Είναι αποτυχημένος σύζυγος, πατέρας και γιος. Η δουλειά του είναι να λέει τον καιρό στις τοπικές ειδήσεις. Περιμένει μια άσπρη μέρα...
Από την εποχή του «American Beauty», ένα μεγάλο κομμάτι της αμερικανικής -όχι ακριβώς- mainstream κινηματογραφίας εστιάζεται στους -όχι ακριβώς- losers του αμερικανικού ονείρου. Κάποιοι επιτυγχάνουν ευκρίνεια μέσα στις θολές διαχωριστικές γραμμές και γι αυτό συγκινούν: ο Σαμ Μέντες, ο Τζιμ Τζάρμους, ο Αλεξάντερ Πέιν. Κάποιοι άλλοι χάνουν στα σημεία.
Οι προθέσεις του Γκορ Βερμπίνσκι είναι καλές. Φαίνεται από τον τρόπο που δεν χαρίζεται στον ήρωά του, τον πετροβολάει με τα αποφάγια του καννιβαλιστικού τηλεοπτικού κοινού, το φλέγμα του ανικανοποίητου πατέρα του ή τα ωμά βλέμματα των παιδιών του. Τον ντύνει με τους γυρτούς ώμους και τη συρτή φωνή του Νίκολας Κέιτζ. Του δίνει για κόρη μία υπέρβαρη έφηβη που κανένας φωτισμός και κανένα σενάριο δεν πρόκειται να την μεταλλάξει σε επιτυχημένη καμπάνια ινστιτούτου. Δυστυχώς όμως το σενάριο αγωνιά να υπογραμμίσει τα προφανή και καταφεύγει στην υπερβολή: το γέλιο, το δάκρυ, η γκάφα και η τρυφερότητα στριμώχνονται σε κάθε ατάκα. Ηλιος και βροχή, ναι. Αλλά και χαλάζι και καύσωνας και ανατρεπτικό θαλασσινό αεράκι; Μάλλον το δελτίο αυτό είναι αναξιόπιστο...
ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ
