τα τελευταία 4-5λεπτά.
4. Δοκιμάστε στο 20λεπτο να δείτε ότι το ρύζι σας έχει γίνει και έχει μείνει ελάχιστο υγρό στη κατσαρόλα, που θα το πιει στη διάρκεια του φυσικού κρυώματος. Αφαιρέστε το φαγητό απ’ τη φωτιά και διατηρείστε το σκεπασμένο για τουλάχιστον 15-20 λεπτά, μέχρι να πιει όλα τα υγρά και να είναι σε θερμοκρασία που μπορείτε να απολαύσετε τις γεύσεις του. Δοκιμάζετε και διορθώνετε σε αλάτι και λεμόνι.
Σερβίρισμα:
Σερβίροντας σε κάθε πιάτο προσθέστε λίγο φρέσκο ελαιόλαδο, πασπαλίστε από πάνω μια πρέζα νωπό ψιλοκομμένο άνηθο και οπωσδήποτε τρίψτε λίγο φρεσκοτριμμένο πιπέρι. Συνοδεύεται από νόστιμη φέτα και μυκηθμούς ικανοποίησης από τη λιτή νοστιμιά του συνδυασμού των γεύσεων και την φρεσκάδα των αρωμάτων.
