Αυτή η, δικαίως, βραβευμένη με τη Χρυσή Άρκτο στο προηγούμενο Φεστιβάλ του Βερολίνου, τρίτη ταινία του Κουάναν είναι από εκείνες που δεν τις περιμένεις. Που τρυπώνουν αιφνίδια στο βλέμμα και από εκεί καταφθάνουν ανεμπόδιστες στην καρδιά, για να γίνουν μόνιμοι κάτοικοι της. Που αποτελούν ένα κομμάτι, από τα πιο αφανή, της σύγχρονης πραγματικότητας, χαραγμένο ατόφιο και αλογόκριτο στο σελιλόιντ. Ένα ασυνείδητο ντοκιμαντέρ για έναν πολιτισμό που αργοσβήνει και τον αγώνα μιας διάστασής του (των γυναικών) να τον καταστήσει βιώσιμο, ανταποκρινόμενη ταυτόχρονα στην επιτακτική ανάγκη να απελευθερωθεί από τα δεσμά της παράδοσης. Ένα δράμα ? σπουδή χαρακτήρων, μπολιασμένη με αναπάντεχες, λυτρωτικές σφήνες κωμωδίας. Ένα ανεκτίμητο δείγμα εύστοχα οικονομημένου σινεμά, που εξελίσσεται σε άμεση συνάρτηση με τις πνευματικές και συναισθηματικές διεργασίες που πυροδοτεί στον θεατή.

Με τη κάμερά πότε σταθερή και πότε ?συχνότερα- στο χέρι, άλλοτε απόμακρη, γοητευμένη από τον αχανή ορίζοντα, και άλλοτε αδιάκριτη, να αφουγκράζεται τις αναπνοές των ανθρώπινων προσώπων, κινηματογραφώντας ένα παιχνιδιάρικο (όσον αφορά την εξέλιξή του μέσα στο χρόνο), γενναιόδωρα εγκρατές στους διαλόγους του σενάριο, ο Κουάναν αποκαλύπτει: Αφενός τις αλήθειες που συνωστίζονται -κρυμμένες ή ανομολόγητες- στη σιωπή και όσα μοιραία συμβαίνουν εκτός πλάνου (κάμερας ή ανθρώπινης ματιάς) και αφετέρου το ?άνευ τέλους ή επιλόγου- απρόοπτο της ζωής, που πάντα περιμένει στη γωνία της επιθυμίες μας.

Ιωάννα Παπαγεωργίου