Τον πρωτοείδα πριν έξι χρόνια, στη Βενετία, όπου βρέθηκε για την πρεμιέρα του (άπαιχτου εδώ) αριστουργηματικού ABRIL DESPEDACADO του Βάλτερ Σάλες. Αν και εξαιρετικός ως ηθοποιός, ως άνθρωπος κυκλοφορούσε παντού με ένα επιτηδευμένο χαμόγελο, σου έδινε την εντύπωση ενός ωραιοπαθούς, άγουρου άντρα, που απολάμβανε την ξαφνική προσοχή και δεν μιλούσε αγγλικά. Τον ξαναείδα πριν ένα μήνα, στο Βερολίνο, όπου μου μίλησε για τους ανεκδιήγητους 300 του Ζακ Σνάιντερ.

Ως ηθοποιός αποδείχθηκε πλέον άφοβος (έτσι όπως εξαφανίστηκε μέσα στον εξωφρενικό, αντρόγυνο ρόλο του Ξέρξη), ως άνθρωπος όμως με εξέπληξε: αυτή τη φορά είχα απέναντί μου έναν ώριμο άντρα, αφοπλιστικά προσγειωμένο, ανεπιτήδευτα ευγενικό, που μιλούσε άπταιστα αγγλικά και δήλωνε ειλικρινά αφοσιωμένος στην τέχνη του και όχι στη φήμη που αυτή μπορεί να συνεπάγεται.
Ι.Π.