Ειμαι 21 ετων.Εχω προβλημα με τους δικους μου και ιδιαιτερα με τη μητερα μου. Η μητερα μου δεν εργαζεται οικιοθελως και ειναι ολη μερα σπιτι. Απο μικρη με πλακωνε στο ξυλο με το παραμικρο. Παραδειγμα, στην πρωτη δημοτικου για να μαθω να διαβαζω εφαγα πολυ ξυλο πανω απο τα βιβλια και οταν εβλεπε στα τετραδια μου εναν κακο βαθμο εκλαιγε και με απειλουσε οτι θα γυρισω απο το σχολειο και θα δω το φερετρο της. Mου εσκιζε και ολα τα τετραδια οταν εβλεπε κακους βαθμους. O πατερας μου δεν εχει τολμησει ποτε να της φερει αντιρηση. Οι γονεις μου απο μικρη μου ελεγαν να ειμαι συνεχεια κοντα στους παππουδες γιατι αλλιως η μεγαλη περιουσια που εχουν θα παει στην ξαδερφη μου και ειδικοτερα η μητερα μου μου καλλιεργησε το συναισθημα της ανταγωνιστικοτητας. Ο παππους μου με προσβαλλει και με κατακρινει για ολα και με αναγκαζουν να τα υπομενω ολα μη τυχον και παρεξηγηθουν και δεν μας τα γραψουν. Επισης δεν με μεγαλωσαν με συνομιλικα παιδια αλλα με φιλους τους με αποτελεσμα να μην συμβαδιζω με την ηλικια μου, ειχα προβλημα με την κοινονικοποιηση και τα μαθηματα του σχολειου, δεν μπορεσα να δημιουργησω φιλους στο σχολειο γιατι ολα μου φαινοντουσαν παιδιαστικα,(οι καθηγητες μου το ειχαν παρει χαμπαρι και το ειπαν στη μανα μου). Επισης ολοκληρωσα απο τα 13 και ειχα παμπολλες σχεσεις μεχρι και με παντρεμενους κρυφα φυσικα κα πολλα αλλα οργια, και τωρα να νιωθω οτι τα εζησα ολα. Τωρα πλεον βαρεθηκα και τους γκομενους και τα ποτα και τα ξενυχτια και ολα. Ουτε να βαφτω δεν εχω ορεξη. Επισης εχω χαμηλη αυτοεκτιμηση και αυτοπεποιθηση και δεν μπορω να υποστηριξω τον εαυτο μου πχ σε εναν καυγα, φοβαμαι τους αλλους και πιστευω οτι μπορει να ειναι απο το ξυλο που ετρωγα. Τωρα τελευταια η μητερα μου αν διαφωνησουμε εστω και σε κατι μικρο με λεει αχρηστη και αυτο εχει αρχισει να με ενοχλει αφανταστα διοτι δουλευω απο 18 χρονων και δραστηριοποιουμαι γενικα σε τομεις που αλλα παιδια στην ηλικια μου δεν θα τα καταφερνανε. Εδω και 5 χρονια η μητερα μου δεν με βαραει, ομως συνεχιζει να ουρλιαζει και να με προσβαλλει ολη μερα με το παραμικρο. Αυτο που θελω να μου απαντησετε ειναι το εξης: μηπως ολα αυτα που συμβαινουν ειναι φυσιολογικα και ειμαι υπερβολικη; Μηπως οι γονεις μου ειναι απαραδεκτοι; Πειτε μου απο τα λιγα που σας ειπα, ειναι φυσιολογικα ολα αυτα;
Γίνε φίλος της θείας Λουκίας και στο FaceBook
Μαρία μου, είναι προφανές ότι οι σχέσεις των μελών στην οικογένεια σου δεν είναι υγιείς και απορώ που αναρωτιέσαι. Σίγουρα, υπάρχουν κι άλλες οικογένειες όπως η δικιά σου όπου επικρατούν οι επιφανειακές σχέσεις, η εκμετάλλευση, η συναισθηματική και σωματική κακοποίηση. Όμως, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, ακόμη κι όταν υπάρχουν κάποια από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, αυτό που επικρατεί είναι η αγάπη, η τρυφερότητα και το ουσιαστικό ενδιαφέρον μεταξύ των μελών της ίδιας οικογένειας.
Οπωσδήποτε, τριβές, συγκρούσεις και διαφωνίες υπάρχουν πάντα και παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι, όμως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι τόσο απαιτητικοί και οξύθυμοι με τα παιδιά τους όπως η μητέρα σου, καθώς πρώτα απ' όλα μια τέτοια συμπεριφορά δεν είναι αποτελεσματική από καμιά άποψη.
Βλέπεις, μπορεί να μην το έχεις βιώσει ακόμη η ίδια, αλλά οι υγιείς κι ευτυχισμένες ανθρώπινες σχέσεις δεν βασίζονται στους καυγάδες, στην καταπίεση και στη βία, αλλά στη συνεννόηση, τη διαπραγμάτευση και την κατανόηση.
Σίγουρα λοιπόν, έχεις μεγαλώσει σε ένα δυστυχισμένο περιβάλλον κι οι γονείς σου ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι σήμερα τον κόσμο και το πώς αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους γύρω σου αλλά και τον ίδιο τον εαυτό σου. Αυτή είναι μια πικρή διαπίστωση, όμως τώρα που ενηλικιώθηκες μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα και να καταφέρεις να βρεις την ψυχική σου γαλήνη και ισορροπία.
Το να καταλάβεις ποιος φταίει, τι είναι φυσιολογικό και τι όχι είναι ένα σημαντικό βήμα σ' αυτή την κατεύθυνση αλλά αν σταματήσεις εκεί δεν αρκεί. Για να ανατρέψεις τις επιπτώσεις της προβληματικής ανατροφής σου θα πρέπει να δουλέψεις πολύ με τον εαυτό σου υπό την καθοδήγηση ενός καλού ψυχοθεραπευτή, ώστε να βρεις μέσα σου την δύναμη να γίνεις ο άνθρωπος που θέλεις να είσαι και όχι θύμα των περιστάσεων. Οπωσδήποτε αυτός ο δρόμος δεν είναι εύκολος, αλλά είναι ο μόνος που μπορεί να σε βγάλει από το συναισθηματικό σκοτάδι όπου βρίσκεσαι τώρα.
