Το να κάνεις σινεμά στο σύγχρονο Ιράν είναι ένα αρκετά επικίνδυνο σπορ. Ιδίως για κάτι τύπους σαν τον Μπαχμάν Γκομπάντι, που αποφάσισε να φιλμάρει την αντεργκράουντ μουσική σκηνή της Τεχεράνης χωρίς άδεια εκ μέρους του καθεστώτος και μετά την ολοκλήρωση της ταινίας εγκατέλειψε τη χώρα μαζί με τους πρωταγωνιστές του. Ολα τα παραπάνω είναι αδιαμφισβήτητα παράσημα του σκηνοθέτη και των συνεργατών του και εγγράφονται με χρυσά γράμματα στη μεγάλη τυχοδιωκτική ιστορία του κινηματογράφου. Αρκούν όμως για να βάλουν τις «Περσικές Γάτες» στο απυρόβλητο μιας τεράστιας, ανεπανάληπτης κραυγής ελευθερίας και άλλα τέτοια ηχηρά που γράφτηκαν στον διεθνή Τύπο;

Θα έλεγα όχι, προτάσσοντας ως ταπεινά επιχειρήματα την εντελώς χαλαρή συνοχή, το ενοχλητικά ανομοιογενές παίξιμο και, τέλος πάντων, έναν ερασιτεχνισμό που μπορεί να επιβάλλεται από τις συνθήκες παραγωγής, θέτει όμως κι ένα πλαφόν στην ταινία. Φαίνεται βέβαια πως τα παραπάνω ελαττώματα θεωρούνται εντελώς δευτερεύοντα για όσους αρέσκονται να καπελώνουν το εκάστοτε ειδικό με το γενικό της αρεσκείας τους, πολιτικολογώντας ακατάσχετα με κάθε αφορμή. Ευτυχώς το πραγματικά σπουδαίο σινεμά δεν είναι κι ούτε θα γίνει φιλανθρωπικό ίδρυμα, ούτε όμιλος πολιτικού προβληματισμού παρά τις επίμονες προσπάθειες της πολιτικής ορθότητας να το μετατρέψει σε τέτοιο.

Κωνσταντίνος Σαμαράς