Η επώδυνη μα λυτρωτική διαδρομή ενός πορτοφολά από το «έγκλημα» στην «τιμωρία» μοιάζει με το απόλυτο εγχειρίδιο πάνω στο έργο του Μπρεσόν. Ειδικά όταν, στην αποθέωση της αφηγηματικής του λιτότητας, η χειρουργική παρατήρηση της ψυχολογίας ενός ήρωα που αναζητά την κοινωνική και σεξουαλική του ολοκλήρωση μέσα από τη μοναδική (παράνομη) πράξη που τον κρατά ζωντανό ανάγεται σε μανιφέστο κινηματογραφικής ηθικής, ικανής να αποκλείσει κάθε πρώην και επόμενη σπάταλη εικονογράφηση του «ανθρώπινου δράματος». Μ.Κ.