Δεν χρειάζεται και πολύ ο ατρόμητος Ράμπο για να βγει από τη φορμόλη και να θυμηθεί τις παλιές του συνήθειες. Αυτή τη φορά ο Σιλβέστερ αφήνει την ήσυχη ζωή του για πολεμήσει μόνος εναντίον όλων, στη ζούγκλα της Βιρμανίας.
Η εικόνα του Σιλβέστερ Σταλόνε παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο, τα στιβαρά του μπράτσα σμπαραλιάζουν όποιο κόκαλο μοχθηρού Ασιάτη βρίσκει μπροστά του και το ατσάλινο μαχαίρι του δεν σκούριασε διόλου... Και όμως κάτι δεν πάει καλά με την καινούργια ταινία του Αμερικανού πολεμιστή. Προσπαθώντας να εντοπίσεις ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα που δεν ενθουσιάζεσαι πια (εάν συνέβαινε αυτό ποτέ) με την εικόνα του Τζον Ράμπο, καταλήγεις σε άκρως ενδιαφέροντα και ωφέλιμα συμπεράσματα.
Καταρχάς, έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που η εφηβεία σου σε πλημμύριζε με έντονη ενέργεια, ασταμάτητη οργή και νεύρα που εύκολα μπορούσαν να ξεσπάσουν με μια δίωρη ενδοφλέβια ένεση Σταλόνε. Επίσης, έχοντας δει ποταμούς αίματος και διεστραμμένης βίας από ταινίες τύπου «Σε Βλέπω» και «Hostel», τα κατορθώματα του Ράμπο πλέον μοιάζουν με σκηνές από το «Μικρό Σπίτι Στο Λιβάδι». Τέλος, η θεματολογία ενός ανίκητου Αμερικανού που χρειάζεται μόνο δύο υπερμεγέθη μπράτσα και ένα κοφτερό μαχαίρι για να εισβάλει στα χώματα μιας εχθρικής χώρας και να ταπεινώσει μια αρμαθιά δειλούς στρατιώτες, είναι πλέον άκαιρη και ντεμοντέ μετά το τέλος του «Ψυχρού Πολέμου», στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Με κοντά 4.000 κάσες να έχουν επιστρέψει από το Ιράκ, είναι ηλίου φαεινότερον ότι χρειάζεται κάτι παραπάνω από καμιά διακοσαριά Ράμπο για να κερδίσεις έναν πόλεμο.
Γιάγκος Αντίοχος
