Στη Χίο του 1960, μετά τον ξαφνικό θάνατο του αγροφύλακα του Θολοποταμίου, κανένας αντικαταστάτης του δεν μπορεί να στεριώσει στην κοινότητα. Οι κάτοικοι του εκεί χωριού έχουν τη φήμη πονηρών ανθρώπων και οι αγροφύλακες φοβούνται ότι ο αδικοχαμένος συνάδελφός τους έχει στοιχειώσει την περιοχή. Οι αντικαταστάτες εκτός από την φύλαξη της περιοχής θέτουν ως στόχο και μια νεαρή κι ατίθαση κοπέλα, την Ελισσώ.
Με το «Δέντρο Που Πληγώναμε» του 1986, ο Δήμος Αβδελιώδης έφερε στο ελληνικό σινεμά έναν αέρα καλώς εννοούμενου αγνού συναισθήματος, μιας καθαρότητας που, με αφετηρία την παράδοση, μπορούσε να βρει κοινούς τόπους με το παρόν και, γιατί όχι, με το μέλλον.
Στη δεύτερη ταινία του, που άργησε δεκατρία ολόκληρα χρόνια, όλα έμειναν ίδια: η φύση ως ισότιμος πρωταγωνιστής στα δρώμενα, οι ποιητικοί ρυθμοί ως πιστοί υπηρέτες της κινηματογραφικής αφήγησης, το ανεπιτήδευτο συναίσθημα ως κινητήριος δύναμη της ιστορίας. Η «Εαρινή Σύναξις Των Αγροφυλάκων» όμως διέθετε και την απαραίτητη ωριμότητα. Εκεί όπου το «Δέντρο Που Πληγώναμε» μπορεί πια να καταχωριστεί ως η ίσως πιο διαχρονική «εφηβική» ταινία του ελληνικού σινεμά, η «Σύναξις» στέκεται ως ένα εμμονοληπτικό δοκίμιο πάνω στο τέλος της αθωότητας, πάνω στην ανάγκη επιστροφής στις ρίζες, πάνω σε μια ευρύτερη έννοια οικολογικής ανησυχίας.
Οχι, όμως, με έναν τρόπο που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το φιλμ παλιομοδίτικο, αλλά με μία αίσθηση μεταμοντέρνας λιτότητας που φέρνει στο νου τη διαχρονική ακρίβεια των διηγημάτων του Αλέξανδρου Παπαδαμιάντη. Που μπορούν να διαβάζονται ξανά και ξανά με την ίδια ευφορία και ζωντάνια.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ
