Στη Χώρα της Πάτμου, μέσα στο διατηρητέο μεσαιωνικό οικισμό, υπάρχει ένα πανέμορφο, δίπατο αρχοντικό του 1835. Το δύσκολο έργο της αποκατάστασης ανέλαβαν οι αρχιτέκτονες Ομηρος Κουφόπουλος και Ελίνα Δάλλα, σε συνεργασία με τους ντόπιους πρωτομάστορες Χρήστο Υψηλάντη και Γιάννη Παλαιό. Η διακοσμήτρια Χριστίνα Παπούλια έχει και πλούσιο ταλέντο και άποψη. Χρόνια ασχολείται με την ενδυματολογία κι από καιρό σε καιρό κάνει και διακοσμήσεις εσωτερικών χώρων που μπορούν να την εμπνέουν όπως και οι θεατρικές ιστορίες. Στο σπίτι έγιναν οι λιγότερες δυνατές επεμβάσεις. Στρώθηκαν κεραμικά πλακάκια (του Κωνσταντά στο εσωτερικό και του Σουηδού Fetco στους εξωτερικούς χώρους), φτιάχτηκαν τα μπάνια και δημιουργήθηκε ένας ξύλινος κράβατος, ο οποίος με μια κουρτίνα μπορεί να απομονωθεί από την τραπεζαρία του καθιστικού και να λειτουργήσει ως ένας επιπλέον ξενώνας. Στο μεγάλο χώρο του ισογείου το παλιό ταβάνι με τη διακοσμητική ροζέτα βάφτηκε σιέλ όπως και τα μπλαφόνια, δηλαδή τις εσωτερικές, ξύλινες επενδύσεις στα ανοίγματα γύρω από πόρτες και παράθυρα. Ενας νησιώτικος καναπές βάφτηκε γκρίζος, ενώ γύρω από το αδρό μοναστηριακό τραπέζι τοποθετήθηκαν ψάθινες καρέκλες. Διάφορα μπαούλα, ένας παλιός καθρέφτης, ένας βαμμένος, ξύλινος πολυέλαιος, ένα παλιό, εγγλέζικο τραπέζι που ανοίγει κι εκτελεί χρέη γραφείου, μια ξυλόγλυπτη ινδική πόρτα αγορασμένη από το Λονδίνο και κιλίμια, ήταν όλα όσα χρειάστηκαν για να εξοπλιστεί και να διακοσμηθεί το δροσερό αυτό δωμάτιο. Ακουαρέλες από πρόσφατη δουλειά της διακοσμήτριας Χριστίνας Παπούλια, κεραμικά της Λίας Ρακά-Περατικού και παλιές λάμπες, στολίζουν το living room του ισογείου. Ο μισός τοίχος πίσω από τον κράβατο πατιναρίστηκε στις αποχρώσεις της ώχρας και δουλεύτηκε με στένσιλ. Ενα χαλί από το Λονδίνο, μαξιλάρια και γκραβούρες βαποριών, δημιουργούν μια γωνιά ανατολίτικης ραστώνης για διάβασμα και ξεκούραση. Για το υπνοδωμάτιο που επικοινωνεί μέσω της εσωτερικής αυλής με το υπόλοιπο σπίτι, επιλέχθηκαν παλιά κρεβάτια από το Μοναστηράκι του Πειραιά και βαμβακερές κουνουπιέρες. Η εντοιχισμένη ντουλάπα κατασκευάστηκε πάνω σε παλιά σχέδια και ζωγραφίστηκε από τη διακοσμήτρια. Ο όροφος έχει μια ψηλοτάβανη σάλα με δύο σειρές παραθύρων και παλιό, σανιδένιο πάτωμα. Ο μισός τοίχος βάφτηκε ενώ ο άλλος μισός έμεινε αδρός. Δυο φαρδιοί καναπέδες, ένα παλιό τραπέζι καθώς κι ένα παλιό οικογενειακό έπιπλο, αποτελούν τη μοναδική επίπλωση του σαλονιού. Ενα χαλί φερμένο από την Αγγλία, κεντημένα μαξιλάρια κι ένα παλιό ύφασμα πάνω στο τραπέζι, ντύνουν το χώρο. Στο υπνοδωμάτιο τοποθετήθηκαν δύο μεταλλικά κρεβάτια με ουρανό και βαμβακερά, λευκά υφάσματα κι ανάμεσά τους ένα κομοδίνο με λευκή πατίνα. Ενα παλιό μπαούλο, ένας παλιός καναπές κι ένας περίτεχνος καθρέφτης από οξειδωμένο χαλκό, που βρέθηκε σε σπίτι της περιοχής, συμ-πληρώνουν το υπνοδωμάτιο που παίζει με την παλιά αρχοντιά και το φίνο συνδυασμό των γαλάζιων αποχρώσεων με το λευκό και τη ζεστασιά του σκούρου ξύλου. Χειροποίητα κεραμικά πλακάκια του Fetco, ο κεραμικός νιπτήρας, το ξύλινο ταβάνι και διάφορα ξύλα, άλλα βαμμένα γαλάζια κι άλλα στο φυσικό τους χρώμα, συνεχίζουν και στο μπάνιο το ίδιο χρωματικό παιχνίδι. Η ταράτσα αποδείχτηκε το τέλειο πεδίο έμπνευσης για τη διακοσμήτρια. Η θέα είναι καταπληκτική, με όλο το νησί να απλώνεται κάτω από το Κάστρο, τις εκκλησίες να ανακατεύονται με άσπρα σπίτια και όλα μαζί να φτάνουν χαμηλά και να συναντάνε το μπλε του Αιγαίου. Πλακάκια cotto στρώθηκαν στο πάτωμα, τα χοντρά δοκάρια της πέργκολας βάφτηκαν άσπρα και λευκές μαξιλάρες απλώθηκαν χωρίς φειδώ στην ασπρισμένη πεζούλα. Λευκά πανιά κόβουν τον αέρα και λευκά κεριά φωτίζουν τις νύχτες. Και το καθιστικό της βεράντας φλερτάρει με το λευκό, αλλά εδώ τα πράγματα είναι λιγότερο σοφιστικέ. Η χωμάτινη αίσθηση που δίνουν οι πολλές γλάστρες με τα μυρωδικά, το τραπέζι που φτιάχτηκε με σανίδια πεταμένα στα σοκάκια της Χώρας, οι πολυθρόνες σκηνοθέτη που συμπληρώνουν το χτιστό καθιστικό με τις λευκές μαξιλάρες και τα σιδερένια φανάρια, επεκτείνουν το σπίτι κάτω από τα αστέρια. Η Χριστίνα Παπούλια είχε την άνεση να υλοποιήσει αυτό που φανταζόταν. Δεν είναι όμως μόνο αυτό που κάνει τη διαφορά σε αυτή τη δουλειά της. Είναι, κυρίως, η λιτότητα που αφήνει το ίδιο το κτίσμα να μιλήσει και να δημιουργήσει ατμόσφαιρα. Είναι ο έμπρακτος σεβασμός στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική και το μεράκι των ανθρώπων που δούλεψαν εδώ. Το νησί της Αποκάλυψης ίσως τελικά έχει μια κρυφή ενέργεια που μπορεί να κάνει και θαύματα. Αρκεί μόνο να βρεθούν οι κατάλληλοι δέκτες.