Σαν μια λιγότερο γκλαμουράτη εκδοχή του τηλεοπτικού «Εntourage» και σίγουρα λιγότερο αστεία της «Τροπικής Καταιγίδας», το φιλμ του Μπάρι Λέβινσον αποτελεί μια γενικευμένη μέση λύση που ξεχνιέται εύκολα.

Είναι κωμωδία, αλλά όχι αρκετά αστεία για να γελάσεις δυνατά. Διαθέτει δραματικό υπόστρωμα, αλλά όχι σε βαθμό που να νοιάζεσαι για το τι συμβαίνει σε αυτούς τους χαρακτήρες-οχήματα. Και επιχειρεί να είναι σάτιρα των μηχανισμών πίσω από το αστραφτερό προσωπείο της βιομηχανίας, αλλά όχι αρκετά αιχμηρή ώστε να καυτηριάσει οτιδήποτε πέραν του απολύτως αναμενόμενου ή κατανοητού επιπέδου: Η δουλειά μοιάζει με ένα καρδιακό επεισόδιο που περιμένεις ανά πάσα στιγμή να συμβεί.

Οι ηθοποιοί είναι ανεγκέφαλα «κρέατα» προς κατανάλωση. Τα αφεντικά νοιάζονται μόνο για το πορτοφόλι τους. Οι σκηνοθέτες είναι απρόβλεπτοι και τρελοί καλλιτέχνες. Και όλη η λεπτή ισορροπία είναι ικανή να καταρρεύσει από μια και μόνο σκηνή δολοφονίας σκύλου (στο τελευταίο χαριτωμένο κομμάτι).


Στο μέσο του χάους βρίσκεται ένας Ντε Νίρο πιο χαμηλών τόνων και εσωτερικός από όσο έχει υπάρξει εδώ και πολύ καιρό, στο μόνο χαρακτήρα που μοιάζει ανθρώπινος. Κάτι όχι παράλογο, αφού στην ουσία πρόκειται για τον ίδιο τον παραγωγό Αρτ Λίνσον που, εδώ ως σεναριογράφος, διασκευάζει το ομώνυμο βιβλίο του και περιγράφει αυτό που μοιάζει με μια δραματοποιημένη εκδοχή της καριέρας του. Στην απόφασή του, όμως, να παρουσιάσει το Χόλιγουντ ως ένα φρενήρες sitcom πέτυχε μια σάτιρα ναι μεν διασκεδαστική αλλά και ακίνδυνη.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ