Φιλόδοξος νεαρός τενίστας απολαμβάνει ένα πλούσιο γάμο κι έναν παράνομο έρωτα. Οταν έρθει η ώρα της τιμωρίας, η ζωή στέλνει την μπάλα στο φιλέ. Από ποια μεριά θα πέσει;
Τη στιγμή που το μπαλάκι ακροβατεί αναπηδώντας πάνω στο φιλέ, δεν έχει καμία σημασία το ταλέντο του τενίστα. Σημασία έχει το φάλτσο του που έστειλε την μπάλα εκεί, μετά όμως όλα κρέμονται στην τύχη. Ή στην ατυχία. Για εμάς που παρακολουθούμε από τις κερκίδες -ή από τη σκοτεινή αίθουσα- κι έχουμε διαμορφώσει γνώμη για το ποια θα ήταν η «δίκαιη» έκβαση, το παιχνίδι παίζεται ανάμεσα στην πίστη μας σε καρμικές ισορροπίες και σε ένα ακέφαλο σύμπαν με έναν απόντα Θεό. Με το Match Point, ο Γούντι Αλεν τοποθετεί την μπάλα σε μία μόνιμη εκκρεμότητα και παίζει με το μυαλό μας. Και το κάνει με το σθένος πρωταθλητή και τη δεξιοτεχνία βετεράνου.
Πρώτα απ όλα: αλλάζει το παιχνίδι του. Από το μεσοαστικό ιντελεκτουέλ σκηνικό της Νέας Υόρκης, η δράση μεταφέρεται στην μεγαλοαστική κάστα του Λονδίνου, εκεί όπου η διαφορά των τάξεων δεν εξαργυρώνεται μόνο με χρήματα, αλλά με οικόσημα και την αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπεια του αριστοκράτη. Η τζαζ μουσική που έντυνε τα βραχέα ιλαροθλιβερά ρομάντζα των δραματικών κομεντί του δημιουργού τώρα δίνει τη θέση της στην όπερα- στα φαντάσματα που κουβαλάνε οι ενορχηστρώσεις του Αντριου Λόιντ Γουέμπερ, στην τραγικότητα που στοιχειώνει τους Βέρντι και Μπιζέ. Η κωμωδία της νεύρωσης απουσιάζει εντελώς. Ψήγματα μακάβριου χιούμορ απλά υπογραμμίζουν το στιβαρό δράμα, το οποίο χειρίζεται τα ντοστογιεφσκικά διλήμματα του ήρωα με διαστάσεις σαιξπηρικής ή αρχαίας ελληνικής ακόμα, τραγωδίας. Τέλος, ο Γούντι Αλεν ούτε παίζει, αλλά κυρίως ούτε παρουσιάζει τον πρωταγωνιστή ως νεανικό alter ego του (τον σκηνοθετεί μάλλον σαν αντικαταστάτη του Τζουντ Λο, κάτι που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν ο Μέγιερς ήταν δεύτερη επιλογή).
Ολα τα παραπάνω συντελούν στο να έχουμε την ατμόσφαιρα και την αίσθηση ταινίας εποχής, ενώ στην οθόνη διαδραματίζεται ένα σύγχρονο έργο. Θα μπορούσε δηλαδή όλο το φιλμ να είναι μία άσκηση στη φόρμα, ικανοποιώντας την πειραματική διάθεση του Αλεν και διασκεδάζοντας τους πιστούς του με μία ανατροπή στο στιλ. Οι ισορροπίες όμως είναι αυτές που το μετατρέπουν σε βραδυφλεγές θρίλερ και σ' ένα πολυεπίπεδο, αυτόματα κλασικό δράμα. Ο ήρωας, που δεν είναι απαραίτητα μηχανορράφος αριβίστας, αλλά φιλόδοξος θνητός και γι αυτό εν δυνάμει διεφθαρμένος. Η πλούσια φαμίλια, που δεν κατοικείται από ψυχρούς, ξύλινους sirs, αλλά από καλοπροαίρετους οικογενειάρχες. Η παρεξηγημένη femme fatale (ίσως η καλύτερη Σκάρλετ Γιόχανσον που έχουμε δει), που τελικά δεν παγιδεύει όσο παγιδεύεται στον ιστό της.
Ο Αλεν επί δύο ώρες συνεχίζει να γέρνει το σώμα του από τη μία μεριά και να στέλνει τον αντίπαλο από την άλλη. Εμείς ακολουθούμε την μπάλα με τα μάτια, ή έτσι νομίζουμε. Οταν αυτή σταματάει πάνω στο φιλέ, πιάνουμε τον εαυτό μας να χαμογελά. Οποιος και να κερδίσει, θα σηκωθούμε να χειροκροτήσουμε.
ΠΟΛΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ
