Το πιο απολαυστικό σορμπέ φράουλα που έχω φάει, το κάνει ο φίλος μου ο Νάκης και αρκετές φορές το καλοκαίρι ήμουν με μεγάλη χαρά παρέα στην κουζίνα, όσο το ετοίμαζε. Γλυκές φράουλες, ακαταμάχητες από μόνες τους, με τα πράσινα κοτσανάκια τους ακόμη πάνω, προκλητικά ζουμερές, πλενόντουσαν επί τόπου κι έμπαιναν στο μπλέντερ, ανακατευόντουσαν με το σιρόπι, που ήταν ήδη έτοιμο από την προηγουμένη στο ψυγείο και μετά όλο το μείγμα κατευθείαν στην τούρμπο παγωτομηχανή. Σε λιγότερο από μια ώρα έτρωγες το πιο φρέσκο, αρωματικό, ελαφρύ και εύγευστο σορμπέ φράουλα έβερ, που θα το ζήλευε κι ο καλύτερος σεφ για την κουζίνα του

Η φράουλα ή χαμαικέρασος στα ελληνικά, ποώδες φυτό που ανήκει στα Ροδοειδή (Rosaceae), φιγουράρει στο τραπέζι μας με πολλούς τρόπους αρκετούς μήνες του χρόνου. Ακόμη και εκτός εποχής κυκλοφορεί είτε λόγω των ειδικών ποικιλιών (που καλλιεργούνται επειδή παράγουν καρπούς σχεδόν όλο το χρόνο) είτε γιατί (λόγω ζήτησης) εισάγεται, αφού καταφέρνει να μονοπωλεί την πρόκληση ανάμεσα στα υπόλοιπα φρούτα με ατού το λαμπερό κόκκινο χρώμα, το μέγεθος μπουκιάς, το σχήμα καρδιάς και την μοναδική της γεύση. Οι πιο νόστιμες πάντως είναι οι «αντοπάριστες» στην εποχή τους (Απρίλιο με Ιούλιο, με πικ τον Μάιο) και έχουν κανονικό προς μικρό μέγεθος. Οι άπαιχτες γευστικά ακούνε στο όνομα Gariguette για τους Γάλλους και Κλερ Μαρέ (Claire-Maree) για τους υπόλοιπους, ενώ οι τεράστιες (και συνήθως άνοστες) είναι μάλλον της ποκιλίας Ανανάσα.

Οι άγριες φράουλες (στην Μεσόγειο από την ποικιλία Fragaria Vesca) είναι πολύ πιο μικρές, γλυκές, αρωματικές και έγιναν ομώνυμη ταινία από τον Μπέργκμαν. Λιγότερο διαδεδομένες στην Ελλάδα, ίσως και γιατί είναι πολύ πιο ακριβές. Οι υπόλοιπες έγιναν σύγχρονα φεστιβάλ (μετά μουσικής ή και καλλιστείων) στην Αμερική, που είναι και η μεγαλύτερη παραγωγός και νωρίτερα βιβλίο ‘The strawberry statement» από τον 19χρονο καταληψία του Μπέρκλεϊ James Simon Kunen με εντυπωσιακή την μεταφορά του στο σινεμά («Φράουλες και αίμα») από τον Φιλανδό σκηνοθέτη StuartHagmann Και για να κλείσει η φραουλοτριλογία των εμπνεύσεων μένει η αναφορά στο "Strawberry fields forever" το τραγούδι του Τζον Λένον σε εποχή Beatles και το ομώνυμο μεμόριαλ στο Σέντραλ Παρκ, στο Μανχάταν. Ανεξαρτήτως πάντως, καλλιτεχνικής έμπνευσης και ποικιλίας, οι απλές βιολογικές φράουλες που κυκλοφορούν είναι πάντα πιο νόστιμες και διόλου υπερδιογκωμένες.

Στα πλεονεκτήματα της φράουλας πλην της άπαιχτης γεύσης είναι η θρεπτική της αξία: περιέχει άφθονη βιταμίνη C, Ε, Α (καροτίνη), ασβέστιο, φώσφορο, κάλιο, ιώδιο, μαγνήσιο, σελήνιο, τανίνες και φυτικές ίνες, είναι ευεργετική για τους ρευματισμούς και καρδιοτονωτική. Έχει επίσης μόνο 46 θερμίδες ανά 100 γραμ. και την μεγαλύτερη αντιοξειδωτική δράση από όλα τα φρούτα, που ενισχύεται κατά 30% όταν συνδυάζεται με αλκοόλ (σύμφωνα με το J. Sc. Food Agriculture, 2005), οπότε, ναι, και στο strawberry daikiri.

Προετοιμασία: Μπορείτε να κάνετε το σορμπέ από την προηγουμένη, αν και είναι πάντα καλύτερο όταν γίνεται την ίδια μέρα. Αν μείνει περισσότερες μέρες στο ψυγείο, οι πολύ μικροί κρύσταλλοι απ΄το νερό που περιέχει, δημιουργούν νιφάδες που αλλάζουν την υφή του και το σκληραίνουν.

Yλικά (για 6-8 άτομα)
200 γραμ. ζάχαρη
200 ml νερό
2 κ.σ. λεμόνι
750 γραμ. φράουλες, πλυμένες και καθαρισμένες

Κάνετε το σιρόπι: Σε κατσαρολάκι και μέτρια προς δυνατή φωτιά βάζετε το νερό και ρίχνετε τη ζάχαρη και το λεμόνι. Μόλις αρχίσει να βράζει, χαμηλώνετε τη φωτιά και σιγοβράζετε μέχρι η ζάχαρη να διαλυθεί, χωρίς να την ανακατεύετε. Περίπου 2.5-3 λεπτά. Αποσύρετε, αφήνετε λίγο να κρυώσει και το βάζετε στο ψυγείο για να είνα παγωμένο.

Κάνετε το σορμπέ: Περνάτε τις φράουλες στο μπλέντερ ή στο μύλο κουζίνας και τις κάνετε πουρέ. Προσθέτετε το κρύο σιρόπι, ανακατεύετε καλά, αδειάζετε το μείγμα σε παγωτομηχανή και ακολουθείτε τις οδηγίες της.

Σερβίρισμα: Σε μπολ ή ποτήρια με πόδι και φυλλαράκια μέντας.

Για περισσότερες συνταγές αλά Pandespani πατήστε εδώ.