Καλησπέρα θεία Λουκία σου γράφω πρώτη φορά γιατι χρειάζομαι την βοηθεια σου. Είμαι 23 χρόνων και είμαι παντρεμένη με έναν 29. Είμαστε μαζί 6 χρόνια, άλλα παντρεμένοι 1,5 χρόνο κι έχουμε μια κόρη 1.5 έτους. Με το που γέννησα ξεκίνησαν τα προβλήματα με την πεθερουλα μου. Πριν μείνω έγκυος και πριν γεννήσω δεν είχα κανένα πρόβλημα μαζί της, όλα καλά. Με το που γέννησα ξεκίνησαν όλα τα προβλήματα, ερχόταν κάθε λίγο και λιγάκι σπίτι μου να σηκώσει το μωρό γιατί κλαίει, με λίγα λόγια ήθελε να ανακατεύεται συνεχώς κάτι που που δεν το ήθελα και μου χάλαγε την ψυχολογία μου και προκαλούσε τσακωμούς ανάμεσα σε μένα και τον άντρα μου. Ενάμιση χρόνο τα ίδια και τα ίδια, έκανε ότι ήθελε χωρίς να με λογαριάζει, αφού πριν φύγω από Ελλάδα μου την έφερε η κυρία, πήγε και έκανε κρυφά τρύπες στα αυτιά τις μικρής μου, κάτι που εμένα με έκανε τούρκο που λέμε... Πριν λίγο καιρό μετακόμισα με τον άντρα μου και την κόρη μας στην Γερμανία και λέω τώρα θα είμαι καλά χωρίς άγχος και χωρίς κλάματα και τσακωμούς. Αλλά έλα που είναι τα ιδια ακόμα και στην Γερμανία, πρόβλημα, άγχος, κλάματα, τσακωμοί. Γιατί ακόμα και μέσω τηλεφώνου μου χαλάει την ψυχολογία μου και με κάνει να τσακωνομαι συνεχώς με τον γιο της. Προσπαθώ να μην της δίνω σημασία αλλά δεν γίνεται. Με φτάνει σε τέτοιο σημειο συνέχεια, μου λέει πάλι παγωτό, πάλι αυγό, πάλι μπισκότο και κλπ. Αλλά το πιο πολύ άγχος μου είναι οι καλοκαιρινές διακοπές που περνάει ο καιρός και θα πάμε Ελλάδα. Εκεί τι θα κανω;
Γίνε φίλος της θείας Λουκίας και στο FaceBook
Γωγώ μου, καταλαβαίνω τον εκνευρισμό σου κι ότι η πεθερά σου είναι δύσκολος και επίμονος άνθρωπος, ότι σε βλέπει ανταγωνιστικά, σαν να «της παίρνεις τη δουλειά» ένα πράγμα κι ότι ίσως να σε ζηλεύει κιόλας. Αλλά κι εσύ πρέπει να καταλάβεις ότι χρειάζονται δύο για να γίνει καυγάς. Ένας μόνος του αδύνατον να τσακωθεί, πώς να το κάνουμε;
Βλέπεις, αν είχες λίγο μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στον ρόλο σου ως μητέρας, δεν θα σε ένοιαζε τι λέει η πεθερά σου, θα την έγραφες στα παλιά σου τα παπούτσια και θα γελούσες με το κόλλημα της. Και καμιά φορά μπορεί να της έλεγες κιόλας ότι αυτές οι αντιλήψεις που έχει είναι ξεπερασμένες, ότι τώρα είναι αλλιώς τα πράγματα κι ότι οι σημερινοί παιδίατροι πιστεύουν άλλα και ζητάνε άλλα κι ότι εσύ οφείλεις να ακούς τον παιδίατρο σου και κανέναν άλλον.
Τώρα όμως εκείνη ποντάρει στη δική σου ανασφάλεια για να περάσει το δικό της και να 'χει να λέει και ν' ασχολείται, αφού εσύ της δίνεις τροφή με το να προσπαθείς να της απαντάς σαν να είναι κανονικός άνθρωπος.
Το πρόβλημα σου θα ξεπεραστεί αυτομάτως όταν θα πάψεις να της δίνεις σημασία και θ' αρχίσεις να της λες "ναι, ναι, εντάξει, ευχαριστώ, θα το έχω υπόψη μου αυτό που λέτε", ενώ θα κάνεις το δικό σου εννοείται.
Επίσης εννοείται ότι όσο θα είσαστε στην Ελλάδα δεν θα της αφήσεις ξανά το παιδί για ώρες, εκτός κι αν θέλεις να βγεις με τον άντρα σου για το βράδυ, όπου το παιδί θα κοιμάται και δεν θα μπορεί να του κάνει τίποτα.
Κοντολογίς, χαλάρωσε λίγο και μην περιμένεις ή επιμένεις να την αλλάξεις, γιατί δεν πρόκειται ν' αλλάξει και τη δικιά σου ζαχαρένια θα χαλάς. Απλά άλλαξε τη δική σου στάση απέναντι της και φέρσου με περισσότερη αυτοπεποίθηση.
Το παιδί είναι και θα είναι δικό σου, ξέρει ότι είσαι η μητέρα του και μετράς για εκείνο και θα μετράς πάντα πολύ περισσότερο από την πεθερά σου, ό,τι κι αν κάνει εκείνη για να το κακομάθει.
Ψυχραιμία λοιπόν και απάθεια, αυτό είναι το φάρμακο για τους φαρμακόγλωσσους.
