Αχαρη δουλειά να (κάνεις πως) υπερασπίζεσαι και να προωθείς κάτι το ηθικά αστήριχτο, πόσο μάλλον χωρίς να χάνεις την ψυχραιμία, την αυτοπεποίθηση και τελικά τη συνείδησή σου.
Οπως και να ‘χει, όμως, δουλειά είναι, και κάποιος πρέπει να την κάνει. Στην περίπτωση της καίριας επιθετικής σάτιρας του Τζέισον Ράιτμαν (ο γιος του Αϊβαν), ο κατ’ επάγγελμα προπαγανδιστής είναι ο Νικ Νέιλορ και δουλειά του να προστατεύσει την ημερήσια παραγωγική διάταξη των καπνοβιομηχάνων από αντίπαλα συμφέροντα.
Πολύ γρήγορα και ρυθμικά, στο πρώτο κιόλας δεκάλεπτο αυτής της συντομότατης σε διάρκεια αλλά μασίφ σε περιεχόμενο κωμωδίας διαχρονικών καπιταλιστικών ηθών, θα αντιληφθούμε ότι ουδείς από εκείνους που συναναστρέφονται ή πολεμούν τον Νικ δεν είναι αθώος. Σε κανέναν δεν επιτρέπει σταγόνα μακαριότητας το σενάριο του Ράιτμαν (από βιβλίο του Κρίστοφερ Μπάκλετ), ούτε στους δύο μοναδικούς «φίλους» του Νικ (η μια εκπροσωπεί τη βιομηχανία ποτών, ο άλλος των όπλων), ούτε στο αφεντικό, τον Βαρόνο των Καπνών (που αργοπεθαίνει από εμφύσημα), ούτε στη δημοσιογράφο γκόμενά του (που τελικά θα αποπειραθεί να τον ξεφτιλίσει δημόσια), ούτε στον παραγωγό του Χόλιγουντ ή τον καρκινοπαθή πρώην «καουμπόι» των διαφημίσεων της Marlboro (και οι δύο θα εξαγοραστούν με χαρακτηριστική ευκολία), ούτε φυσικά στον ψηφοθήρα, δήθεν σταυροφόρο γερουσιαστή (που χρησιμοποιεί παιδάκια με καρκίνο για να δικαιολογεί τις θέσεις του).
Μέσα σ’ αυτό τον καταιγισμό των διασταυρούμενων πυρών, ο μόνος που έχει το (αυτονόητο) δικαίωμα να διερωτάται για το τι είναι σωστό και τι λάθος - βάζοντας και εμάς να τεστάρουμε τη θέση μας - είναι ο 10χρονος γιος του Νικ. Είναι το ηθικό επίκεντρο μιας υπερφορτωμένης ίσως με χαρακτήρες και ελιγμούς, αλλά αναζωογονητικής σε ανησυχία και ξεκάθαρης στο λόγο κοινωνικής σάτιρας, που δε διστάζει να βάλει στο ίδιο τσουβάλι το πολιτικά ορθό με το μη ορθό, για να υπενθυμίσει πως των πολιτικών επιλογών προηγούνται πάντα οι ηθικές. ΡΟΜΠΥ ΕΚΣΙΕΛ
