Πώς μπορώ να περιγράψω το Ροζ;

Μοιάζει με ζωγραφιά που έκανε ένα παιδί με τις μπογιές του. Είναι σαν καρτ ποστάλ από ένα νεανικό σύμπαν που φαντάζει τόσο μοναχικό. Έχει κάτι από τη μελαγχολία του τέλους της εφηβείας. Εκείνο το μούδιασμα μόλις συνειδητοποιείς ότι πρέπει να μεγαλώσεις. Παρακολουθώντας το να ξεδιπλώνεται στην οθόνη με την αλλόκοτη αλληλουχία ενός ονείρου, δεν αισθάνεσαι ότι βλέπεις ταινία. Νιώθεις πως ξεφυλλίζεις το κρυφό ημερολόγιο του ανθρώπου που τη γύρισε. Στις σελίδες του, ο Αλέξανδρος Βούλγαρης θυμάται φευγαλέους έρωτες, αναπολεί τη χαμένη του σκυλίτσα, στέλνει αναπάντητα γράμματα σε μια μακρινή μητέρα, αγαπά τη μικρή Σνεζάνα από την Ουκρανία, εμπιστεύεται τις ανασφάλειές του, λέει πως τίποτα σε αυτό τον κόσμο δεν είναι ανέμελο και πως κανείς δεν σε αφήνει να παραμείνεις παιδί για πολύ.

Η ταινία του σε ξαφνιάζει όπως σε ξαφνιάζουν οι σκέψεις ενός μικρού αγοριού. Το Ροζ δεν έχει στρωτό σενάριο ή κάποια σαφή ιστορία να διηγηθεί. Του λείπει σκοπίμως η τάξη, η πρόθεση, το μήνυμα. Είναι φτιαγμένο από ιδιόρρυθμες λεπτομέρειες, παράξενες διαθέσεις. Αποτελεί όμως απόλυτο, επείγον σινεμά. Η κάμερά του μεταμορφώνεται σε μολύβι που μόλις έξυσαν τα χέρια ενός μπόμπιρα. Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης είναι αυτός ο μπόμπιρας. Την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες σκηνοθέτες βρίσκονται προσηλωμένοι στον «πίνακα», προσπαθώντας να γίνουν επιμελείς μαθητές του σεναρίου, του μοντάζ, της μεθοδικής σκηνοθεσίας, ο Αλέξανδρος βρίσκεται με το βλέμμα χαμηλωμένο στο χιλιο-ζωγραφισμένο του θρανίο. Επάνω του αποτυπώνει σκέψεις, βιώματα, αναμνήσεις, ανθρώπους και πράγματα που πέρασαν, έμειναν ή χάθηκαν, στίχους από τραγούδια, έντονα χρώματα. Μόλις τελειώσει, παίρνει όσα σχεδίασε, τα κάνει ένα και σου τα προσφέρει. Ξετυλίγεις το όμορφο περιτύλιγμα και βλέπεις μέσα του έναν υπέροχο παλιμπαιδισμό. Τον τρυπώνεις συνωμοτικά στην τσέπη του παντελονιού σου και τον κρατάς για δικό σου...

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ